Sandra over haar drie nooit verwachte poezen
|
Als ze vier jaar geleden tegen mij hadden gezegd dat ik een poes in huis zou nemen, zou ik ze voor gek hebben verklaard! Hondenmens |
 |
Een poes
Omdat ik toch het grootste deel van de dag alleen ben, miste ik iets. Het was zo stil in huis. Ik wilde toch iets van een huisdier. Zo begon ik te denken aan een poes. Dat zou toch wel leuk zijn om iets te hebben waar je tegenaan kan kletsen en mee kan knuffelen. Mijn besluit stond vast. Ik ga een stakkertje uit het asiel een goed mandje geven! Na een aantal dagen foto's bekijken op de site viel mijn oog op een lapjespoes. Ik heb toen het dierenasiel gebeld en gevraagd of zij er nog was en dat was het geval. Ze bleek gevonden te zijn. Voor de rest was er weinig over bekend wat voor poes zij was. Ik kon met mijn elektrische rolstoel niet in het kattenverblijf komen. Daarom is mijn moeder haar op gaan halen.
|
Aankomst Schnappie |
 |
| Lola Na vijf maanden begon het weer te kriebelen bij mij. Ik dacht misschien is het voor Schnappie wel leuk om een speelmaatje erbij te hebben. Na overleg hier thuis ben ik maar weer eens gaan kijken op www.dierenasiel.com en kwam op hetzelfde dierenasiel Lola tegen. (Deze naam heb ikzelf maar uitgekozen na de naam Schnappie.) Deze keer weer naar het asiel gebeld en hetzelfde verhaal als bij Schnappie. Ook een gevonden poes waar verder niets over bekend is. Alleen was Lola niet gesteriliseerd. We moesten een paar dagen wachten voor ze opgehaald kon worden. De dag na de sterilisatie ging Paul haar ophalen. Een dag later werd ze doodziek en we zijn met haar diverse malen naar de dierenarts gegaan. Lola bleek de niesziekte te hebben en na een week van dwang voederen en een antibiotica kuur knapte ze weer op. Nu is ze de liefste poes die je maar kunt wensen! Ze heeft alleen één nadeeltje. Zo gauw als ze de kans ziet, ontsnapt ze. Voor mijn gemoedsrust en hun veiligheid hebben wij de tuin helemaal afgezet, maar Lola heeft tot nu toe altijd een ontsnappingsroute kunnen ontdekken. Houdini is daar niks bij! Negen van detien keer blijft ze ook wel in de tuin, maar is ze weg en je doet de voordeur open, dan komt ze weer vrolijk aan gewandeld. |
 |
Nog eentje?
Paul vond twee poezen wel genoeg. Omdat ik nogal eens op op de website www.kattenplaza.nl rond surfte werd ik nogal eens verliefd op een poes die een baasje zocht. Een jaar nadat we Lola in huis hadden gehaald, kwam ik Tika daartegen. Tika was in België gevonden in de bosjes met vier kittens en opgevangen in een pleeggezin. Na wat heen en weer gemaild te hebben, had ik stiekem al de beslissing genomen om Tika in huis te nemen, die toen nog Fluffy heette. Toen moest ik Paul omzien te praten, want dat zou me wel heel veel overredingskracht gaan kosten. Maar dat viel achteraf reuze mee. Als ik dat had geweten, had ik voor twee poezen kunnen gaan. Paul was in die tijd op zoek naar een andere auto en toen zei ik voor de grap: (Dat dacht hij dat het een grapje was) Oké, jij een nieuwe auto, dan mag ik wel een poes erbij. Dat is goed zei hij. Nou dat was geregeld!
| Tica 7 juli 2007 was het zover. Paul vertrok met Davey richting België. Na ongeveer vier uurtjes waren ze weer terug. We hebben Tika gelijk bij de andere twee gezet. Na wat geblaas en gegrom gingen ze alle drie hun eigen weg en was het bijna gelijk al goed. Hier en daar werd nog wel eens een tik uitgedeeld als ze mekaar tegenkwamen, maar er zijn nooit echte vechtpartijen geweest. Tika is een poes met een pittig karakter en ze heeft een eigen willetje. Ze houdt ontzettend van knuffelen en wil ook uren geaaid worden. Dit laat ze ook goed merken. Als het volgens madam nog niet genoeg is, dan haalt ze met haar pootje uit naar je hand. Daarbij vergeet ze dan wel even om haar de nagels in te trekken...AUW! |
 |
Ik zou ze alle drie niet meer kunnen missen!!! Nooit gedacht dat ik zoveel liefde en plezier van ze zou hebben! En eigenlijk is het wel weer tijd voor nummer vier, maar ik denk dat ik dan met de poezen op bed en al buiten gezet wordt! Haha.
Groetjes Sandra, Schnappie, Lola en Tika.
Geredigeerd door Veroni Steentjes, december 2008