Zwangerschap Anneke

‘Handicap en zwangerschap kunnen heel goed samen gaan. Mits je maar vertrouwen hebt in jezelf en duidelijkheid hebt in de artsen die je bijstaan'.

13-11-07: Daar zit ik dan, zonder mijn dikke buik. Boven ligt mijn zoontje van 2,5 weken oud in zijn bedje te slapen. Eindelijk even tijd en energie om een stukje te schrijven voor Intermobiel over mijn handicap, onze kinderwens en onze zwangerschap. Ik zal me eerst even kort voorstellen. Ik ben Jantine, 26jaar. Ik ben getrouwd met Mark, 31jaar en sinds 2 weken mama van Rob. Ik heb posttraumatische dystrofie in mijn linkerbeen waardoor ik gebruik maak van een handbewogen rolstoel.

Voor ik mijn man leerde kennen, had ik al een gesprek gehad met de huisarts over een eventuele zwangerschap. Wat zouden de risico’s zijn voor mij en zouden er ook risico’s zijn voor het ongeboren kindje? Ik vond het toen belangrijk zelf al te weten wat ik daarin zou willen voor het geval ik een vriendje zou krijgen, die al dan niet een kinderwens had. Dat vriendje kwam sneller dan verwacht en natuurlijk kwam het onderwerp kinderen wel eens zijdelings aan bod.

Het vriendje werd mijn man. Toen kwam daar nog een keer die kinderwens in beeld. Ik wist door het gesprek met mijn huisarts dat er wel risico’s waren, maar dat die niet echt groot waren. Het ging dan vooral om de onwetendheid over posttraumatische dystrofie en de loop van de zwangerschap en de bevalling. De kans was aanwezig dat mijn dystrofie ernstiger werd, maar er was ook nog de kans dat het minder werd. Toch besloten we om met onze nieuwe huisarts te praten. We waren inmiddels namelijk verhuisd en ook hij stond er volledig achter. Wel gaf hij aan dat we dan wel in het ziekenhuis moesten bevallen en rekening moesten houden met de kans dat het ziekenhuis zou zeggen dat de baby met een keizersnee geboren zou moeten worden. Dit maakte ons allemaal niets uit. Maanden later waren we dan zover. We wilden nu echt aan onze kinderwens gaan “werken”. Zo gezegd zo gedaan en heel vlot daarna had ik ineens een positieve test in handen. Heel onwezenlijk allemaal. We zouden papa en mama worden over 9 maanden. Wat een idee zeg!

Door mijn dystrofie zijn we dus naar het ziekenhuis verwezen en kwamen onder controle van de gynaecoloog. Met mijn PD ging het meteen vanaf het begin stukken beter. Ik had met veel rekening gehouden, maar zo’n groot verschil daar had ik niet durven hopen. Ik had er eigenlijk nauwelijks nog last van. Ik werd vrij aan het begin van de zwangerschap al erg ziek en bleef dat 9 maanden lang. Later in de zwangerschap kreeg ik te maken met vroegtijdige weeën, waardoor ik nauwelijks meer iets mocht vanaf 22 weken zwangerschap uit angst dat de baby veel te vroeg geboren zou worden. Door dit alles is de zwangerschap heel erg moeilijk geweest voor ons allemaal. Maar gelukkig had dit allemaal niets te maken met mijn PD. De dagen dat het redelijk ging, heb ik dan ook onwijs genoten van vooral mijn dikke buik en het schoppen van de baby.

De leuke dingen deden we ook zoveel mogelijk in die dagen. Het uitzoeken van de babykamer, uitzoeken van aanpassingen die nodig waren om zoveel mogelijk zelf voor de baby te kunnen zorgen. Mijn vader is heel erg handig en kon het kamertje wel aanpassen voor ons. Dus kochten we een leuke babykamer en mijn vader ging direct aan de slag om in de commode een uitschuifbare plank te maken op mijn werkhoogte, zodat we niet 2 verschillende commodes nodig hadden. Gewoon eentje met een werkhoogte voor Rob en een werkhoogte voor mij. Het bedje was een grotere uitdaging, want het ene systeem leek voor mij heel handig, maar voor Maurice niet of andersom. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om de spijltjes te laten zakken. Dus de hele zijkant van het bedje kan naar beneden, zodat ik de baby goed in en uit kan tillen. Vooral als de baby in het begin nog hoog in het bedje ligt, is dat perfect. Als de bodem straks iets zakt, dan hoef ik niet zo heel hoog de baby te tillen. Ook is het bedje op hogere poten gezet.

Bij de gemeente hadden we een aanvraag ingediend voor een vergoeding van de aanpassingen en voor een freewheeler add (systeem waardoor je de maxicosi voor aan je rolstoel kan bevestigen). Tot onze grote verbazing kregen we een volledige vergoeding voor alles wat we aangevraagd hadden. Vooral de freewheeler add vond de gemeente geweldig en wilden ze dan ook graag vergoeden.

Door de “problemen” in de zwangerschap kregen we heel veel controles, maar echt aandacht voor mijn PD was er niet. Natuurlijk van de ene kant ook wel logisch, want we hadden daar zelf meer informatie over moeten vragen. Men ging er maar vanuit dat het allemaal wel zou lukken en dat er anders tijdens de bevalling wel iets verzonnen kon worden. Dat was geen prettig gevoel voor ons. Soms leek het net alsof ze de rolstoel niet zagen en de PD niet bestond. Maar uiteindelijk zijn we een goed gesprek aangegaan met de gynaecoloog en daar kregen we een geruster gevoel door. We kregen de mogelijkheid om een ruggenprik te vragen, omdat ik heel erg bang was dat de krampen en spasmen heel erg zouden toenemen tijdens de bevalling. Daarover hadden we ook een gesprek gehad met de anesthesist. Een super gesprek. Hij bleek veel verstand te hebben van PD en de behandelingen daarvan. Dus dat stelde ons nog veel meer gerust. We wisten het zeker: ik zou gewoon zelf bevallen en kon dus vragen om extra pijnstilling. Zo gezegd zo gedaan, maar dan anders.

Tegen alle verwachtingen in tikten de weken voorbij en gingen we af op 40 weken zwangerschap. Drie dagen voor de uitgerekende datum is onze zoon geboren. De bevalling verliep in het begin zoals verwacht en ik kon alles goed hebben. Toen men vroeg of ik de ruggenprik al wilde, leek me dat nog lang niet nodig. 10 minuten later dacht ik daar heel anders over, maar toen was er helaas geen tijd meer om de ruggenprik nog te zetten. Tegen de tijd dat de ruggenprik zou werken, zou het al niet meer mogen werken omdat ik persweeën had. Uiteindelijk heb ik dus de hele bevalling zelf gedaan met heel veel hulp van mijn man (had het zonder hem niet voor elkaar gekregen), maar zonder pijnstilling. En daar ben ik ongelooflijk trots op.

Handicap en zwangerschap kunnen dus heel goed samen gaan. Mits je maar vertrouwen hebt in jezelf en duidelijkheid hebt wat betreft de artsen die je bijstaan. Begin vroeg met zoeken naar de beste aanpassingen om zoveel mogelijk zelf je kindje te kunnen verzorgen, want die zoektocht is erg lastig. En geniet gewoon onwijs van de dikke buik, want het klinkt cliché, maar voor je het weet is je dikke buik weg en droom je alleen nog van de schopjes in je buik.

Geschreven door Jantine