Anneke over de doop van Stijn

‘Je hebt nu ook Gods zegen, wordt heel gelukkig ons kind’.

Over de doop van Stijn op 26 juli 2008

Dopen van je kindje doe je niet zomaar, omdat het erbij hoort. Dat was voor ons ook de reden dat we lang nagedacht hebben of we onze zoon wilde laten dopen. Genoeg voors en tegens natuurlijk. Uiteindelijk hebben we besloten hem te laten dopen in de katholieke kerk. En wel op 26-07-08. De dag dat hij precies 9 maanden oud was. Achteraf vertelde de pastoor was die dag ook mijn naamdag. We wilden er geen groot feest van maken. Voor ons was de doop echt om de doop zelf en niet om het feest. Dus vroegen we alleen onze naaste familie: (schoon)ouders, peetoom, peettante (met man en kinderen). De opa en oma van mijn man konden helaas niet komen.

Doopkaars
De doopkaars hebben we laten maken door dezelfde vrouw die ook onze trouwkaars van 2 jaar geleden heeft gemaakt. Dat vonden we wel zo symbolisch. Bovendien werd op de manier de kaars helemaal naar onze wensen gemaakt. Op zijn doopkaars een duif als teken van nieuw leven en vlindertjes. De vlindertjes kwamen ook terug op het uitnodigingskaartje dat ik had gemaakt.

De dag van de doop was het erg warm en benauwd weer. We besloten dan ook te voet te gaan. Niet echt slim natuurlijk als je bedenkt dat de kerk ruim 1 kilometer lopen (rollen) is en het voetpad langs de weg nou niet echt recht en zonder hobbels is. Maar ja, Stijn in die hete auto was ook geen optie. Dus het laatste stuk heeft mijn broer (de peetoom van Stijn) de freewheeler geduwd om mijn energie te sparen.

Doopvont
In de hoek van onze kerk staat de doopvont. Echt wel een heel mooi plekje daarvoor, alleen wel 2 keer een flinke opstap. We hadden onze losse oprit niet bij ons, dus moest ik even uit mijn stoel om de opstapjes op te komen. Gelukkig is dat voor mij niet zo’n heel groot probleem. De pastoor deed het echt heel erg leuk. Toen moesten we weer één van de opstapjes af om naar de doopvont te gaan. Dus maar weer uit mijn rolstoel. Op dat moment had ik Stijn in mijn armen, dus de pastoor gevraagd om Stijn vast te houden. Tijdens het “echte” dopen was het de bedoeling dat ik Stijn vast hield. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is me gelukt. De eerste druppels vond Stijn niet zo fijn, maar een blik naar mijn lachende gezicht en hij begon ook te lachen. Daarna las ik een gedicht voor, terwijl Stijn bij mij op schoot zat. Hij zat met zijn handjes enorm te spetteren in de doopvont.

We wensen je twee stevige voeten
om door het leven te gaan.
We wensen je twee stevige handen
om anderen bij te staan.

We wensen je een mond
om mee te lachen en om vrolijk te zijn,
maar ook om mensen te troosten
bij tegenspoed en pijn.

We wensen je twee heldere ogen
om te zien wat kwaad is en wat goed
dan zul je weten
welke weg je volgen moet.

We wensen je een liefdevol hart
een hart dat mensen bemint
en je krijgt ook Gods zegen
wordt heel gelukkig ons kind.

Daarna moest ik weer uit mijn rolstoel voor het afstapje om naar het Mariabeeld te gaan. Daar werden onze trouwkaars en de doopkaars ontstoken aan de paaskaars en kregen we allemaal nog een zegen van de pastoor. Stijn was het op dat moment zat om steeds maar op onze schoot te moeten blijven, zodat we hem op de grond hebben gezet. Daar tijgerde hij meteen vrolijk lachend voor ons allemaal langs.

Nadat de dienst afgelopen was, hebben we Stijn bijgeschreven in het doopregister. Op de terugweg naar huis hebben we voor het kasteel, waar we twee jaar geleden getrouwd zijn, foto’s gemaakt van ons drietjes. Eenmaal weer terug thuis was er iets drinken en gebak in de vorm van de ark van Noach gemaakt van cake en marsepein. Stijn kreeg allemaal mooie cadeautjes. Na het uitpakken, is Stijn heel tevreden gaan slapen.

Al met al kijken we terug op een vermoeide, maar zeer geslaagde dag. We zijn blij dat we de keus gemaakt hebben om Stijn te laten dopen. Wat hij er in zijn verdere leventje mee doet, is helemaal aan hem.
Anneke

De mooie taart in de vorm van de ark van Noach

< Terug