Marja over omgaan met een kinderwens

Omgaan met een kinderwens

‘Ik heb het verwerkt door door te gaan met het leven en heel veel praten met elkaar en met geliefden om je heen.’

Aldus Marja Feijen (45) uit Heerhugowaard die in dit interview vertelt, hoe zij ervaart hoe het is als je geen kinderen kunt krijgen. Op dit moment heeft Marja Posttraumatische Dystrofie in haar hele lichaam, maar ze was nog niet ziek in de periode dat ze zwanger probeerde te worden.

Marja woont in een aangepaste woning. Ze maakt in het dagelijks leven gebruik van een  elektrische rolstoel. Ze heeft ook aangepaste bekers en bestek. Drie keer in de week wordt ze geholpen met douchen. Twee keer in de week heeft ze huishoudelijke hulp. Haar dagen vult Marja met borduren, lezen, denksport, winkelen en vakanties.  Daarnaast kan ze niet zonder zoals ze het zelf omschrijft haar “onmisbare laptop”. Kinderwens De vijfenveertigjarige Marja Feijen uit Heerhugowaard zal in juni 2009 vijfentwintig jaar getrouwd zijn. De kinderwens is er bij Marja altijd al geweest. ‘Ik wilde al moeder worden, toen ik nog een kind was’, herinnert Marja zich. Ondanks het gebruiken van allerlei hormoonpreparaten en drie IVF-behandelingen is het Marja en haar man niet gelukt om kinderen te krijgen. ‘Ik heb een iets te hoog mannelijk hormoon en mijn mans zaad ging niet goed met mijn eitjes. In de tijd dat ik zwanger was of zwanger

wilde worden, ben ik overigens geweldig begeleid’, benadrukt Marja. ‘De gynaecoloog die ons elf jaar geleden begeleidde, heeft ook dit jaar nog mijn baarmoeder verwijderd.’

Niet eenvoudig
Toen ze Posttraumatische Dystrofie kreeg, was al duidelijk dat zwanger worden voor Marja niet meer mogelijk was. ‘Ik kon al geen kinderen meer krijgen, voordat ik ziek werd.’ Daarom hoefde Marja niet te beslissen of een zwangerschap of het opvoeden van een kind in haar toestand wel mogelijk was. Maar ze kan zich voorstellen dat het met haar huidige lichamelijke conditie niet eenvoudig zou zijn. ‘Ik denk dat het voor mij een probleem zou zijn geweest als ik nu nog een kind had gehad. Want ik zou het zelf niet kunnen verzorgen en dat zou ik vreselijk hebben gevonden’, meent Marja. ‘Nu wordt wel eens gevraagd of ik het hebben van kinderen mis. En ja, ik mis het wel. Maar ik ben wel zo nuchter om te beseffen dat het in deze situatie niet echt makkelijk zou zijn om kinderen te hebben.’

Verwerking ‘Doorgaan met het leven en heel veel praten met elkaar en met geliefden om je heen. Vervangen kun je het echter nooit’, stelt Marja als het gaat om het verwerken van het gemis. ’Maar een leegte is er niet meer, we zijn ook zo erg happy.’ Verwerken is een persoonlijke aangelegenheid en verschilt per mens. Dat de verwerking in een relatie niet altijd gelijk op loopt, heeft ook Marja gemerkt. ‘Ik kan er heel makkelijk over praten en mijn man minder. Er is een tijdje geweest dat ik er wel over wilde praten, maar mijn man dichtsloeg. Maar nu gaat het prima! Met hulp van vrienden en familie zijn we er bovenop gekomen.’ Geen huilbuien meer Marja heeft dit gemis in der loop der jaren een plaats kunnen geven, maar

helemaal afgesloten is het boek nooit. ‘In het begin kon ik geen zwangere vrouwen zien, maar nu doet het me eigenlijk niet zoveel meer. Je voelt natuurlijk altijd wel een steekje, maar ik heb geen huilbuien meer. Ik weet niet hoe het gaat als mijn zussen oma worden of als mijn broers opa zouden zijn, want dat worden ik en mijn man natuurlijk nooit. Maar daar hebben we nog geen ervaring mee.’

Geschreven door Rosan Wilts m.m.v. Marja Feijen
Geredigeerd door Veroni Steentjes