Kinderlijke onschuld

Kinderlijke onschuld

Een jaar geleden was ik met Shifra lekker even een uurtje aan het winkelen in de stad. Gezellig meiden onder elkaar. Ik zat in mijn elro (= elektrische rolstoel) en had hem in de ligstand staan, dus we hadden aardig wat bekijks. Maar goed je raakt er aan gewend en als mensen iets te lang kijken, dan knik ik maar even vriendelijk… Ja, wat moet ik anders? In de stad gebeuren altijd wel onverwachte dingen. Je komt op plaatsen, welke normaal gesprokken alleen voor personeel zijn. Volle dienstliften, nauwe gangetjes en magazijnen met harde muziek en zingende medewerkers. Voor Shifra zijn het, elke keer weer, nieuwe avonturen. Ook al vindt ze het spannend, ze gaat dapper mee en laat het rustig op haar afkomen. Ik probeer op een speelse manier er mee om te gaan en maak vaak wat geintjes. Zo probeer ik het voor Shifra en voor mezelf luchtig te houden. Immers soms baal ik als een stekker als iets weer niet lukt en ik afhankelijk ben van derden.

Op een gegeven moment zijn we bij de Hema aanbeland. Ik heb wat dingetjes uitgezocht en daarna staan Shifra en ik netjes in de rij voor de kassa. Het is erg druk en er is een lange rij. Terwijl de mensen wachten worden Shifra en ik uitgebreid bestudeerd door de mensen. Ik ben best wat starende blikken gewend, maar dit is toch wel heel gênant. Ik begin maar wat te kletsen tegen Shifra totdat zij opeens recht op gaat staan, handen in haar zij doet en hard zegt: ‘Mama, waarom kijken al die mensen toch zo? Je bent gewoon mijn mama hoor!’

Hihihi, ik heb mensen nog nooit zoveel mensen naar de grond zien staren en ter plekke rood zien aanlopen…
Ja mensen, sorry hoor, kinderen en dronken mensen spreken nou eenmaal altijd de waarheid!

Elsa Groenheide