Veroni en haar zelfgetrainde hulphond Amor

"Emile en ik noemen Amor gekscherend onze baby van 10 kilo. Mijn ouders zien hem als petekind. Dat zegt wel genoeg over hoeveel hij voor ons betekent.”

Veroni Steentjes (30) woont in een Fokuswoning in Arnhem. Ze heeft posttraumatische dystrofie in haar hele lichaam. Ze is ruim elf jaar bedlegerig en heeft aanrakingspijn. Haar benen kan ze niet gebruiken, maar sinds kort heeft ze wel wat van haar handfunctie terug. Haar vriend Emile is vaak in Arnhem te vinden. Hij regelt daar onder andere de PR en sponsoring van Stichting Intermobiel. Veroni is hier in 2001 mee begonnen. In maart 2003 is Intermobiel officieel een Stichting geworden. Het is een virtuele ontmoetingsplaats en kennisplatform voor minder mobiele en bedlegerige jongeren. De stichting heeft een bijzondere mascotte, namelijk Veroni’s ‘onofficiële’ hulphond Amor.

Waarom heb je geen officiële hulphond?
“In 2001 heb ik een gesprek gehad met Stichting Hulphond Nederland (SHN). Ik kwam echter niet in aanmerking voor een hulphond van SHN. De hond moet namelijk viermaal per dag uitgelaten worden. Ik ben bedlegerig en kom zelf misschien tweemaal per maand buiten. Ook Stichting De hond kan de was doen zag dit als een probleem. Bovendien zagen ze de aanrakingspijn in beide armen en benen als een extra obstakel voor een hulphond.”

Hoe ben je uiteindelijk toch aan een hulphond gekomen?
“Emile en ik dachten toch dat een hulphond toegevoegde waarde zou hebben. Emile’s ouders kenden toevallig een vrouw die veel ervaring heeft met honden trainen. Nel heeft onder andere de hondenclub voor de Flat Coat Retriever Nederland opgezet. Zij bood aan om een hond voor mij te trainen. We zijn toen direct gaan zoeken naar een kleine, sociale hond. We kwamen terecht bij de Cavalier King Charles Spaniël. Dit ras is heel aanhankelijk en vriendelijk, maar wel actief en speels genoeg om opdrachten uit te voeren. Een vrouw die hielp bij de bevallingen in de kennel van Het Lamslag heeft reuma. Zij gebruikt haar hondjes zelf ook als hulphonden.”

Hoe is de training in zijn werk gegaan?
“Amor is in juli 2003 geboren. In september hebben we hem bij de kennel opgehaald met Nel. Nel heeft hem daarna meteen meegenomen naar huis voor de basistraining. Ze heeft hem de eerste puppycursus gegeven; zindelijk maken, samen in de trein en de bus, etc. Ook leerde hij zelf spelen. Amor kwam eerst om het weekend en daarna ieder weekend bij mij, zodat we aan elkaar konden wennen. Emile en ik leerden hem daarna de opdrachten, zoals post halen, dingen oprapen en naast de rolstoel lopen. Omdat Amor snel leerde, kon hij al vanaf december 2003 definitief bij mij blijven.”

Wat zijn de voor- en nadelen van een ‘onofficiële’ hulphond?
“De officiële hulphondenscholen trainen voornamelijk Golden Retrievers en Labradors. Amor is veel kleiner. Daarom kan hij bijvoorbeeld niet helpen bij de jas uitdoen, gordijnen dichtmaken of boodschappen doen. Nou zijn dat dingen waarvoor ik de hond toch niet nodig heb. Alles bij mij in huis gaat automatisch door de omgevingsbesturing. Een voordeel is dat Amor minder ruimte inneemt dan een grote hond. Hij kan gemakkelijk bij mij in bed, zonder dat ik last heb van aanrakingspijn. Hij heeft minder beweging nodig dan de Golden Retriever en hoeft niet zo vaak naar buiten. Vanaf de basis is hij specifiek op mij getraind. Hij is eraan gewend om weinig uitgelaten te worden. Ik krijg geen vergoeding van het CVZ voor Amor wat je wel krijgt als de hond van Stichting Hulphond is, maar daar heb ik geen moeite mee. “

Wordt Amor door andere mensen wel als hulphond (h)erkend?
“Dat levert soms wel problemen op. Amor wordt niet overal toegelaten waar officiële hulphonden wel mogen komen. Die zijn te herkennen aan een blauwe band. We hebben voor Amor wel een zelfde soort hesje gemaakt. Toch wordt hij niet overal als hulphond erkend. En zo’n kleine hond heeft natuurlijk een erg hoge aaibaarheidsfactor. We moeten goed opletten dat de mensen hem niet aanhalen. Iedereen vindt hem zo’n lekker ding dat we daar wel streng in moeten zijn. Hij doet zijn naam dus echt eer aan!”

Hoe is jouw band met Amor?
“Amor helpt me om zo zelfstandig mogelijk te wonen. Daarnaast bouw je een vriendschap op met je hond. Amor is zoveel meer dan alleen een hond. Ik noem hem mijn fysiotherapeut. Door medicijnbehandelingen kreeg ik heel langzaam hand en arm functie terug. Met Amor kon ik goed uitproberen wat ik wel en niet kon. Hij moest wel wennen aan een tik van mij. Die had hij daarvoor nooit gehad. Hij stimuleert me door met hem te spelen en hem te verzorgen. Dat motiveert mij weer om mijn grenzen op te zoeken. Ook denk ik dat de band extra sterk is, doordat ik Amor zelf uitgezocht heb. Het is mijn eigen hond. Ik heb hem opgevoed en groot zien worden. Natuurlijk vergt dit iets meer werk, maar het heeft vooral ook iets extra’s. Emile en ik noemen Amor gekscherend onze baby van 10 kilo. Kinderen krijgen zit er voor mij namelijk niet in. Mijn ouders zien hem als petekind. Dat zegt wel genoeg over hoeveel hij voor ons betekent.”

Als je nu terugkijkt, liever Amor of een officiële hulphond?
“In mijn geval is Amor achteraf waarschijnlijk een veel betere keus. Hij is kleiner dan officiële hulphonden. Met mijn aanrakingspijn is dat wel fijn. Ook kan hij zo makkelijker bij me in bed komen om bijvoorbeeld de post brengen. Bovendien is hij specifiek op mij getraind. Ik zou hem nu ook niet meer kunnen missen. Maar niet iedereen krijgt deze mogelijkheid aangediend. Toevallig kenden we Nel en wilde zij ons helpen. Ook heeft Emile veel ervaring met honden trainen die we nu goed konden gebruiken. Eigenlijk zouden er ook hulphonden beschikbaar moeten zijn voor mensen die bedlegerig zijn of om een andere reden geen officiële hulphond krijgen. Juist voor die mensen kan een hulphond een ontzettend grote toegevoegde waarde hebben. Niet alleen praktisch, maar ook als gezelschap. Een ander ras kan dan misschien wel geschikt zijn. En wellicht kunnen mensen uit de omgeving helpen bij de verzorging van de hond. Hopelijk wordt erin de toekomst meer gekeken naar deze mogelijkheden.”

Geschreven door Silke van Deelen