bij ons thuis 1

niet bevatten door Jo-Ann
tv kijken door Jo-Ann
kinderstofzuiger door Barbara
mama's mogen ook huilen door Barbara
gewoon door Jo-Ann
heel blij door Jo-Ann
klein geluk door Barbara

bij ons thuis 2
bij ons thuis 3
bij ons thuis 4

Niet bevatten
Rebecca zit op zwemles en ik kan me het gewoon haast niet voorstellen dat ze nu al met kleren zwemt, dat ze kan drijven in het water, dat ze in het diepe zit. Ik hoor de verhalen, vraag wat ze tijdens de les gedaan heeft en zie soms wat foto’s of een stukje film. Ik probeer me er een voorstelling van te maken, hoe ze daar zwemt tussen die andere kinderen, hoe ze het doet en ook dat ze het al kan. Maar op de een of andere manier kan ik het niet bevatten, voelt het als heel ver weg. Ik sta erbij, kijk er naar, maar zie het niet. Nou klopt dat laatste ook nog. Het lijkt net of ze onder m'n handen vandaan glipt, omdat ik zelf dat proces niet bewust meemaak. ik zie de vorderingen door de ogen van de ander en niet door die van mezelf. Als ik er zo over nadenk, besef ik me weer hoe vanzelfsprekend het allemaal leek toen Gerianne voor haar A diploma zwom. Ik kon nog wel zelf mee, vond het superleuk en volgde de vorderingen dan ook op de voet. Nu voelt het anders. Zou het komen omdat ik niet zelf mee kan, of stiekem ook omdat ze de jongste is en ze zo groot wordt.
Misschien van allebei wat, want bij Gerianne heb ik dat gevoel toch ook wel. Gerianne zit sinds een half jaartje op waterpolo. Als ze me vertelt wat ze doet, probeer ik me er een voorstelling bij te maken. Maar eerlijk gezegd is dat best moeilijk en lukt het me nauwelijks. Nu gaat Gerrit haar binnenkort tijdens een training weer filmen. Misschien als ik dan zie wat ze doet, dat ik het wel snap. Ik ben wel heel blij met de camera. Want al is het ook met camera niet altijd te bevatten, toch zie ik wel wat van de activiteiten buitenshuis. En dat is alleen maar leuk!!
Jo-Ann

Tv kijken
Mam mag ik tv kijken, een vraag die veelvuldig gesteld wordt. Want wat is makkelijker als je geen zin hebt om iets te doen, lekker naar de beeldbuis te staren. En wat is het verleidelijk om dan maar gelijk ja te zeggen. Want als ik nee zeg, begint de strijd. Bij alles wat ik voorstel om te gaan doen is “heb ik geen zin in, wil ik niet, dat is saai“. Best logisch, want zo is er een kans dat je toch je zin krijgt. Want de kinderen weten ook heel goed wanneer bij mij de pap op is. En dat ik toch voor de verleiding bezwijk en maar ja zeg om van het gezeur af te zijn en ze lekker rustig zijn.
De afgelopen tijd liep dit dus wat uit de hand. Met Gerianne valt het nog wel mee, die kan ook uren lezen. Maar Rebecca die niet graag alleen speelt, zat steeds meer achter de buis. Ik was moe en dacht laat maar waaien. Ik hield wel in de gaten wat ze keek, maar niet hoe lang ze keek. Ze zat meer achter de tv dan goed voor haar was, het werd steeds moeilijker om haar te motiveren om te knutselen of spelen. Iets wat ik behoorlijk frustrerend vond, tot ik er achter kwam dat ik hier zelf ook een rol in speel. Want als ik steeds de strijd opgeef en niet consequent ben in het tv gedrag, maakt ze hier gebruik van.

Toen heb ik besloten om de teugels strakker aan te trekken. Met mooi weer is dat niet moeilijk, want dan speelt Rebecca vooral buiten. Maar zo in de winter, wanneer ze toch veel meer binnen zijn is het wel belangrijk om dat te handhaven. Nu las ik pas een artikel over het media-dieet, het maximum is 2 uur op een dag achter de tv en/of pc. Een werkstuk voor school of creatief op de computer bezig zijn telt niet mee, maar spelletjes, msn en tv dan loopt de klok. Hier zag ik wel wat in en ik ben er mee aan de slag gegaan. Het heeft de afgelopen weken best wel wat strijd en extra energie gekost. Maar het consequent volhouden, een stukje duidelijkheid bieden heeft gewerkt. Rebecca stelt nog regelmatig de vraag 'mag ik tv kijken'. Maar ze weet nu dat mijn nee, voor dat moment ook echt nee is. Ze gaat dan toch iets anders zoeken en vermaakt zich dan ook prima. Natuurlijk zal het heus nog wel voorkomen, dat ik de teugels iets te los laat. Maar dat is niet erg, want ook een moeder mag fouten maken!!
Jo-Ann

Kinderstofzuiger
Een maandje terug had mijn stofzuiger het begeven en werd het dus tijd voor een nieuwe. De nieuwe is lekker licht en zuigt goed. Wat zeer prettig is, is dat de stang in te korten is. Dat maakt het nu voor de kinderen ook mogelijk om te zuigen. Niet dat dat nu hun klusje is, ze zijn nog maar klein. Maar het is wel makkelijk dat ze nu alle twee kunnen zuigen.

Afgelopen zondag kwamen we in de carnavals optocht terecht en zijn we even wezen kijken. We kwamen uiteraard thuis met een lading confetti. Daan heeft zomaar uit zichzelf de stofzuiger uit de gangkast gehaald. Hij zei: Ga maar lekker uitrusten mama, ik ga de kamer wel voor je zuigen. Scheelt dat we overal laminaat hebben liggen, dus dat gaat erg gemakkelijk.

Het is dubbel, aan de ene kant ben ik blij dat de kinderen ook een keertje kunnen zuigen. Zelf hoef ik het echt niet te doen, te veel napijn. Maar om het nu een kind van amper 5 te laten doen.... Oke hij vind het nu nog leuk en voelt zich een hele vent. Maar toch het hoort niet!
Barbara

Mama's mogen ook huilen
Toen ik vorige week op de bank lag, kwam Daan naast me zitten. Mama, hoeveel pijn doet jouw been? Dus ik zei dat mijn been zoveel zeer deed, dat ik het niet leuk vond van mijn been. En dat mijn been eigenlijk maar even voor straf op de trap moest zitten. Zegt ie tegen mij, mama je mag wel even huilen hoor als het zoveel pijn doet. Ik moet ook wel eens huilen als ik me heel veel pijn heb gedaan. Dan zal ik je wel troosten, want jij troost mij ook altijd en doe ik wel een beter-maak-kusje op je heup.
Het is natuurlijk hardstikke lief gezegd. Maar tegelijkertijd deed het mij ook verdriet dat mijn kinderen al op zo'n jonge leeftijd zien dat mama elke dag zoveel pijn heeft. Ookal gaan ze er vrij luchtig mee om, ze weten immers niet beter, toch is het niet zoals het hoort. Ik hoor hun te troosten als ze pijn hebben en niet andersom.
Barbara

Gewoon…
Nog niet zo lang geleden had ik op een avond een leuk en lief gesprekje met mijn oudste dochter. Het begon eigenlijk al die middag, toen we samen wat zaten te praten. Opeens zei ze: “mama het is wel gezellig hé, zo samen kletsen." Die avond kwam ze weer en vertelde me het volgende “ik zou het maar gek vinden als het opeens anders zou zijn, als je alles kan. Anderen vinden het misschien wel niet gewoon hoe jij bent, vinden het soms ook zielig voor ons. Maar ik vind het niet zielig, voor mij is het wel gewoon zoals het is. Je kan wel niet met mee naar het zwembad, dorp of wat dan ook. Maar je ben wel altijd thuis. We kunnen samen kletsen en een potje rummicubben of andere spelletjes. Alleen zou het ik het soms wel fijn vinden als je langer kon zitten. Want dan konden we met zijn allen naar de dierentuin of andere dingen doen. Maar ik vind het niet erg dat je zo bent hoor, voor mij het is gewoon!”
Je begrijpt zeker wel dat dit mijn moederhart goed doet. Het is iets waar ik aan terug kan denken op de momenten dat ik me even geen goede moeder voel. Het is als een sterretje wat licht geeft in het donker.
Jo-Ann

Heel blij
Van sommige dingen kan je toch wel heel blij worden. Rebecca wilde graag mee met papa om boodschappen te doen. Gerianne was zwemmen en het was toch te warm om te gaan slapen. Ik lag buiten op mijn ligbed en toen vroeg Rebecca of ik liggend met de bal kon overgooien. Ik zei dat kunnen we wel even doen. Gerrit ging weg en vroeg of ze nog meeging. Echter toen het puntje bij paaltje kwam zei ze "ik blijf bij jouw". Want ze wilde nog even wat met mama doen. Toen we bezig waren met de bal overgooien zegt ze "weet je waarom ik zo dichtbij jou sta, dan kan je er beter bij"

Aan de ene kant zou ze er niet over na moeten denken, maar toch is het ook wel lief en je merkt dat ze met je meedenken. Het is maar een heel klein iets, maar het maakte me opeens zo blij. Gewoon dat ze koos om bij mij te blijven om eventjes met de bal over te gooien. Dat deed mijn moederhart goed. Het maakt Rebecca niet uit of ik dingen niet goed of lang kan. Ze neemt me zoals ik ben en geniet al van het even samen bezig zijn!!
Jo-Ann

Klein geluk
Het is 4 uur ’s middags, het zonnetje schijnt en Laura vraagt of ik een zandkasteel wil maken. Samen gaan we bij de zandbak zitten, ik maak een mooi zandkasteel, vlaggetjes op de torens en poppetjes in het kasteel. Even geniet ik van een klein moment met mijn dochtertje. Wel een mooi moment want ook al zijn het maar 5 minuten en zijn dat eigenlijk 5 minuten te veel op de rand van de zandbak, het "is mooi mama, dankje" van mijn kleine meid en de twinkelende oogjes van haar zijn het zeker waard. Daarna gooit ze zich nog geen kwartier later languit op de grond omdat ze niet met de waterkraan mag spelen, is het kasteel al weer door 2 blote voetjes stuk gestampt en zich ineens het hangerige ik ben zo zielig-gedrag weer weet te herinneren, maar die 5 minuten in de zandbak pakt niemand me meer af!
Geniet van de mooie kleine momenten, voor je het weet zijn ze voorbij !!
Barbara

< Terug