Zwemmen - interview met Mirjam de Koning-Peper

‘Je doet het en je staat er eigenlijk niet eens bij stil dat je het doet, totdat mensen vragen: “Wát doe je er eigenlijk voor?” Misschien is het wel eens absurd geweest, maar zo voelde ik dat niet.’

De Paralympische Spelen in Londen waren een groot succes voor zwemster Mirjam de Koning-Peper. Ze heeft naast een bronzen medaille op de 100 meter rugslag, ook haar eigen wereldrecord (juni 2012, Berlijn) op de 50 meter vrije slag geëvenaard en dus goud behaald. Een fantastische prestatie. In dit interview maken we kennis met deze topsporter. 

Mirjam, wil je jezelf voorstellen voor de mensen die je niet kennen? ‘Ik ben Mirjam, geboren in Amsterdam in 1969. Ik woon met mijn man en 19-jarige dochter in Aalsmeer.’ Kun je wat meer vertellen over je beperking? ‘Sinds mijn geboorte heb ik een bindweefselziekte, genaamd EDS (Ehlers-Danlos syndroom). Deze ziekte is bij mij ontdekt in 1999. Daarvoor had ik wel allerlei klachten. Ik had snel blessures: vingers en schouders die uit de kom gingen. Ook heb ik in mijn jeugd zeven voorste kruisband operaties gehad, die geen goed resultaat hadden. Toen ik dertig was, is de ziekte vastgesteld. Alles geneest bij mij minder snel, vooral als het iets te maken heeft met het bindweefsel. Als ik me stoot, dan rekken de banden op en gaan ze niet meer terug. Alles wordt slapper. In 2000 heb ik een operatie ondergaan om mijn bekken vast te zetten. Ik kon toen al bijna niet meer lopen van de pijn. Met deze operatie had ik niet veel te verliezen. Tijdens de revalidatie bleek dat mijn lichaam niet zo herstelde als ik had gehoopt. Ik heb er een dwarslaesie aan overgehouden. Vanaf onder mijn navel ben ik nu verlamd. Mijn leven is toen drastisch veranderd, ik ben in een rolstoel terecht gekomen.’ Wat houdt je beperking voor je in het dagelijks leven in? ‘Ik doe op zich veel zelf en heb een aangepast huis. Ook maak ik gebruik van een hulphond van Stichting de CLiCK.’

Heb je altijd al een passie voor zwemmen gehad?
‘Ja, mijn achtergrond is zwemmen. Ik heb mijn zwemleider A, B en C gehaald tijdens mijn MAVO opleiding.’

Waarom heb je de keuze gemaakt om weer te gaan zwemmen?
‘Nadat ik uit het revalidatiecentrum ben gekomen, ben ik gaan rolstoel basketballen. Daar kreeg ik zoveel blessures van, ik moest er mee stoppen. Toen ik op zoek ging naar wat anders, kwam het zwemmen weer in zicht. Eerst zag ik het zwemmen niet zo zitten. Het aan- en uitkleden is lastig. Maar als je het goed bekijkt, verschilt het eigenlijk niet zo van basketballen. Daar moest ik me na de training ook douchen en aankleden. Ik zag hoe anderen het deden en werd er zelf ook handiger in. Het zwemmen heb ik eerst recreatief gedaan in een buitenbad. Toen kreeg ik toch weer de kriebels!’

Je kunt je benen niet gebruiken bij het zwemmen, heb je dan nog hulpmiddelen nodig?
‘De wedstrijden worden altijd gezwommen zonder hulpmiddelen. Zelfs een stukje tape is nog niet toegestaan. Bij de trainingen kun je wel hulpmiddelen gebruiken.’

Sport je bij een zwemvereniging voor mensen met een beperking?
‘Ik trainde bij het Nederlands team in Amersfoort, onder leiding van de bondscoach. Dat was met sporters die naar de spelen gingen, of hier kans op maakten.’ 

Hoe zag je voorbereiding op de Paralympische Spelen eruit?
‘Ter voorbereiding op de Spelen, heb ik vier jaar lang, zes dagen per week getraind. Dat bestond uit zwemtraining, krachttraining, fietstraining op de handbike en begeleiding van de fysiotherapeut. Een echte weektaak dus. Hoe langer de voorbereiding, hoe meer kans je maakt.’

Wat vraagt het zwemmen van je lichaam?
‘Aan het eind van een trainingsweek, was ik altijd wel afgebrand.’

Waar haal jij je kracht uit?
‘Ik denk dat zwemmen echt mijn passie is. Je vindt het leuk, dus je gaat ook gewoon door. Je doet het en je staat er eigenlijk niet eens bij stil dat je het doet, totdat mensen vragen: “Wát doe je er eigenlijk voor?” Misschien is het wel eens absurd geweest, maar zo voelde ik dat niet.’

De Spelen in Londen was je laatste wedstrijd, waarom ben je gestopt? ‘Ik ben nu drieënveertig, het is goed zo. Door mijn handicap krijg ik ook steeds meer blessures. Op een gegeven moment ben je gewoon aan het vechten tegen je eigen lijf. Ik heb wel mijn tol betaald voor acht jaar topsport. Na de spelen in Beijing (twee maal goud en twee maal zilver) heb ik twee schouderoperaties gehad. Daarvan heb ik een jaar moeten revalideren. Dat was heel zwaar. Na het WK in 2010 besloot ik dat de Spelen in Londen mijn laatste wedstrijd zou worden. Als het voor die tijd niet goed zou gaan met mijn schouder, dan zou ik eerder stoppen.’ Vind je dat er genoeg waardering voor de gehandicaptensport is? ‘Het wordt steeds meer en steeds beter. De waardering om mij heen van familie, vrienden en kennissen is er zeker. Deze mensen zien ook waar je mee bezig bent geweest. Voor mij is deze waardering belangrijker dan de waardering in de media.’

Heb je tips voor mensen met een beperking die willen sporten?
‘Probeer verschillende sporten uit, ga niet naar één sport kijken. Probeer uit wat je leuk lijkt. Nieuwe dingen kunnen juist heel leuk zijn. Sporten is soms moeilijk om te doen als je beperkt bent, maar het geeft je zoveel voldoening. Het maakt je weer zo fit, dat je de rest van de week weer goed doorkomt. Het hoeft geen topsport te zijn! Elke vorm van bewegen is goed voor je.’

Heb je nog plannen voor de toekomst?
‘Mijn toekomst ligt open, vaste plannen heb ik nog niet. Ik wil sowieso wel blijven fietsen en zwemmen, maar dan recreatief. Er zijn wel wat dingen op mijn pad gekomen, maar ik weet het nog niet. Leuke suggesties zijn altijd welkom!’

Deze link laat de gouden race (50 meter vrije slag) van Mrijam zien!

Geschreven door: Jolet Wiering-Muurling.
Geredigeerd door: Johan Fiddelaers.
November 2012