Atletiek - Interview met Annette Roozen

‘Ik sport bij een heel ‘gewone’ atletiekvereniging, en vind het fijn om te trainen met valide mensen. Ze rennen harder dan ik, dus ik kan me mooi aan ze optrekken.’

Kun je jezelf kort voorstellen voor degenen die je niet kennen?
Ik ben Annette Roozen, 32 jaar, journaliste en topsporter. Ik doe aan atletiek, de onderdelen: 100 meter, 200 meter en verspringen. Tijdens de Paralympics in Bejing heb ik twee zilveren medailles behaald bij het verspringen en de 100 meter hardlopen.

Kun je iets vertellen over jouw handicap?
Vlak voor mijn 16e verjaardag is mijn rechterbeen, door het kniegewricht (knie-exarticulatie), geamputeerd wegens botkanker (osteosarcoom).

Hoe ben je ertoe gekomen om aan atletiek te gaan doen? Op mijn 21e kreeg ik een uitnodiging voor een workshop van twee Amerikaanse atleten voor mensen met een prothese. Op die speciale dag kwamen allerlei mensen met protheses bijeen in een sporthal op Papendal in Arnhem. We deden de hele dag oefeningen die te maken hebben met hardlopen. Zo ook touwtje springen en stukjes rennen op je dagelijkse prothese. Dat ging me makkelijk af, ik deed het wel vaker. De andere mensen hadden er meer moeite mee. En die Amerikanen zagen in mij hardlooptalent. Iemand zette een klein sprintvoetje van ‘koolstofvezels’ onder mijn prothese en ik mocht hem uittesten door te gaan rennen. Dat ging geweldig! Alsof ik weer twee benen had! Wat talent betreft sprong ik er gelijk uit. Ik mocht het voetje houden en ze moedigden me aan te gaan trainen. Ik heb een atletiekvereniging uit de stadsgids van Utrecht gebeld en ik kon meetrainen. Je hebt een speciale prothese nodig voor atletiek. Hoe kom je daar aan, en wat is er speciaal aan? Moest je de speciale prothese eerst leren gebruiken, of werkt het in principe hetzelfde als je normale prothese? Mijn sponsor Össur betaalt mijn speciale prothese. Zelf is zo’n prothese niet te betalen. Met name de voet van de prothese is bijzonder. Die is gemaakt van koolstofvezel en geeft heel veel energie terug op het moment dat je er mee loopt. Ik liep er vrij makkelijk op weg. Ook al omdat ik op mijn dagelijkse prothese kon rennen, voordat dat ik zo’n speciale voet kreeg. Het verschil is dat je met je voet niet echt kan afrollen, zoals met een dagelijkse prothesevoet. Met een dagelijkse prothesevoet kun je niet sprinten, omdat als je hem neerzet, je dan de energie niet meer terug krijgt. Dus alleen rustig rennen kan je er mee. Verder blijft de beweging hetzelfde. Ik heb ook dezelfde knie in mijn sport- en dagelijkse prothese. Alleen de koker van de sportprothese is van koolstof gemaakt en daardoor wat lichter. En ik heb een klein binnenkokertje van tecline, hierdoor wordt de druk heel goed verdeeld, waardoor het heel zacht aanvoelt als je er op neerkomt.

Sport/train je bij een speciale vereniging? Zo ja, wat is er speciaal aan, en waarom sport je hier? Zo nee, hoe is het te sporten met mensen zonder handicap?
Ik sport bij een heel ‘gewone’ atletiekvereniging in Utrecht: U-track. Ik vind het heel fijn om niet bij een ‘speciale’ vereniging te trainen. Zulke verenigingen bestaan trouwens ook niet. Dat is ook helemaal niet nodig, want je kunt met een beperking prima meedoen met een valide groep mensen. Je gaat toch ook naar een gewone baan, etcetera. Ik train ook niet anders en vind het juist fijn om te trainen met valide mensen. Ze rennen harder dan ik, dus ik kan me mooi aan ze optrekken. De trainingen zijn hetzelfde of je nou wel of niet twee echte benen hebt. Ik voel er nooit zo veel voor om overal aparte groepjes voor te maken. Dat doet me denken aan een hokjesgeest. Het lijkt dan net of je twee werelden hebt; de ‘gewone’ en de gehandicapte. Er is maar één wereld. Intergratie lijkt me veel beter! Ik zou me ook niet thuis voelen in een club met alleen maar mensen met een beperking. Misschien komt dat doordat ik me niet gehandicapt voel. Ik kan alles met mijn beenprothese. Dat scheelt natuurlijk wel, in vergelijking met iemand die een ernstiger beperking heeft dan ik. 
Eens in de maand train ik met de Nationale Paralympische Atletiekselectie: het Dutch Paralethics team. Af en toe is het fijn om te trainen met mensen die ook een prothese of een andere beperking hebben. Je kan dan ervaringen uitwisselen. Je begrijpt van elkaar wat het is om een beperking te hebben. Maar verder ben ik er niet echt mee bezig.

Je hebt al heel wat bereikt. Je hebt een aantal wereldrecords op je naam staan. Wat zou je nog graag willen bereiken? Ik heb een grote ambitie. Olympisch goud op de 100 meter en verspringen. Hoe vind je het dat je “gehandicapte sporter van het jaar 2007” bent geworden (samen met Marion Nijhof –zwemster)? Heel gaaf! Het is toch een enorme waardering en erkenning voor de prestaties die je geleverd hebt. Ook omdat de paralympics vaak een beetje een ondergeschoven kindje is, is het goed dat mensen weten dat je even hard traint als een valide sporter. En het is goed dat er (media-) aandacht voor is.

Heb je tips voor mensen met een prothese die graag willen sporten, of voor mensen met een andere handicap?
Je moet ervan uit gaan dat er heel veel mogelijk is, maar dat je niet altijd weet wat er allemaal kan. Ik had dat ook op die dag met die Amerikaanse atleten. Ik wist niet eens dat er ‘sprint-voeten’ bestonden. Gelukkig maar dat ik ben gegaan! Ga kijken naar een sport die je leuk lijkt, en ga dan op zoek naar een manier die binnen jouw mogelijkheden ligt. Soms kan dat een ‘zit-sport’ zijn of een rolstoelsport. Maar als je kunt lopen, zou ik willen adviseren om eens te kijken wat er nog allemaal mogelijk is, voordat je je beperkt tot een rolstoel en dergelijke. Wat het ook wordt, het is altijd beter om te sporten op welke manier dan ook, dan niets doen. En het is goed om de spieren die je wel kunt gebruiken te ontwikkelen. Juist omdat je ze harder nodig hebt dan een valide persoon. Voor mensen met een beenprothese is er een speciale stichting die zich met sport bezighoudt: Stichting Prolathic.

Waarom ben je ondersteuner geworden voor Stichting Intermobiel? Wat spreekt je aan in Stichting Intermobiel?
Het spreekt me aan dat de stichting juist de mensen zo mobiel mogelijk wil houden, ondanks de beperkingen.

Wat is je levensmotto?
Maak van elke situatie het beste en haal er alles uit wat mogelijk is. Accepteer wat onveranderbaar is, maar verander wat onacceptabel is.

Wil je meer lezen over Annette Roozen en haar prestaties, klik dan op een van de volgende links:
Interview Leefwijzer 2006
Prestaties http://nl.wikipedia.org/wiki/Annette_Roozen

Geschreven door Janneke Vos m.m.v. Annette Roozen
Geredigeerd door Johan Fiddelaers