Alma over wonen in een verpleeghuis als je jong bent
|
'Het gevoel dat je in je leven weer alles zelf kunt bepalen, lijkt mij een heerlijk gevoel' |
 |
Opname
Tot 9 november 2007 woonde ik nog gewoon thuis bij mijn ouders. Met behulp van de thuiszorg en de vele zorgmomenten ging het allemaal net. Voor de krampen kreeg ik een Baclofen pomp. Het ziekenhuis wilde, dat ik naast de behandeling met baclofen, ook zes weken ging revalideren in een verpleeghuis. Zo kon de pomp goed afgesteld worden. Maar ook konden ze mij dan de juiste revalidatie geven om mij weer zo goed mogelijk te laten functioneren. Zes weken was voor mij te overzien, dus daar heb ik in meegestemd. Helaas liep alles anders. De krampaanvallen werden te heftig en het werd te gevaarlijk. Daarnaast speelde mee dat iedereen thuis op was. Er moest dus een keuze worden gemaakt, hoe moeilijk deze ook was. De thuiszorg en de huisarts besloten om mij daarom sneller in een verpleeghuis op te laten nemen, dan in eerste instantie de bedoeling was. Dit ging allemaal heel erg snel. Een thuiszorgmedewerker vertelde mij dit op een vrijdagavond. De volgende dag lag ik al in de ambulance op weg naar een verpleeghuis. In eerste instantie was dit niet het verpleeghuis, waar ik terecht moest komen. Ik lag op een ouderenafdeling. Drie weken later werd ik overgeplaatst naar een jongerenafdeling in een ander verpleeghuis.
| Privacy In het eerste verpleeghuis waar ik lag, had ik een royale kamer. Toen ik overgeplaatst werd, kwam ik op een krappe tweepersoonskamer te liggen. Ik had daar alleen mijn bed, een nachtkastje en nog een kleine kast voor de kleding. Het was echt behelpen. Na een half jaar kreeg ik een kamer voor mezelf. Heerlijk was dat! Gewoon je eigen privacy weer terug. De deur dicht kunnen doen, als je even op jezelf wilt zijn. En niet meer afhankelijk van de gordijnen, die tussen de bedden hangen. |
.JPG) |
| Hobby’s In het verpleeghuis lig ik op een jongerenafdeling met een leeftijd variërend van 18 tot 50 jaar. Hierdoor is er ook een speciale dagbehandeling voor jongeren. Hier bieden ze activiteiten aan waaruit je kunt kiezen. Mijn favoriete activiteiten zijn:
|
|
.JPG)
| Ik kan hier met bed en al naar toe. Dat is wel zo prettig. Hierdoor kun je gewoon deelnemen aan de activiteiten. Verder maak ik zelf graag 3D kaarten. Ik mag deze verkopen in het winkeltje, dat ze hier beneden hebben. Ik heb hiermee zelfs een naaimachine met handbediening bij elkaar gespaard! Bij de activiteit textiel heb ik namelijk geleerd om met een naaimachine te werken. Daarom wilde ik heel graag een naaimachine voor mezelf hebben. Ik ben nu begonnen met teckels maken, knuffel teckels maar ik maak ook kleding en tassen. Verder heb ik nu een eigen laptop op de kamer met internet, waarop ik veel te vinden ben. Maar ook zing ik graag en werk ik aan mijn tweede gedichtenbundel. Dus eigenlijk kom ik tijd te kort. Maar liever zo, dan anders. |
 |
Sociale contacten
De jongerenafdeling waar ik lig, is erg gevarieerd in leeftijd. De jongste is 21 jaar en de oudste is 51 jaar. Soms is het contact met bewoners erg moeilijk. Dit komt, omdat het merendeel een niet aangeboren hersenletsel (NAH) heeft. Maar met sommige bewoners heb ik wel veel contact. Daarmee doe ik dan samen activiteiten of maak een gezellig praatje. Het is hier ook bijna een sociale buurt aan het worden. Bewoners letten erg op elkaar. Als er iemand gemist wordt aan de tafel, dan slaan sommige bewoners alarm. Af en toe vind ik het wel heel erg moeilijk. Dit komt, omdat ik zelf de studie Sociaal Pedagogisch Werk (SPW) heb gedaan. Ik had hier dus kunnen werken in plaats van te liggen. Dit heeft tot gevolg, dat ik vaak in een helpende rol zit in plaats van dat ik hier als bewoner lig
Zorg
Waar veel verpleeghuizen mee kampen, is geld tekort. Het logische gevolg is het personeelstekort, dat weer zijn invloed heeft op de zorg voor de bewoners. Als de tijd tekort is, dan word je gewassen zonder water. Hier noemen we dat Swashen. Ik voel mij daarna echt verschrikkelijk vies. In de zomerperiode was het soms zelfs zo erg, dat we vijf van de zeven dagen aan het Swashen waren. Ook wekte verder in het begin het belsysteem niet goed. De verzorgers reageren soms niet op een bel. In mijn situatie is dat niet echt handig. Ik kan namelijk stikken als ik in een kramp lig. Inmiddels is dit gelukkig iets verbeterd. Soms dacht ik dat ik net zo goed thuis bij mijn ouders had kunnen blijven wonen.
Eten
De zorgverleners doen wel hun best, maar ze moeten roeien met de riemen die ze hebben. Het eten zou ook beter kunnen. Het eten is hier echt verschrikkelijk. Ze koken niet meer zelf. Alles komt van een distributiekeuken. Daarna wordt het in het verpleeghuis in grote opwarmcellen opgewarmd. Verder zijn de combinaties van het eten apart zoals bijvoorbeeld spaghetti met rode kool en bami met schorseneren. Soms krijg je eten wat je je huisdier nog niet eens voor zet. Ze zijn hier al een jaar mee aan het werk, maar echte verbeteringen zien wij nog niet op ons bord verschijnen.
Communicatie
Het contact met de zorgverleners verloopt helaas ook niet optimaal. soms zelfs heel erg moeizaam. De afdeling is ingericht voor mensen met niet aangeboren hersenletsel. De verpleging denkt dan, dat ze hier op mijn kamer ook alles kunnen zeggen. Zo hoor ik wat er in de andere kamers gebeurt bijvoorbeeld: wie welke aandoening heeft en welk ochtendritueel mijn buurman heeft. Ik ben druk bezig met het veranderen van dit probleem. Ik hoef dit niet allemaal te weten en anderen ook niet van mij. Als ik het wel zou willen weten, dan vraag ik het zelf wel. Nu ik hier wat langer woon, moet ik wel eerlijk zeggen dat de verpleging echt hun best probeert te doen. Soms gaat het verkeerd. Een leus die ik hier bedacht heb is: als ik voor elke “sorry” een euro kreeg, dan was ik nu miljonair.
Mobiliteit
Binnen het verpleeghuis maak ik gebruik van mijn rolstoel. Inmiddels heb ik hier een nieuwe rolstoel gekregen. Ik kan hierin liggen. Hierdoor ben ik iets mobieler geworden, waardoor ik dan even met een vriendin het dorp in kan gaan. Verder is het verpleeghuis goed aangepast. Er is een lift met sensors. Deze sensoren reageren als je er langs rijdt. Op de dagbehandeling gaan alle deuren doormiddel van een knop of een schopknop open. Ook is het handig dat hier ergotherapie in huis is. Als je ergens tegenaan loopt, dan wordt het probleem opgelost. Het enige waar ik zelf in vastloop is, dat ik door mijn ziekte niet zomaar kan reizen met een taxibus. Door het gehobbel krijg ik juist krampen. Gelukkig hebben we hier van het Rode Kruis een jongeren uitgaansgroep. Deze groep doet één keer in de maand leuke dingen. Ze halen mij dan op met bed en al. Zo kan ik toch mee. Hier geniet ik echt van! Ik ga nu alleen naar buiten als ik naar het ziekenhuis wordt vervoerd of als ik naar mijn ouders ga. Als ik naar mijn ouders ga, dan word ik vervoerd op de achterbank van de auto. Hierdoor kan ik toch even een dagje naar huis. Om even weer op eigen bodem te genieten, om er daarna weer tegenaan te kunnen in het verpleeghuis.
Verlies van eigen regie
Naast alle voorgenoemde problemen in het wonen in een verpleeghuis, is het een groot nadeel dat je je eigen regie kwijt bent. Dit klinkt misschien heel erg zwaar. Maar het is gewoon heel erg moeilijk dat alles voor je wordt bepaald. Zoals wanneer en hoe vaak je in de week mag douchen en hoe laat je opstaat. Maar thuis bij mijn ouders wonen, ging ook niet meer. Ook al probeerden zij er alles aan te doen om mij thuis te houden Mijn ouders waren op een gegeven moment op. Het voordeel, nu ik in een verpleeghuis woon, is dat mijn ouders gelukkig weer een beetje een eigen leven krijgen. Alleen voor mij zitten er niet echt voordelen aan.
Fokus wonen
De woonsituatie in het verpleeghuis blijft voorlopig zo bestaan, omdat ik niet goed reageer op de medicatie in mijn Baclofen pomp. Maar dit houdt voor mij niet in dat ik hier definitief moet blijven wonen. Ik ben in elk geval bezig om te zoeken naar een voor mij idealere woonvorm bijvoorbeeld: wonen in een eigen appartement met hulp op afroep zoals Fokus wonen. Lekker zelfstandig wonen met de regie in eigen hand. Daarnaast wil ik graag een hulphond, die mij hopelijk nog meer zelfstandigheid gaat geven. Het gevoel dat je zelf in je leven alles weer kunt bepalen, lijkt mij een heerlijk gevoel!
Kijk voor meer informatie op de eigen website van Alma Bosman
Geschreven door Chantal van Birgelen m.m.v. Alma Bosman
Geredigeerd door Veroni Steentjes
Gebouwd door Monique van Dongen
Maart 2009