Astrid over werken met een handicap bij een opleidingsinstituut voor (hulp)honden

‘Mijn werk is mijn overleving. Het zorgt ervoor dat ik bezig blijf, geconcentreerd moet blijven en dat ik contact heb met de buitenwereld.’ Dat werken met een handicap toch goed kan gaan, vertelt Astrid van der Helm. Astrid is 38 jaar en zij is getrouwd. Zij heeft geen kinderen, maar zij heeft wel een hulphond, genaamd Mellis. Astrid werkt ondanks haar ziekte EDS. Zij vertelt hoe zij het werken met een beperking ervaart en wat dit voor haar betekent.

Klachten
‘Ik heb het vaattype Ehlers Danlos Syndroom (EDS). De ziekte brengt de nodige beperkingen met zich mee. Ik ben hierdoor lichamelijk gehandicapt en afhankelijk van een elektrische ligrolstoel. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer kan werken. Integendeel.

Hulphond
Een jaar geleden, heb ik met een goede vriend en hulphondentrainer een eigen trainings school opgezet. Dit doen we niet samen, maar met nog een collega. Het begon met het idee om met enkele mensen te brainstormen hoe wij de trainingen anders zouden willen gaan doen. Ook wilden wij bekijken hoe wij de persoon zelf er meer bij konden betrekken. Bij SHN krijg je een “kant en klare” hond en dat wilden wij anders doen. Wij wilden mensen, die bij de reguliere hulphonden scholen niet aan bod komen, ook een kans geven. Als je bijvoorbeeld bedlegerig bent, kom je vaak niet in aanmerking voor een hulphond. De reden is dat je je hond niet zelf kunt uitlaten. Maar wij denken dat, als je zelf je hond niet kunt uitlaten, je hem dus ook niet hoeft te leren naast de rolstoel te lopen. Je kunt je dan concentreren op de dingen die de hond wél moet kunnen. We bekijken ook wat binnen de mogelijkheden van de cursist ligt. Vanuit deze visie zijn we gaan werken. Op deze manier is ons trainingsbureau ‘Bulters + Mekke’ gegroeid. Op dit moment loopt het erg goed, moet ik zeggen.

Thuiswerk
Mijn werk voor het trainingsbureau verricht ik voornamelijk vanuit huis. Met een telefoon, een laptop en een fax kun je veel doen. Als het even lukt, ga ik wel bij fokkers op bezoek om een nestje honden te testen. Het is alleen moeilijk te zeggen hoeveel uur ik per week werk. Dat verschilt namelijk per dag. Maar ik denk zeker 35 uur per week. Deze uren verdeel ik wel over 7 dagen en avonden en wanneer dat mij het beste uitkomt. Als ik mij eens een dag niet goed voel, dan zijn er echter geen mensen die mij vervangen. Gelukkig komt dat niet vaak voor. Maar als het dan een keer voorkomt, dan schakel ik de telefoon door naar mijn collega’s en staan zij de mensen te woord. Maar dan moet ik wel minimaal in het ziekenhuis liggen! Samen met mijn collega’s doen wij dus alles zelf. Ondanks mijn beperkingen heb ik verder geen hulp bij mijn werk nodig. Gelukkig gaat dat tot nu toe goed.

Vervoer naar klanten Als ik naar klanten ga, dan vervoer ik mij meestal met mijn eigen rolstoelbus. Mijn stoel kan achterin en ik maak een transfer naar de passagiersstoel. Dit systeem functioneert echter niet meer goed. Ik ben nu bezig om een nieuwe bus te kopen. Deze zal dan volledig worden aangepast. Rolstoelvervoer is alleen een optie als de nood erg hoor is. Maar liever dus niet. Mocht een kennel niet goed toegankelijk zijn, dan heb ik altijd nog de mogelijkheid om mijn ligstoel in zitstand te zetten. En mocht ik ook in die stand niet de kennel kunnen bereiken, dan gaan mijn collega's naar het nest kijken.

Persoonsgericht
Ons trainingsbureau verschilt ten opzichte van andere trainingsbureaus. Eigenlijk zou ik liever willen spreken van ‘een opleidingsinstituut voor mens en hond’. Bij ons trainen de cursisten hun eigen hond. De hond is dus niet in bruikleen. De cursisten betalen ook hun eigen hond. Wij werken heel erg gericht op de cursist. Dat gebeurt in een één op één situatie bij de cursist thuis. Het uitgangspunt van de training is: ‘Wat wil je dat de hond leert en wat moet de hond voor jou gaan doen?’ Waar wij ons in onderscheiden is, dat iedereen in aanmerking kan komen voor een hulphond. Dit, in tegenstelling tot bij de SHN. We kijken naar de dingen die wél mogelijk zijn en niet naar wat een cursist niet kan. Bij ons opleidingsinstituut word je instructeur van je eigen hulphond. Uiteraard onder begeleiding. Ook na de overdracht. Mocht Mellis ooit vervangen moeten worden, dan kom ik volgens de regels van SHN dus niet in aanmerking voor een hulphond. Maar tegen de tijd dat Mellis vervangen moet worden, ga ik mijn hond natuurlijk zelf bij mijn eigen trainingsschool opleiden. Wij trainen, naast de ADL honden, ook honden voor mensen die doof zijn, mensen die een psychiatrische stoornis hebben en kinderen met autisme.

Op vrijwillige basis
Op dit moment doe ik alles nog vrijwillig. Ik hoef dus niets met het UWV te regelen. Ik hoef het gelukkig ook niet voor het geld te doen. Het werk voor het opleidingsinstituut doe ik dus enkel en alleen uit passie en liefde. Ik ben dol op mijn werk en mijn collega’s en dat is niet in geld uit te drukken. Overigens worden mijn onkosten, die ik maak voor mijn werk, natuurlijk wel betaald. Aanpassingen heb ik niet meer nodig, want alles is inmiddels aangepast om mijn werk goed te kunnen uitvoeren.

Thuiswerk
Thuiswerken kan voor- en nadelen opleveren. Bij mij loopt werk en privé op dit moment door elkaar, moet ik zeggen. Maar dat komt ook, omdat ik het doe met mijn vrienden, die ik ook buiten het werk om wel eens zie. Ik probeer voor mezelf wel streng te zijn. Alleen overdag tussen 10.00 en 17.00 uur beantwoord ik de telefoon. ’s Avonds neem ik geen telefoon meer op. Ik ben dan gewoon te moe om nog te kunnen praten. Wel gebruik ik de avond soms om even een brief af te maken naar bijvoorbeeld een zorgverzekeraar. Maar dit is meer een uitzondering dan een regel. Ook mijn collega’s weten dit en respecteren dat. Zij zijn vaak juist de mensen die me terug roepen en aangeven dat ik een tandje minder moet doen. Ik zie dus met thuiswerk geen nadelen. Eigenlijk alleen maar voordelen. En als er al nadelen zijn, dan is dat mijn eigen schuld.

Ervaringsdeskundige
Mijn werk is mijn overleving. Het zorgt ervoor dat ik bezig blijf, geconcentreerd moet blijven en dat ik contact heb met de buitenwereld. Ik zou het niet willen en kunnen missen! Mijn handicap komt hierbij zeker van pas. Ik ben de contactpersoon van het opleidingsinstituut. De mensen, die ik aan de telefoon heb, zijn altijd erg blij dat ze iemand aan de telefoon hebben die uit ervaring spreekt. Ik kan op deze manier de mensen goed informeren. Ook help ik vaak mensen bij het aanvragen van een PGB  Het is altijd makkelijk als je mensen meteen op weg kan helpen met een aanvraag. Juist deze persoonlijke begeleiding is mijn kracht. En voor werkgevers kan ik alleen maar aangeven: iedereen zou eens moeten leren naar de mogelijkheden van een persoon te kijken, in plaats van naar de dingen die niet mogelijk zijn. Je zou dan een heel eind moeten komen om mensen met een beperking aan het werk te krijgen.

Tips
Vaak denken mensen dat ze niet in aanmerking komen voor een hulphond. Ze denken dat ze nog teveel kunnen, waardoor ze denken afgewezen te worden. Waar je dan bij na moet denken is, dat je zeker een jaar bezig bent met trainen. Je moet je dan afvragen hoe je er zelf na een jaar er aan toe bent. Durf dus naar de toekomst te kijken. Hoe confronterend dat ook kan zijn. Kijk ook naar de mogelijkheden die je weer krijgt met een hulphond. Je krijgt zo’n groot deel van je zelfstandigheid terug! Buiten het feit dat het natuurlijk ook een maatje van je wordt. Als iemand meer informatie wil hebben, mogen ze me natuurlijk altijd mailen of bellen.’ Op de website www.bultersmekke.nl  kan je de contactgegevens vinden.

Geschreven door Chantal van Birgelen m.m.v. Astrid van der Helm
Geredigeerd door Veroni Steentjes
maart 2009