Chantal over werken met een handicap

‘Fysieke en mentale obstakels nemen in mijn nieuwe baan.’

Chantal van Birgelen (40), bestuurslid en vrijwilliger van Intermobiel schrijft over werken met een handicap. Door fibromyalgie en zwakke spieren kan zij niet meer alles doen wat zij graag wil. Toch zoekt zij steeds haar grenzen op. Zij is in april 2010 van baan veranderd en werkt nu bij Zorgbelang Brabant. Voorheen werkte ze voor het Tilburgs Overleg Gehandicaptenorganisaties (TOG) en de WMO adviesraad in Tilburg.

Na vijftien jaar werken met een beperking ken ik inmiddels wel de klappen van de zweep. Ik ben assertiever geworden als het gaat om het overwinnen van fysieke en mentale obstakels. Als mijn werkplek een aanpassing nodig heeft, dan vraag ik aan mijn werkgever of hij dit kan regelen. Als ik mentaal moe ben, dan geef ik dit aan mijn collega’s aan zodat ze er rekening mee kunnen houden. Maar hoe gaat dat als je overstapt naar een baan waar je veel meer verantwoordelijkheid krijgt? Na getipt te zijn voor een dergelijke baan, heb ik me wel vragen gesteld of ik het wel fysiek maar vooral ook mentaal aan zou kunnen.  Per 1 april ben ik als adviseur in dienst gekomen bij Zorgbelang Brabant, een provinciale organisatie die opkomt voor de belangen van mensen met een beperking. Eenmaal in dienst moesten er toch nog een aantal fysieke hobbels worden genomen:

• een invalidenparkeerplaats regelen;
• mijn hoog laag bureau verhuizen;
• mijn beeldscherm aanpassen, omdat ik slechter kan zien. Gelukkig was dit alles vrij snel geregeld.

Ik merk echter aan mijn nieuwe collega’s, dat ze weinig ervaring hebben met een collega die een fysieke beperking heeft. Ze moeten er nog aan wennen dat ik alles zelfstandig kan. Niemand hoeft mijn thee te dragen, omdat ik een bekerhouder op de rolstoel heb bevestigd. Het eten in de kantine vervoer ik met een dienblad op mijn schoot. Ik kom naar mijn werk in mijn aangepaste auto.

Hoewel de fysieke obstakels inmiddels zijn genomen, vind ik het mentaal nog best zwaar. De kennismaking met mijn nieuwe collega’s was leuk maar het bracht ook uitleg teweeg over mijn aandoening en waarom ik in een rolstoel zit. Dat vond ik confronterend. Soms moest ik mijn tranen bedwingen en me sterker voordoen dan ik op dat moment was. Verder heerst er een vergadercultuur, waar ik nog erg aan moet wennen. Ik moet me nu langer kunnen concentreren dan voorheen. Verder leid ik een aantal projecten waar ik verantwoording over moet afleggen. Dit alles vergt ook meer energie waardoor ik bij thuiskomst mentaal vermoeid ben. Maar ik heb er vertrouwen in dat ik na een tijdje ook hierin mijn weg heb gevonden.

Ook al is deze baan mentaal zwaarder dan mijn vorige baan, ik krijg er gelukkig wel veel voldoening voor terug. Door de opgedane werk- en privé ervaring in de welzijnssector kan ik aangeven wat Zorgbelang Brabant als organisatie kan doen om knelpunten in de zorg op te lossen en om zo verbeteringen door te voeren. Ik hoop dan ook dat ik in mijn werk nog vele jaren het belang van mensen met een beperking kan behartigen. 

Geschreven door Chantal van Birgelen
Geredigeerd door Veroni Steentjes
Geplaatst door Monique van Dongen