Verpleeghuis
In 1997 werd ik voor de derde keer aan mijn heup geopereerd. Ik kon vanwege de benodigde zorg niet thuis blijven te krijgen. Ik moest opgenomen worden in een verpleeghuis. Dat was even schrikken. “Je bent 30 en dan naar een verpleeghuis met allemaal oudere mensen?”
In eerste instantie was het niet fijn. Het leeftijdsverschil was erg groot en ik vond het moeilijk om contacten te leggen. Gelukkig lag ik op de revalidatie afdeling wat betekende dat er veel mensen met nieuwe heupen lagen. Dit waren dus geen dementerende ouderen. Ik heb daar niets op tegen, maar als ik daarbij op de kamer had gelegen, was het nog moeilijker geweest. Het was lang niet altijd makkelijk in het verpleegtehuis, maar ik heb geen negatieve herinneringen aan die tijd.
De personeelsleden waren bijna allemaal meiden van mijn leeftijd. Ik weet nog heel goed dat ze het erg confronterend vonden om een leeftijdsgenoot te moeten helpen. Dit omdat een handicap en ziekte dan ineens zo dicht bij komt. Daar kwamen bijzondere gesprekken uit voort.
Ik lag eerst op een vierpersoonszaal. Maar al snel kwam ik op een kleinere kamer terecht met tv naast mijn bed. Ik had een cd speler met koptelefoon. Zo had ik daar rondom mijn bed mijn eigen wereldje gecreëerd met dingen die ik belangrijk vond. Een computer en internet had ik niet, maar dat had ik toen thuis ook nog niet.
Vanuit het verpleeghuis kreeg ik voldoende begeleiding van maatschappelijk werk. Zij hielpen mij bij het zoeken van een geschikte, aangepaste woning. Als ik geen zin had in slapen of een late film wilde kijken, werd mijn bed bij de nachtdienst gezet. Ik kon dan daar kijken. Ik mocht er zelfs shoarma bestellen die de portier kwam brengen. Als het rustig was, werd bijvoorbeeld mijn haar gekleurd. Om er toch wat van te maken, heb ik een keer een avond georganiseerd met het zingen van liedjes uit de oude doos. Ik heb ook een keer pannenkoeken gebakken voor de hele afdeling. Dit werd erg gewaardeerd. Ze hebben ze er echt alles aan gedaan om het mij naar de zin te maken.
Dankzij de inspanning van het personeel en mijn eigen inzet heb ik daar, ondanks de omstandigheden, toch een goede tijd gehad. Als ze me niet zo gesteund hadden, was het een stuk moeilijker geweest. Dat besef ik me terdege. Ik ben wel van menig dat een verpleeghuis geen geschikte plaats is voor jongeren met een lichamelijke handicap. Als er een echte jongerenafdeling is, maakt dat het anders. Ik vind het triest dat jongeren min of meer gedwongen in een verpleeghuis verblijven, omdat er nergens een geschikte plaats voor ze is. Ook daarin schiet de zorg in Nederland voor jongeren met een handicap heel erg tekort.
Geschreven door Linda Mouw
M.m.v. Veroni Steentjes