In de zorg is de broek uit

Veroni Steentjes heeft het Complex Regionaal Pijnsyndroom (CRPS) in haar lichaam waardoor ze al vele jaren bedlegerig is. Ze is afhankelijk van 24 uur zorg. Ze woont sinds 2004 in een Fokuswoning. Daarvoor woonde ze in AWBZ instelling Het Dorp in Arnhem.

 

Na twintig jaar zorg ontvangen, stel ik vast dat ik in de zorg weinig inlevingsvermogen aantref. Het is ook moeilijk vast te stellen wanneer iemand het wél of niet in zich heeft; het is niet meetbaar. Ik merk het wel aan hun begrip of onbegrip als ik een afspraak moet afzeggen. Ook ervaar ik het in tijdig afspraken maken om periodieke handelingen zoals transfers, bij te houden.

 

Tijdens enkele zorgopleidingen zitten de leerlingen een dag lang in een rolstoel. Ze gaan de stad in om te ervaren wat ze dan zoal tegenkomen op het gebied van beeldvorming en toegankelijkheid. Bij Fokus wonen zijn er belevingsdagen voor verzorgenden, ADL'ers (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen) genaamd. Enkele ADL'ers verblijven dan een dag in een huisje. Ze ervaren dan wat het is om beperkt te zijn. Ze moeten oproepen als ze zorg nodig hebben, bijvoorbeeld om naar het toilet gaan. Soms is een hand vastgebonden, zodat ze zich met één hand moeten uitkleden en hun billen moeten afvegen. Het is alleen helaas niet zo dat ze zelf ondergaan hoe het is als iemand je kleding uit doet, je naakt ziet of je intieme delen afveegt of wast. Verder mogen ze bijvoorbeeld niet vaak bellen of pas na vijftien minuten. Ze krijgen een ADL'er die niet vriendelijk is. Tja, die heb ik soms meerdere keren per dag aan mijn bed staan.

 

Zo'n dag valt zwaar bij de ADL'ers met een goed inlevingsvermogen. De ADL'ers zonder inlevingsvermogen krijgen het ook niet na zo'n oefendag en zullen het waarschijnlijk ook nooit meer krijgen. Ik zeg niet dat zo'n dag zonde van het geld is. Ik vind wel dat het beperkt zijn die dag te beperkt is.

 

Ik ervaar dat het verschil maakt als een ADL'er zelf mijn transfers van bed naar de toiletstoel heeft ondergaan, omdat ze dan ervaren hoe intiem het vasthouden is en dat je eenvoudig op de grond kunt vallen. Ze zijn dan voorzichtiger. Ik vind dat, als je in de zorg werkt, je ook minimaal één keer je broek uit moet doen om te ervaren hoe dat is om te moeten doen. Iedere dag weer moet ik me meerdere keren naakt laten zien aan dertig verschillende personen. Door de jaren heen kan ik zeggen dat heel Arnhem mijn blote kont heeft gezien. Dus in de zorg werken, is de broek uit, is mijn advies!

 

Geschreven door Veroni Steentjes
Geredigeerd door Evy en Johan Fiddelaers
Grafische bijdrage is van Paul Stoel

April 2015