Boek: Voor ik doodga (Jenny Downham)

Cijfer waardering: 8,5

Korte toelichting op het cijfer:
Een mooi boek dat toch gezien de heftige inhoud gemakkelijk leest en waarin je door wilt lezen. Het is op een persoonlijke en eerlijke directe wijze geschreven waardoor je het door haar eigen ogen mee maakt alsof je haar bent. Ik zag enigszins tegen het boek op door de recensies dat het een emotionele tranentrekker is, maar dat vind ik gelukkig meevallen. Er zit ook veel humor in. Natuurlijk is het heftig dat een 16 jarige weet dat ze geen 17 wordt. Ze maakt een lijst van tien dingen die ze nog wil doen waardoor ze ook in gevaarlijke situaties terecht komt door het autorijden zonder rijbewijs en seks hebben met een vreemde. Ze wordt tijdens haar ziekte verliefd op een buurjongen die haar vriendschap geeft en daarna liefde en seks. Ze wil zelf ook dat hij weggaat bij haar, omdat ze niet wil dat hij blijft omdat ze ziek is.

Haar vader heeft veel moeite met haar ziekte en doet alles wat maar kan om te zorgen dat ze beter wordt. Hij ontkent haar ziekte, wat voor een ouder ook logisch is dat je je 16 jarig kind niet wilt verliezen. Ziekte en dood komen overal voor, en het is niet te ontkennen. Heel veel reële reacties en gevoelens komen langs van iemand die ziek is maar ook de omgeving van zo’n persoon en de emoties die daarbij spelen,  worden duidelijk in beeld gebracht.

In het einde van het boek beschrijft ze haar stervensproces op een bijzondere wijze. Het is wel even wennen, maar je merkt op dat ze nog flarden meekrijgt van wat er om haar heen gebeurt.

Mooie treffende tekstfragmenten zijn:

'Ik wil begraven worden in mijn vlinderjurk, mijn lila lingeriesetje en mijn zwarte hoge laarzen (allemaal nog in de koffer die ik voor Sicilië had gepakt). Ik wil ook de armband om die ik van Adam heb gekregen. Maak me niet op. Het ziet er stom uit op dode mensen.

Ik wil niet gecremeerd worden. Crematies vervuilen de atmosfeer met dioxine, zoutzuur, waterstoffluoride, zwaveldioxide en kooldioxide. En ze hebben van die enge gordijnen in crematoria.

Ik wil dat er een inheemse boom op of bij mijn graf geplant. Een eik zou ik fijn vinden, maar een kastanje of desnoods een wilg is ook goed. Ik wil een houten, plaquette met mijn naam erop. Ik wil dat er wilde planten en bloemen op mijn graf groeien.

Aanwijzingen voor Zoey. Zeg niet tegen je dochter dat de hele planeet wegrot. Laat haar mooie dingen zien. Wees een reuzin voor haar, ook al konden je ouders dat niet voor jou zijn. Begin niets met jongens die niet van je houden.'Als de baby er is, zul je je oude leven dan missen, denk je?'

Laatste fase boekfragmenten:

'Weet je zeker dat ze dat geluid hoort te maken?' 'Volgens mij is het niet erg.' 'Het klinkt anders dan daarnet.' 'Sst, ik hoor het niet.'

'Dat is erger. Dat klinkt alsof ze geen lucht krijgt.' 'Shit!'

'Gaat ze nu dood?'

'Ga je vader halen, Cal. Rennen!'

Een vogeltje verplaatst een zandheuvel korrel voor korrel het pikt elke miljoen jaar een zandkorrel en als de heuvel is verplaatst brengt het alles weer terug en zo lang duurt de eeuwigheid en dat is heel lang om dood te zijn. Misschien kom ik terug als iemand anders. Ik word het meisje met het wilde haar dat Adam in zijn eerste week op de universiteit tegenkomt. 'Hoi, volg jij ook de tuinbouwcursus'

Opmerking Veroni:
Ik vroeg me af of het boek autobiografisch geschreven is, wat dus niet zo is, maar dat doet er eigenlijk ook niet echt toe. Als ik het lees lijkt het in ieder geval autobiografisch, wat dus goed geschreven inhoudt. Een boek dat je tot nadenken zet waar het in het leven omgaat en wat je van je leven wilt maken. Stel jezelf de vraag: Wat wil jij  doen als je maar enkele weken te leven hebt?

Geschreven door Veroni Steentjes 

Publicatie uit Mobiel Magazine 2013-2