wanda over haar doop en belijdenis

Al sinds mijn jonge kinderjaren ben ik geïnteresseerd; in het geloof, altijd zoekende naar uitleg maar vooral naar een verklaring. Die kon ik vinden door de Bijbel te bestuderen. Als kind ben ik nooit gedoopt. Mijn moeder wilde dat wel, maar mijn vader was er mordicus tegen. Dus toen ik de Bijbel beter ging begrijpen en ik mijn mate van geloven kon bevatten, ben ik op zoek gegaan naar een kerk waar ik me thuis voelde en me begrepen voelde.Die zoektocht heeft jaren geduurd, maar met veel bidden kon ik ook daarin mijn weg vinden. Ik wist dat God het beste met me voor zou hebben en de juiste kerkgemeenschap op het juiste moment in mijn leven zou brengen.

 

Gelukt

En dat is zeker gelukt: een jongere kerkelijke gemeenschap en met een open blik. Wat mij vanaf dag één aansprak was, dat homoseksualiteit niet als een zonde gezien werd. Als christen, die naast een zware beperking ook nog lesbisch is, was dat toch wel erg fijn om te voelen en te horen. Juist van de dominee zelf. Eerst ben ik diensten online gaan volgen, zodat ik meer leerde over de gemeente en hun waarden en normen. Waarna ik afgelopen januari eindelijk contact heb gezocht met het Kerkelijk Bureau om de verdere kennismaking in gang te zetten.  

 

Ouderling en dominee

Eerst is de wijkouderling komen praten. Hij is een erg aardige man die me, door mijn indrukwekkende verhaal, na afloop vertelde weg te gaan met een hernieuwde inspiratie. De dominee volgde vrij snel en na een paar gesprekken zijn we mijn doop en belijdenis gaan plannen. Ik wilde dat graag in dezelfde maand doen waarin ik 35 jaar werd, want hoewel mijn euthanasiewens bekend is bij de huisarts en de dominee, ben ik van plan er nog minimaal  35 jaar aan vast te plakken.

 

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik nog maar een paar dagen verwijderd van de grote dag. De dag waarop ik zowel gedoopt ga worden als belijdenis doe, wat niet echt standaard is. De ouderling en de dominee vinden mijn verhaal zo positief inspirerend,

dat ze me die kans juist graag wilden bieden. Ik haal mijn kracht om door te gaan en positief te blijven namelijk ook uit het geloof. Als Jezus zijn lijden door al onze zonden kon dragen, moet ik dat toch ook kunnen.

 

Ik verheug me erg op de korte dienst die speciaal voor mij in een zaal vlak bij mijn huis gehouden wordt. De doopvont van de kerk komt mee en er zullen de zondag erna clips worden uitgezonden in de beide ochtenddiensten en in de extra middagdienst waar nog een grote groep mensen haar belijdenis doet. Een groep waarin ik ook ben opgenomen, ondanks dat ik alleen virtueel bij de groepsbijeenkomsten aanwezig kon zijn.

 

De rest van de groep was het proces in oktober jongstleden gestart en ik kwam er de laatste twee maanden bij. Ook de wijkkring heeft me op dezelfde wijze in hun midden opgenomen. De laatste spontane bijeenkomst werd een picknick, maar er werden

wat lekkere dingen apart gehouden en na afloop bij me thuisgebracht. Zo had ik niet alleen een foto gezien, maar kon ik toch nog genieten van de zelfgemaakte lekkernijen.

 

Het is een warm bad om in te belanden na een jarenlange zoektocht. Daar ben ik God heel erg dankbaar voor. De volgende keer zal ik vertellen over hoe mijn doop was!

Lieve groet,
Wanda Rooken

In december 2018 op de website geplaatst