Wanda coping met pijn

‘Mijn zorgverleners verbazen zich met regelmaat hoe ik zelfs grappen kan maken als ik met een ambulance naar het ziekenhuis moet.’

 

Hieronder de eerste columnbijdrage van Wanda Rooken (1983) uit Kampen die het vaste schrijversteam komt versterken. Ze heeft veel ziektebeelden waaronder Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS) en   gegeneraliseerde dystonie. Ook heeft ze Ehlers-Danlos Syndroom type drie. Ze is hierdoor gebonden aan een elektrische rolstoel en ligt ook veel op bed. Ze is afhankelijk van zorg en heeft een vast zorgteam.

 

Veel lezers zullen de term coping  wel kennen. Coping is een begrip uit de psychologie, waarmee de manier waarop iemand met problemen en stress omgaat wordt bedoeld. Coping is dus een duur woord voor omgaan met. Deze uitleg is bedoeld voor de lezer die het woord niet kent. Iedereen die een lichamelijke handicap of chronische ziekte heeft, kent de momenten van ontkenning wel. “Nee, ik heb geen beperkingen!”  Dan ga ik iets doen wat eigenlijk niet verstandig is, omdat er achteraf een erg grote prijs voor betaald moet worden.  Hard “Nee!” zeggen tegen het aanwezig zijn van je handicap is ook een vorm van coping. Het is tenslotte een manier van omgaan met je handicap.   + afbeelding 2 coping

 

Zelf ben ik een expert geworden in omgaan met mijn handicaps, die toch behoorlijk talrijk en heftig voor de mensen om mij heen zijn. Mijn zorgverleners verbazen zich met grote regelmaat over hoe ik het toch allemaal maar volhoud, vrolijk kan blijven met de meest heftige pijn en zelfs grappen kan maken als ik met een ambulance naar het ziekenhuis moet vanwege een zware dystonie aanval.  Mijn uitleg  is altijd hetzelfde: juist door de mensen om mij heen kan ik leven en juist door die vrolijkheid en grappen houd ik het allemaal vol. Natuurlijk ben ik ook wel eens depressief van alle ellende, in en om mij heen.  Als ik dat niet was, dan mogen ze zich echt terecht zorgen gaan maken!

 

Door de ogen van de mensen om mij heen van: familie, vrienden, buren tot toevallige passanten, zie ik de wereld. Evenzeer door het scherm van mijn computer, tablet en mobiel. Juist die wereld laat me waarderen wat ik mag ervaren in mijn eigen huis, lijf en hoofd. Het continu hebben van extreme pijn, is echt geen pretje net als de spasmes, de subluxaties en dislocaties evenmin.  Als ik een lach bij iemand kan veroorzaken door te helpen met een onoverkomelijk probleem voor die persoon, krijg ik positieve energie waar ik een tijd op kan teren. Dat is ook coping: Zorgen dat je ergens een positieve flow van krijgt, zodat je eigen ellende weer even beter te dragen is.

 

Coping kan van alle kanten komen. Welke kant je ook gebruikt, dat maakt niet uit. Als het jou maar helpt met de zware kanten van het leven te verdragen. Ook de gezonde mens heeft namelijk die lichtheid nodig. Iedereen maakt van dichtbij of verder af namelijk zware dingen mee en zonder coping zit iedereen diep in de put. Zoek dus naar de lichtpuntjes in je leven, hoe klein ook, zodat je door kunt gaan met leven. Ben niet alleen maar bezig met overleven. En onthoud: Dit leer je niet in een paar dagen of weken. Het heeft mij ook jaren gekost…

 

Ik wens je heel veel lichtpuntjes toe en wordt vervolgd dus…. 

Wanda Rooken
Mobiel Magazine juni 2017