Een gedicht over het weer
Het weer
Een gesprek gaat steeds weer
over de (on)zin van het weer.
Welk weer het ook is,
het is altijd wel voor iemand mis.
Het is voor de ene te koud,
terwijl de ander er juist van houdt.
Zo is het dus nooit goed.
En is er altijd wel iemand die moeilijk doet.
Het gespreksonderwerp heeft voor mij weinig zin
Want ik ben altijd binnen en kom er nooit eens in.
Als je altijd in huis leeft,
Is het weer minder waar je om geeft.
Het weer zou me graag meer boeien,
dat ik buiten de bloemen weer voel en zie groeien.
Over het weer wordt het meeste gesproken
nog meer dan over de vraag ‘Wat ga je vandaag koken?’.
Vaak wordt er ook niet over nagedacht.
Dat het weer niet iets is waar ik op wacht.
Omdat je altijd in huis leeft,
is het weer iets waar je weinig om geeft.
Ik noem het weer wel tijdens het praten.
Dat doe ik meer om stiltes weg te laten.
Niets zeggen onder de zorg vind ik niet fijn.
Je wilt toch een beetje gezellig zijn.
Nu is het thema weer hot met: sneeuw, ijzel en vriezen.
Het weer is niet iets waar we uit kunnen kiezen.
Toch wordt er veel over gepraat,
met weinig invloed heeft dat weinig tot geen baat.
Ondanks dat ik niet naar buiten kan gaan,
kan ik lichamelijk wel iets van het weer verslaan.
De winter zorgt voor een ijskoude zenuwsnijdende pijn.
Net alsof we op de Noordpool zijn.
Met warm weer wordt de pijn brandend als vuur.
Zo’n heftige pijn dat je met je hoofd wilt stoten tegen een muur.
Ik wil van die pijn af in mijn leven,
maar het werkt niet zo dat ik het kan doorgeven.
Ik wens het zelfs mijn ergste vijand niet toe,
Maar die pijn maakt me wel kribbig en moe.
Ik kan het weer verslaan als de weerman.
Maar denk niet dat iemand er iets mee kan.
Alleen de herkenning van niet de enige zijn,
die bekend is met de invloed van het weer op chronische pijn.
Ik blijf voorlopig maar praten over het weer.
Zou er ooit nog eens een keer
verder dan de tuin kan gaan
om het echte weer te verslaan?
Veroni Steentjes
Bron afbeeldingen Google
Bron: Mobiel Magazine juni 2019
Op website oktober 2019