Sanne: cursus 'Uit je eenzaamheid'

Sanne over de cursus: Uit je eenzaamheid

 

‘Eenzaamheid, een gevoel waar veel meer mensen last van hebben dan wij allemaal denken.’

 

Mijn naam is Sanne van Diesen. Sinds 2004 heb ik de chronische aandoening Complex Regionaal Pain Syndrome (CRPS). De afgelopen jaren heb ik in steeds meer delen van mijn lichaam pijn gekregen en heb ik veel aan spierkracht moeten inleveren. Gelukkig sta ik heel positief in het leven. Ik doe er alles aan om zo veel mogelijk mijn dagelijkse activiteiten zelfstandig voor elkaar te krijgen, met hier en daar een beetje extra hulp.   

 

Ben ik eenzaam?

Ik leef met heel wat mensen om mij heen. Letterlijk, want ik woon samen met mijn vriend (Dirk) en zijn dochter (Elize 14 jaar). Wij hebben twee hondjes, waarmee ik dagelijks wandel en daardoor gezellig een praatje kan maken met mensen in het park. Ik heb een hele sterke band met mijn vader die ik twee keer in de week zie. Ik heb hele lieve tantes en ooms waarmee ik veel mail. Drie keer in de week hebben wij een therapeut over de vloer (in verband met Elize). Ik heb contact met de mensen van de redactie van het magazine van Stichting Intermobiel en probeer iedere maand deel te nemen aan de telefonische spraakchat voor lotgenoten. Hoezo zou ik dan het gevoel van eenzaamheid hebben? Wat zeur je nou? Er zijn veel alleenstaande mensen die super jaloers op jou zijn! Jij hebt echt niets te klagen! Nee hoor, jij kunt je niet eenzaam voelen. En toch, toch voel ik mij regelmatig eenzaam.

 

Heb ik dit gevoel van eenzaamheid altijd gehad?

Het gevoel van eenzaamheid heeft niet direct te maken met hoeveel mensen jij om je heen hebt. Dit heb ik zelf van jongs af aan vaak ervaren. Als ik vroeger op een verjaardag van mijn vriendengroep was en het me niet lukte om me in het gesprek te mengen, voelde ik mij heel alleen. Ik zat op de Havo met tientallen leeftijdgenoten om mij heen, maar ik voelde mij altijd anders dan de rest. Dit voelde al die jaren enorm eenzaam aan. Het hoeft dus niet te betekenen dat alleen de mensen die alleen wonen, mensen met een beperking of mensen die in de rouw zijn zich eenzaam kunnen voelen. Er zijn veel mensen die heel veel contacten hebben en zich alsnog eenzaam voelen. Anderzijds zijn er ook mensen die weinig onder de mensen komen maar zich helemaal niet eenzaam voelen. Het gevoel van eenzaamheid is dus heel persoonlijk.

 

Waarom voel ik mij eenzaam?

Voordat ik met Dirk ging samenwonen, woonde ik vijf jaar lang alleen en voelde ik mij vaak eenzaam. Ik lag veel op bed of op de bank vanwege mijn lichamelijke beperking en de pijn die ik de hele dag door had. Ik had weinig goede vrienden, had geen werk en geen dagbesteding. Dus dat ik mij vaak eenzaam voelde vond ik meer dan logisch. Eind 2016 leerde ik Dirk kennen. We werden verliefd op elkaar en mijn gevoel van eenzaamheid was in één keer weg. In de zomer van 2018 gingen wij met zijn drieën samenwonen. In het begin moest ik enorm wennen aan alle drukte om mij heen. Nu zou ik het niet meer willen missen. Maar hoe kan het nu dat ik mij toch af en toe heel eenzaam voel? 

 

Overdag ben ik wel alle dagen alleen thuis. Elize is naar school toe. Dirk werkt fulltime en heeft veel avond- en weekenddiensten. Door mijn beperking en de pijn die ik heb kost alles wat ik doe mij meer energie dan een gezond iemand. Boodschappen doen, het huishouden en zorgen voor Elize is zwaar. Elize heeft veel zorg en aandacht nodig vanwege haar autisme en hechtingsproblemen. Aan het einde van de dag heb ik geen energie en tijd meer om met mijn eigen hobby’s bezig te zijn. Vaak lig ik op bed als Dirk en Elize weg zijn, gewoon omdat ik heel erg moe ben. Op die momenten voel ik mijzelf steeds vaker eenzaam. Ondanks dat ik super gelukkig ben met de mensen om mij heen.

 

Het feit dat ik overdag vaak alleen ben, is niet de enige oorzaak van dat ik mij wel eens eenzaam voel. Het heeft ook te maken met dingen die ik in mijn jeugd meemaakte. Daarnaast heb ik geen dagbesteding waardoor ik nagenoeg niet onder de mensen kom. De enige mensen, buiten de familie om, met wie ik om ga zijn hondeneigenaren in het park, mijn (fysio-)therapeut, de therapeuten van Elize en de kassamedewerkers in de winkel. Ik voel mij ook niet nuttig. Wel voor mijn eigen gezin en familie, maar daarnaast helemaal niet. Ik doe weinig dingen voor mezelf en dat voelt soms erg leeg en somber aan.

 

De keuze voor een cursus

Zowel mijn eigen therapeut als de therapeuten die bij ons thuis kwamen, zagen dat ik amper nog tijd voor mijzelf had en op het einde van mijn reserves liep. Ze kregen steeds meer door dat Elize heel veel zorg nodig had die ik haar qua energie niet meer kon geven. Maandenlang heeft Elize op wachtlijsten gestaan voor naschoolse dagbehandeling en logeerweekenden. Maar nergens was er plek. Vanwege corona waren de wachtlijsten langer dan ooit. In afwachting hierop dacht iedereen heel lief met mij mee hoe ik de tussenliggende periode door kon komen. Omdat ik in een behoorlijk sociaal isolement was gekomen kwam één van hen met het idee van de cursus ‘Uit je eenzaamheid’.   

 

De aanmelding van de cursus

Nadat ik de informatie over de cursus had doorgelezen, leek het wel iets voor mij. Maar echt de stap zetten om je aan te melden vond ik heel moeilijk. Er heerst nogal een taboe rond het hele gevoel van eenzaamheid. Dirk begreep ook in eerste instantie niet waarom ik mij aan wilde melden. Maar nadat ik het had uitgelegd snapte hij wel waarom ik mij op bepaalde momenten heel eenzaam voel. Ik heb niet te lang gewacht en de knoop doorgehakt. Taboe of geen taboe, het kon mij niks schelen. Ik wilde meer tijd voor mijzelf en me minder eenzaam voelen, dus meldde ik mij aan voor de cursus.

 

De cursus

Ik heb nu een aantal bijeenkomsten gehad en heb al geleerd om duidelijker mijn eigen grenzen aan te geven. Mede hierdoor is iedereen nog harder op zoek gegaan naar een plek voor Elize. En dat is eindelijk gelukt! Er is een plekje is gevonden op een naschoolse dagbehandeling voor Elize. Dat is wel helemaal in Uden, maar ze wordt gehaald en gebracht met de taxi. Hierdoor heb ik drie dagen in de week minder zorgen rondom de zorg voor en om Elize. Nu heb ik niet alleen heel veel zin in het vervolg van de cursus maar is er ook tijd en ruimte om alles wat ik leer toe te kunnen passen. 

 

Rond de tijd dat het volgende magazine uitkomt is de cursus afgerond en zal ik vertellen wat de cursus inhoudt en hoe ik het heb ervaren. Ik hoop dat ik dan kan zeggen dat ik minder momenten van eenzaamheid voel. 

 

Geschreven door Sanne van Diesen
Geredigeerd door Veroni Steentjes

najaar 2020