Myrtl over haar elektrische handbike

De logica volgens Myrtl…

 

Wanneer doe je mee? Een vraag die in mijn recente ervaring enkel door jezelf beoordeeld kan worden. Voor de ondertiteling neem ik je mee in mijn gedachten.

Recent een voorbindbrommer ontvangen. Voorbindbrommer? Voorbindbrommer. Gewoon omdat ik dat een zoveel leukere naam vind dan elektrische handbike. Er is niets handerigs of fietsend aan, hij is immers volledig elektrisch, kan 20 km per uur en hij bromt. Tot zover de voorbindbrommer. Dit fantastisch brommende monster geeft mij een zee van vrijheid. Ik koppel ‘m aan mijn rolstoel en voilà, ik rijd geheel zelfstandig naar de dorpen om mij heen.

Voor mij het moment om weer wat nieuws te ondernemen…heb mij bij het buurthuis in een naastgelegen dorp ingeschreven voor een cursus improvisatietheater. Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik dit zomaar heel leuk kan vinden. En voilà.

Zo’n eerste avond is vooral ingericht op kennismaking. Met de groepsdynamiek, de mensen, met de theaterimprovisatiesetting. Zo, laat dat een leuk woord zijn voor 27-letterwoorden Lingo, maar dat terzijde.

Tijdens die eerste kennismaking werd door de docent gevraagd waarmee je graag aangesproken wilde worden (hij, zij, hen etc.), wat je voornaam is, wat je hier gebracht had en of er iets was waarvan je wilde dat de groep dat vooraf van je moest weten…Nu, wat geef je mensen die je niet kent als eerste mee over jezelf? Daar maakt ieder een keuze in. De een deelde direct een heftige burn-out te hebben, anderen dat hun omgeving wilde dat ze de deur uit gingen, weer een ander zijn beroep…Ik deelde ‘ heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat dit zomaar heel erg leuk zou kunnen zijn’, en dat het een goed idee was mij in zicht te benaderen daar er nog wel eens een arm de lucht in schiet bij schrik en plotse dansles onhandig is wanneer je de passen van elkaar niet kent.

 

Het werd inderdaad een hele toffe avond. Een bonte verzameling mensen en verhalen zo bleek.
Bij de uitgang vroegen nog twee kletsende mensen of ik nog op de taxi moest wachten. “Nee” zei ik, “ik pak zo mijn voorbindbrommer om naar huis te rijden”.  Het tweetal schiet in de lach en vraagt zich hardop af hoe dat er dan uitziet. Ik wijs ‘m aan en zie dat er nog 30 man na ons geparkeerd hebben en mijn tactisch gekozen plaats alsnog ingebouwd is geraakt. Die twee helpen wat fietsen aan de kant, terwijl er eentje vraagt waarom ik eigenlijk in een stoel zit. Ik antwoord lekker nuchter dat ik een hersenoperatie heb gehad die anders liep dan gepland en dat deze stoel sindsdien mijn leven op rolletjes laat lopen. Direct daarop vraag ik, waarom ze specifiek vraagt hoe lang dat geleden is…Een verhaal met vele raakvlakken volgt.

Een verhaal wat mij raakte, en niet alleen om de gelijkenissen in verloop, maar ook om het volgende: het verschil in perspectief. Ik heb het over een persoon die haar medische specialisatie opleiding aan het afronden is, parttime werkt, en sociale activiteiten onderneemt zoals ook deze cursus. In het gesprek kwam ook naar voren dat zij niet het gevoel had mee te doen in de maatschappij…dat ze eerst haar (is al wetenschappelijk opgeleid) specialisatie papieren binnen moest hebben en weer volledig aan het werk zijn voor ze weer terug op de rails was zoals ze zelf zei.

Kennelijk was het aan mijn gezicht af te lezen dat ik een kleine error in mijn hoofd beleefde, in mijn optiek was zij namelijk nergens afgevallen, hooguit was haar route gewijzigd. Zij vroeg me hoe het dan voor mij was.

Heb haar uitgelegd dat voor mij mijn gereedschap waarmee ik mijn leven leef enorm veranderd is, maar dat ik niet ervaar dat ik ergens af ben gevallen of mijn leven geknakt is. Ja, het vormgeven van plannen en deelnemen daaraan kost nu veel meer gedoe en nee ik werk niet betaald, maar…Ik ben vriend/in, echtgenoot, moeder, sparring partner, sporter, zing in een koor en met een gitarist, schrijf columns, wijs mensen af en toe een route in zorgland en probeer voor de mensen om mij heen te zorgen. Vind ik persoonlijk allemaal enorm tellen als meedoen aan de maatschappij…

Je kunt vinden dat ik dat lekker simpel stel voor mijzelf, dat het slechts een manier is om met mijn beperkingen te dealen…Maar in mijn beleving heeft iedereen een bijdrage op zijn eigen manier. Mijn wens is dat iedereen dat van zichzelf kan zien en hierom wordt gezien. Dat is voor mij wanneer je meedoet, hoe groot of klein je fysieke reikwijdte ook is…

Liefs, Myrtl.

27 maart 2023 op website