Interview met ambassadeur Frank Hosmar

‘Tegen mij zeggen dat ik iets niet kan, maakt altijd dat ik het tegendeel wil bewijzen!’

 

Naam: Frank Hosmar  

Geboortedatum: 20 augustus 1968

Geboorteplaats: Hellendoorn

 

Frank Hosmar is een Nederlandse dressuurruiter. In 1989 rondde hij zijn hippische opleiding in Deurne af, waarna hij een paar jaar in Japan heeft gewerkt. Sinds 1992 woont en werkt hij in Haarle, waar hij zijn eigen africhting- en instructiestal genaamd ‘Stal ’t Entmeer’ heeft met zes stallen. In maart 1997 heeft Frank een ongeluk gehad, waarbij hij na een val van een trap in het glas belandde. Hierbij zijn alle spieren, pezen en zenuwen in zijn rechterhand doorgesneden, waardoor hij nauwelijks kracht en gevoel in deze hand heeft. Desondanks is het hem toch gelukt om weer op zeer hoog niveau te kunnen paardrijden. 

 

Paardenvirus

Frank heeft een fijne jeugd gehad. De school waar hij naartoe ging was vlakbij en er woonden genoeg andere kinderen in de buurt, dus dat was erg gezellig. Met paardrijden is hij al vroeg begonnen, bij een manege vlakbij huis, samen met zijn broer. Het was niet echt les wat ze kregen, maar meer plezier maken met pony’s. Frank droeg daarbij een indianenpak en zijn broer een cowboypak. Later kreeg zijn broer een pony en Frank vond dat ook geweldig leuk. Zijn broer is op een gegeven moment gestopt met paardrijden en Frank is er destijds mee doorgegaan. Zijn broer is zich toen bezig gaan houden met de duivensport. 

 

Paardensport 

Inmiddels heeft Frank op het gebied van de paardensport bijna alle disciplines wel beoefend, maar op dit moment rijdt hij alleen dressuur. Vroeger heeft hij veel gesprongen, hij is zelfs een keer Nederlands kampioen samengesteld rijden geweest (dit houdt in dat er een dressuurproef, een springparcours en een terreinrit dient te worden gereden)! Hij heeft meegedaan aan crossen, met een tweespan gemend, marathon gereden en tijdens zijn hippische opleiding ook aan harddraverijen en voltige meegedaan. Als het over paardrijden gaat, vindt Frank eigenlijk alles leuk. Zowel het trainen van de paarden als het lesgeven aan zijn klanten, wat tegelijk zijn werk is, vindt Frank leuk. Het mooiste aan zelf paardrijden vindt Frank dat je een paard kunt gymnastiseren, dus verbeteren, losmaken en sterker maken. Hierdoor komt een paard ook sterker in zijn bespiering te zitten en wordt het paard dus ook echt lichamelijk mooier en gaat hij beter bewegen. 

 

In 1992 heeft Frank het complex ‘Stal ’t Entmeer’ gekocht waar hij nu nog woont en werkt. Hij is begonnen met een eigen paard, maar als mensen zien dat je het goed op de concoursen doet, dan komen ze al snel vragen of je hun paarden ook wilt rijden. Op deze manier is zijn stal en het trainen van andere paarden en ruiters ontstaan. Het is allemaal wel kleinschalig, zodat hij het zelf, met hulp van zijn vrouw die ook hard meewerkt en af en toe wat extra hulp, kan behappen.  

 

Buiten het paardrijden om, gaat Frank twee keer per week naar de sportschool en loopt hij hard. Eens per jaar gaat hij skiën, dat is ook een hobby. 

 

Opleiding 

Na zijn vooropleiding is Frank naar Deurne gegaan voor de Nederlandse Hippische Beroepsopleiding. Deze opleiding duurt vijf jaar en is heel breed van opzet. Je leert er paardrijden, maar ook de theorie van het paardrijden, zelfs zaken als hoefbewerking. Het is dus geen eenzijdige opleiding. Toen hij daarmee klaar was, is hij voor twee jaar naar Japan gegaan om daar bij een stal te gaan werken. Hierna kwam hij terug naar huis en is hij deels in de paardenwereld gaan werken en deels voor zijn ouders. Dat werkte wel prettig, want als hij dan een concours had of iets anders met de paarden, dan kon hij gewoon gaan, want zijn vader vond dat prima. 

 

Zijn gezin

Zijn vrouw Annelies heeft Frank leren kennen via de paarden. Hij gaf haar destijds les en van het een kwam het ander. Annelies doet qua werk heel iets anders, ze werkt namelijk als manager bij een energiemaatschappij. Zij werkt vier dagen per week, een pittige baan en de vijfde dag is ze vrij. Daarnaast helpt ze gelukkig ook veel op de stal. Hun jongste zoon rijdt al heel lang, die vond het direct al heel leuk om paard te rijden. Hun oudste zoon rijdt nog maar sinds kort paard. Zijn beste vriend heeft thuis een manege en daar hebben ze nu samen eens per week les. Nu vindt hij het ontzettend leuk. 

 

Ongeluk 

In maart 1997 was Frank met vrienden op stap naar een discotheek met meerdere verdiepingen. Op een gegeven moment gingen ze van de bovenverdieping met de trap naar beneden. Iemand zei later dat hij werd geduwd, maar hij heeft zelf het idee dat iemand uit balans kwam en van de trap viel en hem in zijn val meenam. Onderaan de trap lag glas en daar kwam hij met zijn rechterpols in terecht, alles in zijn pols was doorgesneden tot op het bot. Spieren, pezen en zenuwen, alles. Hierdoor is de beperking in zijn rechterarm dus ontstaan.   

 

Revalidatie 

Vanwege het paardrijden had Frank in het verleden weleens vaker iets gebroken, dus zijn eerste vraag aan de arts na het ongeluk was meteen: ‘Wanneer kan ik weer paardrijden?’. De behandelend arts had zoiets van, dat kun je wel schudden jongen. Maar daar heeft Frank zich duidelijk niet bij neergelegd. De revalidatie heeft wel lang geduurd. Een jaar lang ging Frank vier keer per week naar een fysiotherapeut. Hij moest alles weer opnieuw leren, zoals dingen vasthouden, schrijven, enz. Hij is ook nog rechtshandig, dat maakte het extra lastig. Verder is hij meerdere keren geopereerd. Dat was wel pittig, maar Frank heeft het op een praktische manier aangepakt. Zo zorgde hij bijvoorbeeld ervoor, dat zijn zoontjes schoenen zonder veters droegen in de tijd dat veters strikken hem nog niet lukte. Het invlechten van paarden lukte in eerste instantie ook niet, maar dat is hij veel gaan oefenen. Op momenten dat hij even tijd had, plukte hij een paard uit zijn stal en ging proberen om haar te vlechten. In de zomer lukt hem dat inmiddels weer heel behoorlijk, maar in de winter werkt zijn hand niet mee. Dan moet iemand anders het voor hem doen. Maar verder kan hij eigenlijk alles weer. Bij het paardrijden gebruikt Frank als hulpmiddel lussenteugels. Daar kan hij zijn hand dan indoen, omdat hij de teugels met zijn rechterhand anders niet goed kan vastklemmen. De lus kan hij wel vasthouden en zo lost hij die uitdaging op.  

 

Paralympische Spelen

Omdat Frank naast de reguliere paardensport ook zo goed heeft gepresteerd in de aangepaste paardensport, heeft hij al twee keer deelgenomen aan de Paralympische Spelen. Londen was in 2012, hier won Frank een bronzen medaille individueel en één met de kür. In 2016 waren de Spelen in Rio, hier won Frank wederom een bronzen medaille individueel en één met het team. Persoonlijk vond Frank de Spelen in Londen in zijn geheel een mooiere ervaring. In Londen was de opzet goed en men had meer vrijheden dan in Rio. In Tokio in 2020 zou Frank toch graag eens een ander kleur medaille winnen dan brons en daar gaat hij dan ook keihard voor werken. 

 

Intermobiel

Sinds enige tijd is Frank ambassadeur voor Stichting Intermobiel. Hij zet zich daar graag voor in. Zelf zoekt hij niet vaak dingen op internet op, want hij is meer van het directe contact. Maar hij onderschrijft dat het belangrijk is dat er een stichting als Intermobiel bestaat. Hij kan zich goed voorstellen dat mensen er veel baat bij hebben om aan eerlijke informatie te komen en om contact te hebben met lotgenoten. Hij kijkt ernaar uit om iets te kunnen betekenen voor Stichting Intermobiel. 

 

Frank zou mensen met een beperking mee willen geven, dat je vooral niet moet denken aan je beperking, maar beter kunt kijken naar wat je wel kunt. Of als je iets niet kunt een manier verzinnen om het wel te kunnen. Een mooi voorbeeld hiervan vindt hij Nicole den Dulk. Zij rijdt ook paard en heeft een dwarslaesie. Haar trainer zei ooit tegen haar, dat ze haar paard naar voren moest rijden. Maar Nicole is verlamd vanaf haar borst en kan haar benen bij het rijden dus niet gebruiken. Een ruiter met gezonde benen gebruikt namelijk zijn benen, door die aan te leggen bij het paard gaat het paard naar voren. In eerste instantie wist Nicole dus niet hoe ze dat op moest lossen. Maar door goed te kijken naar wat er wel mogelijk was, heeft ze de oplossing gevonden. Ze rijdt nu met twee zweepjes als vervanging van haar benen, dus in elke hand een zweepje. Dat was in het begin erg moeilijk, omdat je natuurlijk ook nog moet sturen én dat Nicole moeite heeft met haar balans en dergelijke. Maar ze heeft het voor elkaar gekregen en hoe! Dat is precies wat Frank bedoelt. 

 

Toekomst 

Natuurlijk zou Frank heel graag een keer de gouden medaille winnen bij de Paralympische Spelen! In Londen en in Rio is dit helaas niet gelukt en dat blijft toch zijn ultieme droom. Hij is al wel een keer Europees kampioen geworden, maar hij zou toch heel graag in Tokio voor de gouden medaille willen gaan. Buiten dat is hij heel tevreden met zijn leven zoals het is, met zijn gezin en de paarden en daar wil hij zich voor in blijven zetten. Zijn levensmotto is: “Niet zomaar opgeven, maar doorgaan!” en dan kom je er vanzelf achter tot hoe ver je kunt gaan. 

Geschreven door Valerie Bouwmeester 

Geredigeerd door Johan Fiddelaers

Oktober 2017