Hoe ik vakantie vier

Mijn naam is Petra Zwier. Ik heb lang gezocht naar de ideale vakantie. Uiteindelijk heb ik de manier gevonden. Nu kan ik samen met mijn man en onze twee honden lekker op vakantie. Misschien haal je uit onderstaand verhaal ideeën. In Op zoek naar mogelijkheden lees je wat wij allemaal geprobeerd hebben, voordat wij een aangepaste caravan kochten. Onder de titel Oost-Europa reis lees je hoe wij in vijf weken met de caravan een rondreis maakten door negen Europese landen.
Veel leesplezier! Groetjes Petra Zwier

Jeugd
Al in mijn jeugd kon je mij in het midden van de nacht wakker maken om op reis te gaan. Ik was gezegend met reislustige ouders en zo kwam het dat ik al jong veel van de wereld zag. Met een gezond lijf is reizen makkelijk. Je hebt te kiezen uit tal van mogelijkheden en kunt doen wat het best bij jou en je budget past. Van luxe vliegvakanties tot avontuurlijke voettochten, er ligt een wereld voor je open. Hoe anders wordt dit als je (zwaar) gehandicapt raakt. Dan blijken de reismogelijkheden tot een minimum niveau te dalen. We kunnen met een boot langs de Rijn varen. Dit kan heel leuk zijn, vooral als je al jaren niet bent weggeweest, maar het haalt het toch niet bij “het vakantievrijheidsgevoel” waar ik vroeger zo van genoot.

Thuisland
Zodra ik aan bed en ligrolstoel gebonden werd, was vakantie dan ook iets wat ik maar moest vergeten. Ons thuis zou voortaan ons vakantieland worden en als we eens mee konden met een Rijnreis, dan waren we daar erg blij mee. ‘Thuisland’ beviel door de jaren heen echter maar zeer matig en ik miste het reizen ontzettend. Niks wennen aan, het verlangen naar de wereld leek met de dag groter te worden. Zo gingen mijn man en ik aan het brainstormen. De problemen die we moesten zien op te lossen waren als volgt:

Ik heb een hoog/ laag bed nodig

• Ik moet mijn eigen speciaal aangepaste tillift kunnen meenemen.
• Ook het speciale luchtmatras moet altijd mee en het werkt op stroom
• Ik lig zoveel op bed dat ik op vakantie in een woonkamer wil staan
• Ik heb heel veel bagage aan medische artikelen, zoals sondepompen

Dit waren de grootste problemen. Een hoog/ laag bed kun je in Nederland via een thuiszorgorganisatie laten bezorgen bij een hotel of huisje naar keuze. (zie Tips hoog-laag bed huren) Hier hadden we wel goede ervaringen mee, maar wij wilden wel eens de grens over. Om meer vrijheid te hebben, besloten we een tweedehands bed en een oude aanhanger te kopen. Zo zouden we met al onze eigen spullen over de grens kunnen gaan. Jaren gingen we naar diverse huisjes en hotels in het buitenland. Dit was reuze, alleen vooral voor mijn man altijd een hele onderneming. Het probleem was niet zozeer de grote hoeveelheid spullen als wel het feit dat er op de plaats van bestemming een complete verbouwing moest plaatsvinden om de woonkamer tot een ‘slaap-woon-badkamer’ om te bouwen waar ik kon vertoeven. Huisjes met zulke brede deuren dat een bed van de woonkamer naar de slaapkamer kan, ben ik nog niet tegengekomen. Wel hebben we enkele malen in luxueuze hotels gelogeerd waar we tegen normale prijs, gebruik mochten maken van een grote suite. (zie Tips Flairbon)

De ‘Ik- kan- alles’ bui
Mijn man ging in die tijd wel eens een weekje alleen weg. Hij leende een caravan via een familielid en trok Europa in. Hoezeer ik hem dit ook gunde, wat zou ik graag meegaan op een dergelijke trektocht vol vrijheid en avontuur. Aangezien ik van mening ben dat waar een wil is, er toch ergens wel een weg moet zijn, bleef ik praktiseren over een oplossing. In een zeer positieve ‘ik- kan- alles’ bui, kwam ik op het idee dat ik met bed en al in de voortent van de caravan kon slapen. Wel hadden we een vloer nodig om mij via een tillift van rolstoel naar bed te transporteren. Sander bedacht een systeem van multiplex platen. Hij ging direct aan de slag en enkele weken later vertrokken we voor ons eerste gezamenlijke kampeerproject. Het idee te kunnen kamperen vervulde mij met een gevoel van overwinning en trots. Er was maar één probleempje. Het slapen in de voortent bleek om diverse redenen verre van ideaal. Het was koud, te klein en over multiplexplaten rijden met een tillift bleek erg pijnlijk. Maar nu ik de vrijheid had geroken, was er voor mij geen weg terug.

De aangepaste caravan
Caravans zijn er in vele soorten en maten. Je kunt caravans ook laten aanpassen. Met deze kennis begonnen we met het verzamelen van folders. Al snel kwamen we erachter dat we veel ruimte nodig hadden. Er moest een hoog / laag bed in en voor een tillift moest voldoende manoeuvreerruimte overblijven. Na veel wikken en wegen besloten we er helemaal voor te gaan. Wij gingen een grote caravan kopen, binnenruimte 6,5 meter lang en 2,5 meter breed. Door deze breedte kon het bed in de breedte staan en konden we een deel van de lengte als manoeuvreer ruimte gebruiken. Een grote nieuwe caravan die ook nog aangepast moet worden kost erg veel geld, maar er was een financieringsplan mogelijk waar wij voor in aanmerking konden komen.
De dag dat we de caravan daadwerkelijk kochten, was de mooiste dag van mijn leven. Nog nooit ben ik zo blij met iets geweest. We lieten de caravan aanpassen door een hierin gespecialiseerd bedrijf. De rondzit moest eruit om mijn bed te kunnen plaatsen en er kwam een lift in om met de rolstoel de caravan in te komen. Toen waren wij er klaar voor. Na 15 jaar vakantie dicht bij huis, lag de wereld weer voor ons open!

Oosteuropa reis

Het echte werk
Na onze prachtige nieuwe caravan enkele malen een weekend getest te hebben op bekende grond, popelde ik om het avontuur aan te gaan. Omdat ik vroeger met mijn ouders regelmatig in Oost -Europa kwam, leek het mij fantastisch om in ‘het Oosten’ weer eens rond te neuzen. Het zijn geen landen waar toegankelijkheid een bekend begrip is, maar dat vind ik niet erg. Onze vakanties bestaan veelal toch uit rijden met de bus en als ik mij goed voel, ga ik eens door een dorp of stadje lopen. Allerlei dingen bezichtigen doe ik niet veel, domweg omdat ik daar de energie niet voor heb. Vanuit de rolstoelbus heb ik een prachtig uitzicht en zo kun je best veel van een land zien.

Rust in Polen
Zo gingen we eind juli op weg naar Polen. We kwamen daar na een paar reisdagen aan. We maakten vanuit de camping in Kakow, een plaats in Zuid –Polen, leuke ritjes naar het Tatra gebergte en brachten een uurtje door in Krakow centrum. Het volgende doel was het land Oekraïne. Daar was ik nog nooit geweest.

Avonturen in Oekraïne
We hebben in Oekraïne nogal wat avonturen beleefd. Allereerst bij de grens. Daar moesten we erg lang wachten, maar liefst vijf uur, maar er was wel van alles te zien. Er werd gesmokkeld, mensen wilden voordringen en plaatsen werden bewaakt met veel geschreeuw en gebaren. Uiteindelijk mochten we toch door en keken onze ogen uit. Oekraïne is arm en dat was direct duidelijk. Ons reisdoel was de plaats Lvov, 150 km van de grens. We moesten flink doorrijden om voor het donker de plaats te bereiken. Lvov bleek een toonbeeld van ‘Europese’ armoede:

trams uit de jaren 30
Het verkeer reed allemaal door elkaar bij gebrek aan bewijzering en stoplichten en winkels die in niets lijken op wat wij hier kennen. Uiteindelijk waren we net voor het donker beland op de plek waar de camping zou moeten zijn. En ja, daar was een camping met heel veel hoog gras en een uiteengevallen Lada en een zeer oud gebrekkig hek. En dat hek was op slot. Dit leek een duidelijk geval van “camping opgeheven.” Nu hadden we dus een probleem. De duisternis was inmiddels echt ingevallen. Problemen zijn er om opgelost te worden en dus draaide ons brein op volle toeren. Wij raakten niet in paniek, zelfs niet toen de koppelingsplaten van de bus gingen roken, omdat wij bergop achteruit probeerden te rijden. Na even rust waren de koppelingsplaten weer afgekoeld en hadden wij bedacht dat wij wel bij een benzinepomp konden staan. En zo hadden wij een klein uur later een unieke plek bij de pomp. Daar werden wij bewaakt, maar we hadden geen stroom. Via de accu van de bus hadden wij in de caravan wel lampen, maar mijn luchtmatras werkte niet. Het werd een nacht pijnlijden, maar het was wel avontuurlijk.

En dat viel niet mee. De dag erna moesten wij erop uit voor de caravan jacht. Het motel wat wel een plek had, werd bemand door 2 oude dames die geen woord Engels spraken. Hier werd niet begrepen dat wij stroom nodig hadden. En dat was wel heel noodzakelijk. Dit schoot dus niet op. We besloten uiteindelijk terug te rijden naar Polen. Zeventien uur na onze intocht stonden wij weer in de rij voor de uittocht.

Nu waren wij zo slim om onze invalidenparkeerkaart te gebruiken en hierdoor kregen we voorrang. Zo waren we er anderhalf uur later al door. Helaas moesten we toch nog even stoppen voor een belangrijke man met pet. Hij zag onze honden en nam Sander mee naar zijn kantoor en liet weten dat onze hondenpapieren niet in orde waren. De enige oplossing was dat wij 50 euro betaalden om verder te mogen. Nu waren onze papieren prima in orde en Sander had al snel in de gaten dat het een smeergeldkwestie was en betaalde. Ons Oekraïens was niet goed genoeg om hier iets tegen in te brengen. Dat was ons laatste avontuur op Oekraïens grondgebied. Ondanks deze corruptie waren wij graag wat langer gebleven.

Lekker toeren
In de week hierna, verbleven we in Slowakije en Roemenië. We wisselden uitstapjes en rust met elkaar af. Ik hield het allemaal best redelijk vol. Hoewel ik altijd veel pijn had en een continu gevecht leverde tegen de vermoeidheid. Thuis ben ik gebonden aan de tijden dat er hulpen komen en ik heb veel meer te doen. In deze vakantie kon ik rusten wanneer ik wilde en doordat ik ook niets hoefde, geen telefoon, post of dokters had ik een echt vakantie gevoel. Fysiek voelde ik mij net zo goed of slecht als thuis. Maar omdat ik meestal geen verwachtingen had van de dag, werd ik ook niet teleurgesteld.

Beroving
Zo ging onze reis door tot in Boekarest. Daar sloeg de pech toe. Het begon met een beroving. In het centrum van Boekarest werden we beroofd en hierdoor we raakten onze filmcamera. Een moment waren we beide chagrijnig, maar al snel beseften we dat we geen echt belangrijke papieren kwijt waren en we goed verzekerd waren. Deze pech raakte dan ook snel op de achtergrond, want de volgende ochtend was ik goed ziek. Waarschijnlijk voedselvergiftiging want ik bleef maar overgeven. Wat een rotdag, een slokje water was al teveel. De dag daarna ging het ietsje beter. Ik besloot die middag zo dapper te zijn om op te staan, omdat Sander geen voedselvergiftiging had en helaas wel trek had. Aangezien we echt niets eetbaars in de caravan hadden, moest er een supermarkt gevonden worden.

Rolstoel defect
Maar helaas diende de volgende pech zich aan, namelijk mijn rolstoel was defect. De rolstoel had zondag even in de regen gestaan. Sander had hem buitengezet en net toen ik een ‘spuugaanval’ had, begon het te gieten. De bediening, joystick, van mijn rolstoel kon daar niet tegen, omdat hij niet goed is afgedekt. Ik heb een mini-joystick die ik alleen kan bedienen als deze geen weerstand biedt en daarom is het afdichtrubber weggelaten. Uit ervaring wisten we dat de joystick wel weer zou drogen. Dat het allen twee weken zou duren voor ik weer elektrisch kon rijden, wisten we gelukkig toen nog niet. We trokken verder met de defecte rolstoel. Ik kon wel kantelen, maar niet rijden. Sander moest mij duwen, wat niet echt succesvol bleek. Na twee dagen belden we met Revalidatie Techniek Het Dorp in Arnhem. Na veel gepraat werd besloten een joystick op te sturen vanuit Nederland. Wij gingen terug naar Hongarije, omdat de joystick daar het snelst heen kon worden gestuurd. Wat waren we blij met de postbode op de Hongaarse camping die zowaar op de verwachtte dag hét pakje bij zich had! Maar helaas was dat van korte duur, omdat deze joystick ook niet werkte.

Weer de telefoon gepakt. Leve de mobiel, maar ik betreur de hoge telefoonrekening. Na overleg en advies was de opdracht om in Oostenrijk een dealer te zoeken en de rolstoel na te laten kijken. Wij dus weer op pad. Ondertussen belde ik om een goede servicemonteur te vinden. Dat lukte niet erg. Dagen verstreken en wij begonnen soms lichtelijk chagrijnig te worden. En na nog wat gedoe: “ nee, helaas voor die rolstoel hebben we hier geen onderdelen, want hij is te oud”, waren we het opeens zat. We besloten zo snel mogelijk teug naar Nederland te rijden en naar de vertrouwde Revalidatietechniek Het Dorp te gaan. Zo kwamen we vier weken na vertrek met nog één week te gaan, aan in Arnhem.

De laatste week
De RTD maakte snel mijn rolstoel. De bijrijders joystick bleek stuk te zijn. Deze had na kortsluiting algemene storing aan gegeven. Nog snel wat boodschappen doen bij een vertouwde supermarkt en direct gingen we weer de grens over. We sliepen die nacht vlak bij de grens, maar de dag erna zaten we alweer in de bus. Ik had een luxe camping gevonden die zo’n 300 km zuidwaarts lag. Daar aangekomen besloten we een week te blijven, totdat de vakantie ten einde zou zijn. Met veel ‘we nemen het er nog even van’ en ‘wat fijn dat ik nu weer zelf kan rijden, genoten we van de laatste veelal zonnige dagen. Boordevol verhalen en onvergetelijke avonturen reden we 5 september 2004 onze woonplaats weer binnen.

Weer thuis
Het gewone leven begon weer en de caravan moest op stal. Maar ondanks de vele pech, Sander was ook nog 3 dagen ziek, wisten we allebei dit is voor ons de ideale vakantie en die caravan is het mooiste wat we bezitten.

Geschreven door Petra Zwier