Een andere hulphond in huis door het overlijden van de oude hulphond

Zoveel slimmer dan ooit gedacht!

Mijn naam is Veroni Steentjes. Ik lig twintig jaar op bed door posttraumatische dystrofie. Ik heb een relatie met Emile die de hulphonden getraind heeft. Sinds december 2002 heb ik mijn eerste hulphond Amor in huis. Sinds juni 2010 heb ik Stitch (5) in huis die zou Amor opvolgen door ouderdom en fysieke problemen met pensioen moest. Amor overleed in zijn slaap op 21 augustus 2014. Vriendschap is er niet alleen tussen mens en dier, maar dieren hebben onderling ook een band die je vriendschap kunt noemen.

 

Amor
Stitch (5) hing erg aan Amor toen hij nog leefde. We voorzagen veel problemen met Stitch, omdat hij erg overstuur was en huilde als Amor naar buiten was en hij niet mee mocht. Ook als Amor alleen naar de dierenarts of trimmer ging, huilde Stitch als een wolf tot hij weer terug was. Dat geluid ging door merg en been. De vriendschap van Stitch naar Amor was anders dan de band van Amor naar Stitch.

 

Vanaf mei 2014 waren Emile en ik bezig met de vraag wanneer we Amor moesten laten inslapen vanwege zijn toenemende hartklachten naast ouderdom. Amor kreeg op 20 augustus 2014 in de avond een soort hartfalen of beroerte. Hij had erg veel pijn en kon op een voorpoot niet meer staan. Zijn tong hing eng en blauw scheef uit zijn mond. Op dat moment hebben we gezegd dat we hem de volgende dag zouden laten inslapen. Dat was niet meer nodig, omdat hij die nacht overleed op de leeftijd van twaalf jaar.

 

Overlijden
Ik ben blij dat Amor thuis dood ging, zodat ik afscheid kon nemen. Ook hoefden wij niet de beslissing te nemen om hem in te laten slapen. We hadden al met de dierenarts overleg gehad om hem thuis te laten inslapen. Dat moest wel ingepland worden en kon dus niet acuut geregeld worden. Gelukkig was dat dus niet meer nodig.

 

Emile had Amor laten liggen op de wijze waarop hij dood ging. Hij keek met zijn hoofd naar mijn slaapkamerdeur. Amor lag er erg vredig bij, net alsof hij aan het slapen was. Emile heeft hem nog even bij me neergelegd, zodat ik hem nog kon aaien en bedanken voor zijn jaren trouwe dienst. Hij is gelukkig op een goede manier dood gegaan en heeft niet extra lang hoeven lijden.

 

Stitch was er gelukkig bij toen Amor overleed. Toen Amor doodging, draaide hij zich meteen om en ging in de bench liggen. Toen Amor dood op de grond lag, gaf hij er geen enkele aandacht aan. Enkele uren later pakte Emile Amor in plastic in om hem naar de dierenarts te brengen en daar achter te laten. Toen wilde Stitch toch nog even kijken. Emile heeft Amor weer uitgepakt, zodat Stitch er bij kon en afscheid kon nemen. Ik heb ervaren hoe belangrijk het is dat we Stitch betrokken hebben bij het overlijden van zijn maatje. We hebben daar bewust over nagedacht dat we Stitch bij het afscheid en de dood betrokken hebben. Dat wil ik meegeven.

 

Op het moment dat Emile en mijn vader Amor naar de dierenarts brachten, hadden we verwacht dat Stitch moeilijk zou gaan doen, maar gelukkig was dat niet zo. Ik wist niet of ik het aan zou kunnen als hij dagen zou huilen om Amor. Wellicht was ik dan overstag gegaan om toch een pup te kopen, maar gelukkig is dit alles niet nodig geweest.

 

We hebben Amor samen met andere honden laten cremeren, omdat we zelf weinig waarde hechten aan as van een overleden persoon of dier. Amor was als een kind voor ons. We hebben hem van jongs af aan gehad en hem grotendeels zelf getraind. Hij was altijd bij me. Een hulphond is zoveel meer dan een gewoon hulpmiddel of een huisdier. Waarschijnlijk begrijpen alleen de mensen met een hulphond wat ik bedoel.

 

Dierenarts
De dierenarts gaf aan dat het mogelijk was dat Stitch zich anders zou gaan gedragen nu Amor dood was vanwege dominantie. Wat een onzin dacht ik! Amor was juist erg gemakkelijk en onderdanig in huis. Ik kon me daar niets bij voorstellen. Voor mijn gevoel zouden we nu alleen met zijn drieën zijn in plaats van met zijn vieren. Eerst maar eens kijken wat de praktijk uitwijst.

 

Duidelijkheid
Meteen na de dood van Amor deed Emile zijn etensbak weg. Stitch krijgt nu op de plaats van Amor eten uit zijn eigen bak. Ook de doggy bag van Amor deden we meteen weg. Zo was alles van Amor in huis weg waardoor het voor Stitch ook meteen duidelijkheid was. Gelukkig is Stitch Amor ook nooit gaan zoeken.

 

Verdriet
Ook al wisten we dat Amor dood zou gaan, het deed er niet minder pijn om. We waren met zijn vieren een gezin worden, waar er dus eentje van wegviel. Ieder heeft ook zijn eigen rol in ons gezin. De rol van eerste trouwe hulphond viel weg. Dat verdriet is niet in woorden te omschrijven. Ik mis zijn geluid, zijn aanwezigheid in huis en het hulphondwerk, dat hij nog steeds deed. Ook mis ik het tippelen van zijn nagels over de gladde laminaatvloer. Soms dacht ik dat in zijn gesnurk hoorde, wat natuurlijk niet kon. Ook Emile had erg veel verdriet. Hij heeft de nodige honden verloren, maar deze was anders. We zijn met Amor vanaf pup af aan bezig geweest. Toen hij vijf maanden oud was, kwam hij bij me te wonen. We hebben hem samen afgetraind op zijn taken voor mij. Amor was de beste hulphond die ik me had kunnen wensen.

 

Stitch
In de twee maanden na het overlijden van Amor was Stitch erg rustig. We dachten door de dood van Amor. Hij was steeds na het wandelen erg buiten adem en hijgde veel. Bij de dierenarts bleek dat hij veel hartklachten had. Dit kwam vanuit het niets op. Hij had ook enkele tanden los, veel talgafscheiding op zijn achterlichaam en staart waardoor hij jeuk had. Tevens had hij veel last van zijn anaalklieren, maar dat had hij vaker. Hij had dezelfde tanden loszitten als die bij Amor het eerste los zaten. Ook zijn hartklachten leken erop. Van het hart van Stitch moest eerst een echo gemaakt worden om te kijken of hij veilig onder narcose kon voor een operatie aan zijn tanden. Gelukkig viel het mee. Bij Cavaliers komen helaas veel hartklachten voor.

 

Stitch is enkele maanden geleden geopereerd en ze hebben dertien tanden verwijderd. Ook had hij twee ontstekingen onder zijn tanden zitten. Na de operatie voelde hij zich een stuk beter. We schrokken wel van deze klachten. Als er eentje dood is, dan wordt de ander voor je gevoel nog belangrijker en heiliger.

 

Typisch Amor gedrag
Stitch neemt nu veel gedragingen over die typisch Amor waren, zoals op het eten van ons wachten. Voorheen keek Stitch daar totaal niet naar. Ook gaf hij weinig om soep waar Amor helemaal weg van was. Na zijn dood ging Stitch dat gedrag ineens overnemen. Hij ging bij Emile in zijn rommelkamer zoeken, wat hij vroeger nooit deed, maar Amor deed dat wel.

 

Stitch wilde na de dood van Amor ook moeilijk alleen naar buiten, omdat hij dat altijd samen met Amor deed. Ik deed dan de buitendeur open, maar dat ging hij op het laatste moment toch weer naar binnen. Dat was ook typisch Amor gedrag. Amor kon bijvoorbeeld wel op commando poepen als hij bijvoorbeeld naar de dierenarts of trimmer moest. Stitch kon dat niet. Hij loopt eerst vijf minuten voordat hij kan poepen. Als je nu "Poeppie doen" tegen hem zegt, gaat hij ook op commando poepen.

 

Vuurwerk
Vorig jaar was Stitch bang voor het vuurwerk, omdat Amor ook erg bang was. Amor ging gewoon twee dagen niet naar buiten met oud en nieuw jaar. Afgelopen oud en nieuw was het gedrag van Stitch anders dan voorheen. Hij vindt siervuurwerk erg leuk en piept van opwinding om buiten te mogen kijken op de arm van Emile.

 

Zo zijn er meer dingen in huis die anders zijn. Ik heb echt een andere hulphond in huis. Hij blijkt nu ineens veel slimmer te zijn dan verwacht. Voorheen lag mijn nek rolkussen altijd in een vaste stoel. Nu ligt hij op verschillende plaatsen in huis in de woonkamer of slaapkamer. Als ik hem nu het commando "pick up pillow" geef, gaat hij echt kijken waar ze liggen. Het kussen waar hij het makkelijkste bij kan, pakt hij. Hij is veel slimmer met het kussen pakken dan hij altijd heeft laten zien. Hij springt nu ook in de stoel of tegen de bench aan, wat Amor nooit deed en Stitch voorheen ook niet.

 

Hij probeert nu ook veel uit. Hij kan heel zielig als een puppie piepen. Dat doet hij als hij niet bij een speeltje kan, maar ook als hij wil wandelen of wil eten. Zo brengt hij ons nog weleens in verwarring of hij nu wel of niet gegeten heeft. Met zijn gepiep krijgt hij het voor elkaar dat opa niet wacht met wandelen als hij op visite is, maar meteen met hem gaat wandelen. Met Amor erbij was wandelen even snel een rondje van vijf minuten doen vanwege zijn ouderdom. Nu is wandelen met Stitch twintig minuten wandelen, omdat Stitch graag met de bal wil spelen. Alleen moeten we nu wat meer op de hartklachten van Stitch letten, zodat hij niet teveel uitgeput wordt.

 

Conclusie
Als je een hulphond in huis hebt, is het van groot belang hem/haar te betrekken bij het overlijden van een (hulp)hond of huisdier. Dieren voelen ook veel aan en hebben ook verdriet. Breng je verdriet niet over op je hulphond of andere dieren. We praten wel over Amor. Als we zijn naam zeggen, reageert Stitch. We zeggen dan gewoon dat hij er niet meer is en dat het zo beter voor Amor is. Ruim ook de spullen van je overleden (hulp)hond of huisdier snel op, zodat het duidelijk is dat hij/zij niet terugkomt.

 

Ik kan nu zeggen dat Stitch zich wel degelijk anders is gaan gedragen sinds Amor dood is. Hij doet zijn werk als hulphond ook veel beter. Hij had altijd Amor achter de hand die zijn werk overnam als hij het niet deed of geen zin had. De post brengen gaat veel beter dan toen Amor nog leefde. Amor was een stoorzender die bijvoorbeeld op de post ging zitten waardoor hij geen post kon pakken. Stitch liet dan de post die hij in zijn bek had los. Amor pakte het dan snel af en bracht het met de look van: de beloning is toch voor mij?

 

Beschermengel
Stitch waakt echt over mij. Hij ligt vaak naast mijn bed of eronder en hij houdt iedereen die in huis komt in de gaten. Ook als ik in de nacht wakker ben en hij ligt in de woonkamer dan gaat hij bij mijn deur zitten. Als ik wakker ben en de omgevingsbesturing aanzet dan rent hij naar mijn deur toe en wacht tot ik hem open doe. Ook als hij slaapt, wordt hij snel wakker. Het is erg bijzonder zoals hij zich gedraagt. Hij is mijn beschermengel.

 

De band met Stitch is niet in woorden uit te drukken. Het gaat verder dan vriendschap, ook al is hij een hond en geen mens. Misschien juist daarom wel. Het is onvoorwaardelijke vriendschap, het is aanvoelen hoe je je voelt zonder een enkel woord te hoeven zeggen.

Ik moet de dierenarts dus toch gelijk geven. Ik heb inderdaad een andere hulphond in huis dan ik verwacht had. Het is nu steeds weer ontdekken wat hij nu wél kan maar voorheen niet deed. Hij blijft me positief verbazen. Stitch is dus zoveel slimmer dan ik ooit dacht, wie weet wat er nog gaat komen........

 

Geschreven door Veroni Steentjes
Geredigeerd door Evy
Juli 2015