Interview met Rene over zijn aangepaste bus waar hij met lift in kan voor zijn rolstoel

René Penders (37) woont met zijn gezin in het Limburgse Nieuwstadt. Samen met zijn vrouw heeft hij drie kinderen; Sherley (12), Melissa (10) en pleegkindje Damiën (4). In huize Penders wonen bovendien nog een vogel, hond Hooch en hulphond Orca.

Zeven jaar geleden (1999) verzwikte René zijn linkerenkel. Anderhalf jaar later werd posttraumatische dystrofie geconstateerd. Als gevolg hiervan moest op 17 maart 2003 zijn linkerbeen geamputeerd worden. Tien maanden later volgde zijn rechterbeen. Sindsdien zit René in een rolstoel. Hij wacht al bijna twee jaar op een bus die hij aangevraagd heeft bij het WVG (Wet Voorzieningen Gehandicapten).

Waarom heb je een bus aangevraagd?
‘Ik wilde een bus waar we met het hele gezin in kunnen, dus met vijf man. Met een lift erin, zodat je met de rolstoel in de bus kunt. Met zo’n bus ben je een stuk mobieler. Het is veel gemakkelijker om sociale contacten te onderhouden. Zonder bus kom ik niet meer buiten het dorp. Ik kan dus niet meer bij mijn moeder en verschillende andere mensen op bezoek. En je bent altijd afhankelijk van andere mensen. Bovendien lijdt mijn gezin hier onder. Ik kan nooit mee boodschappen doen of met m’n familie naar de stad. Naar de speeltuin of naar het zwembad met mijn kinderen lukt ook niet meer. En ik ben nog te jong om dat allemaal zomaar te laten schieten. We hebben zo’n speciale gezinsbus dus gewoon hard nodig. Maar met mijn WAO-uitkering kan ik die nooit zelf betalen.’

Kun je geen gebruik maken van taxibusjes?
‘Het taxivervoer rijdt niet zo vaak. Bovendien komen ze altijd te laat. Ik heb nog nooit meegemaakt dat zo’n taxibus op tijd komt. Dat wordt op een gegeven moment zo ergerlijk, dat ik liever niet meer bel. Je krijgt wel elk jaar een bepaald bedrag aan vergoeding voor die taxibusjes. Maar met zo’n taxibus kunnen we nog niet met het hele gezin een dagje weg. Mijn vrouw en kinderen betalen dan namelijk het volle bedrag. En dan wordt het weer veel te duur. ‘

Waarom duurt het zo lang voordat je de bus krijgt?
‘Na de eerste aanvraag ging er een hele tijd overheen. Toen werd de aanvraag afgewezen. We zijn in hoger beroep gegaan, en weer ging er een hele tijd overheen. En de aanvraag werd weer afgewezen. Daarna heb ik het gerecht erbij gehaald. Op een gegeven moment is het toen uiteindelijk voorgekomen. En die rechtszaak hebben we gewonnen. Het gerecht kwam namelijk tot de conclusie dat de keuringsarts haar werk niet goed had gedaan. Na een nieuwe keuring en een nieuw gesprek, is het nu weer afwachten of we de bus krijgen. En mocht dat niet zo zijn, dan ga ik gewoon weer in hoger beroep!’

Kan iedereen zo’n bus aanvragen?
‘Eigenlijk vergoedt de gemeente tegenwoordig geen busjes meer. Omdat er bij mij echter zoveel fout gegaan is, heeft het gerecht besloten dat ze mijn aanvraag nog wel in behandeling moeten nemen. Als de aanvraag alsnog geaccepteerd wordt, gaat de gemeente op zoek naar de goedkoopste auto’s. Ik kan dan kiezen uit het aanbod van de gemeente.’

Heb je tips voor andere mensen die een bus of een andere voorziening willen aanvragen?
‘Blijf altijd doorzetten. Houdt de moed erin en blijf doorgaan, hoe lang het ook duurt. En probeer het van je af te zetten. Ga niet iedere week bellen. Want daar schiet je toch niets mee op. Bovendien wordt je daar zelf hartstikke gek van.’

Geschreven door Silke van Deelen
m.m.v. Rene Penders