Alleenstaande moeder met een lichamelijke handicap

Ik ben een alleenstaande moeder van 33 en ik heb een zoon van 9. Hij is hyperactief en astmatisch, maar gelukkig wel super zelfstandig. Hij helpt waar hij kan, al begint hij nu een beetje te puberen en slaat dus geregeld de kont tegen de krib.

Ik heb een nekhernia, fibromyalgie, b12 tekort, kleine afwijkingen aan lever en schildklier, genoeg neurlogische klachten en kan daardoor moeilijk lopen. Ook ben ik alergisch en astmatisch waardoor ik een rare vorm van hyperventilatie aanvallen krijg. Voor een kind van 9 best moeilijk om mee om te gaan. Hij is eigenlijk mijn alfa hulp, en dat terwijl hij eigenlijk hoort te spelen.

Ik heb niemand in huis die mij kan helpen met de opvoeding. Ik vind het met mijn handicap dan ook best moeilijk om mijn kind op te voeden. Ik krijg alleen gering hulp in het huishouden. Leef van een uitkering, maar een scootmobiel en taxipas krijg ik van de wvg niet verstrekt.  Wel krijg ik af en toe hulp van mijn vader of tante, maar hun hebben ook hun eigen dingen.
Gelukkig heb ik sinds kort een leuk klein eengezinshuisje, zodat mijn zoon lekker in de tuin kan spelen. Ik kan dan, als het nodig is, gewoon op bed liggen, zonder me zorgen te maken. Want eerder woonden we in een flat, 2 hoog. Ik kon amper de trappen op en af en daardoor kwam ik amper buiten. Nu ik dit huisje heb, geniet ik daar echt van. Ik heb alleen geen wc boven, de wvg heeft deze aanvraag afgewezen. Men vond dat ik dit huis niet had mogen nemen, omdat in dit huis ook een trap in zit. Maar voor mij was dit mijn enige uitweg naar een beetje onafhankelijkheid.  Ook kreeg ik een verbod om deel te nemen in het verkeer en voor de rest moest ik het maar met een duwrolstoel uitzoeken. En dat terwijl ik, door mijn hernia, de rolstoel niet zelf kan voortbewegen. Mijn zoontje is er niet altijd om dat te doen en daarbij is het ook te zwaar voor hem. Maar dat maakt allemaal niets uit, het hoger beroep heeft ook niets opgeleverd, men luistert gewoon niet. Want omdat men vind dat fibromyalgie tussen de oren zit, is het voor mij bij elke instantie moeilijk om iets te krijgen. Al zit het helemaal niet tussen de oren, maar zodra je die stempel krijgt dan ben je echt de pineut.

Ondanks al deze dingen krijgen ze ons niet klein en maken we zo goed en zo slecht als het kan ons leventje plezierig. Ik volg thuis cursussen en ik doe graag spelletjes met mijn zoon. Wij zoeken manieren om het gezellig te maken en laten het er niet bij zitten. Want ook wij hebben recht op een goed en fijn leven en daar vecht ik voor!!
 
Vriendelijke groeten van een gezellige vrolijke alleenstaande moeder!