Wilsbeschikking (Astrid)

'Ik heb een wilsbeschikking, omdat ik als de tijd komt dat ik niet meer kan en wil leven, ik er op een waardige manier mee kan stoppen.' Mijn naam is Astrid van der Helm. Ik ben 38 lentes jong en getrouwd met Thom. Ik heb het Ehlers Danlos Syndroom (EDS). De EDS brengt de nodige beperkingen met zich mee. Ik ben hierdoor lichamelijk gehandicapt en afhankelijk van een elektrische rolstoel. Ik lig het laatste jaar veelal 24 uur per dag op bed. 'Ik heb een wilsbeschikking of voor wie het zo noemen wil een euthanasie verklaring. Die heb ik niet, omdat ik graag wil sterven, in tegendeel zelfs. Ik heb een wilsbeschikking, omdat ik als de tijd komt dat ik niet meer kan en wil leven, ik er op een waardige manier mee kan stoppen. Ik heb deze vraag vorig jaar bij mijn huisarts neergelegd en ik heb er met hem uitgebreid over gesproken. Ik wilde weten hoe het werkte, euthanasie. Ik wilde weten of het in mijn geval überhaupt nodig was. Ik wilde weten of hij daar als mijn huisarts achter stond.'

Vragen
'Kortom ik had vreselijk veel vragen. Mijn huisarts is gekomen op een tijdstip dat er geen andere patiënten meer waren en we dus alle tijd en rust hadden om daarover te praten. Het was fijn te horen dat hij me niet als “gek” verklaarde, maar juist als verstandig. Na er een poosje over gedacht te hebben en het er met mijn man over gepraat te hebben, heb ik de reeds opgestelde beschikking getekend. Ook mijn huisarts heeft dat gedaan, al is dat niet nodig.

In eerste instantie dacht mijn man dat ik een eind aan mijn leven wilde maken, maar het tegendeel was waar. Ik stelde hem de vraag of hij kon beslissen over mijn leven als ik bijvoorbeeld door een ongeluk als een kasplantje zou eindigen. Nee, dat kon hij niet. Door deze beschikking heb ik voor hem gekozen. Deze gedachte gaf hem wel meer rust. Als ik een eind aan mijn leven had willen maken, dan had ik dat al lang gedaan De medicatie had ik wel in huis.

Deze verklaring heb ik in mijn agenda zitten. Mijn agenda heb ik altijd bij me. Ook heb ik een “niet reanimeren” verklaring in mijn agenda zitten en bij elke opname en elke rit naar het ziekenhuis wordt hier ook naar gevraagd. Iedereen in mijn omgeving, die belangrijk voor mij is, weet van deze wens af.

Het enige dat ik kan hopen, is dat als het zover is, mijn wens gerespecteerd wordt. Soms lopen de dingen anders dan dat je gepland hebt. Dat heb ik inmiddels wel begrepen van mensen om me heen.

Mocht ik de mogelijkheid hebben om op deze manier te sterven, dan is ook alles al geregeld. In mijn computer zit een document dat mijn man zo aan de begrafenisondernemer kan geven. Hij hoeft dan in zijn verdriet nergens aan te denken. Voor mij geen treurige crematie, want sterven kan ook een verlossing zijn!'

Geschreven door Astrid van der Helm
Geredigeerd door Veroni Steentjes
januari 2009