Met de jaren komen de leesbril en grijze haren

Veroni Steentjes is initiatiefneemster van Stichting Intermobiel en hoofdredacteur van het Mobiel Magazine. Ze schrijft in het  voorwoord wat haar bezighoudt.  
 

‘Ik (Veroni) ben inmiddels al drie jaar de veertig gepasseerd. Ik moet zeggen dat ik het lastig vind om bij een artikel de leeftijd van meer dan veertig jaar te zetten. Gelukkig schatten ze me qua leeftijd ruim jonger, dus dat streelt mijn ego wel, moet ik bekennen. Ik heb geen moeite met wat rimpeltjes bij mijn ogen en fronsrimpels op mijn voorhoofd. Waar ik wel moeite mee heb zijn mijn grijze haren. Ik was vroeger lichtblond maar ik heb  inmiddels bijna donkerbruin tot zwart haar. Ik heb al jaren high lights in mijn haren die de kapper aanbrengt. Het is een geknoei en gedoe op bed maar het ziet er leuker en vlotter uit. Door mijn grove wenkbrauwen en donkere bos haar kom ik anders vrij streng over. Mijn haar helemaal in één kleur verven is niet te doen op bed want dan moet het iedere vier tot zes weken bijgewerkt worden.  Ik doe het nu zo’n drie à vier keer per jaar. Epileren is ook een bittere noodzaak want mijn wenkbrauwen hebben niet geleerd dat het er twee zijn in plaats van één.

 

Ik kan mezelf maar beperkt in de spiegel zien. Ik zie mezelf alleen van dichtbij in de spiegel op mijn nachtkastje. Daar zie ik wel degelijk mijn grijze haren in. Met moeite kan ik mezelf in de grotere spiegel zien, die verder weg hangt, maar dan zie ik gelukkig geen grijze haren. Ook zie je door de blonde high lights de grijze haren gelukkig niet zo goed.

Als ik andere mensen van mijn leeftijd zie, zoals mijn klasgenoten, dan kan ik me voorstellen dat mensen me jonger inschatten. Ik denk dat een verzorgd uiterlijk met een beetje make up en vlotte kleding ook erg uitmaakt. Ik maak me alleen op werkdagen op van maandag tot en met donderdag of voor visite. In de overige ‘bijkomdagen’ draag ik mijn nachthemd met een joggingbroek en is de maximale make up een lippenstift. Ik draag al enkele jaren regelmatig felle kleuren lippenstift.

Ik heb kleding die mooi is en ook goed aansluit zoals een spijkerbroek. In slechte been dagen, met veel pijn en kramp, is dit geen optie en wordt het een wijde spijkerbroek of de trainingsbroeken van Hollister dragen. Deze zijn heel zacht en licht te dragen als je veel pijn hebt. Ook zijn ze lang genoeg voor mijn benen, wat niet vaak voorkomt. Ik raad deze broeken echt aan en koop ze zelf altijd in de sale.

Nu alleen mijn ogen nog. Het begon met verpakkingen moeilijk lezen, en daarna ook met een boek lezen. De letters in de e-books van het Kobo abonnement zijn op zijn grootst niet groot genoeg. Dit is overigens echt geen excuus. Ik vind een bril een beetje een gedoe.  Als ik weinig tot geen handfunctie heb, kan ik het niet pakken en moet ik het vragen. Ook is mijn leesbril snel vies of vettig door mijn dagcrème en haar gelwax, denk ik. Dan moet ik weer dat doekje zoeken of iemand vragen om de bril schoon te maken. Ik ben niet goed in hulp vragen, dus worstel ik zelf met mijn bril zoeken en schoonmaken en het lukt met wat ‘Luctor et emergo’.  Ik moet nu met mijn leesbril extra opletten, omdat ik vaak van alles laat vallen. Sinds zes maanden heb ik een jonge hond in huis die het leuk vindt om overal op te kauwen, waaronder dus mijn leesbril. Ook jat hij hem van mijn bed af. 

Ik kan ook niet even naar de opticien om de sterkte op te laten meten en om te kijken wat voor modellen er zijn en wat past bij de vorm van mijn gezicht. Manlief kan goed advies geven op dit gebied en heeft er enkele gekocht zodat ik zelf kon kijken wat ik mooi vond. Ik had bij de Hema online gekeken en kon zo aangeven wat ik mooi vond. Online kun je geen sterkte uitkiezen wat natuurlijk niet werkt met het bestellen van een leesbril. In de winkel kan dat wel. Mijn fijnste en mooiste bril viel al snel en was meteen kapot, waar ik van baalde. Ik heb inmiddels een felblauwe, een rode en een cat eye (kattenoog) gekleurde leesbril. Bij de Action hebben ze ook met regelmaat leuke brillen voor weinig geld, alleen net niet toen ik er een nodig had. Er sneuvelt er dus nu af en toe eentje door mezelf of de hulphond, maar met deze prijzen is er geen man over boord.

Aan de slechter wordende ogen kan ik wel wennen, maar aan de steeds meer grijze haren irriteer ik me wel degelijk. Volgens mijn kapster valt het erg mee, maar het is nu eenmaal zo dat als je het zelf ziet je het blijft zien.

Naast de nadelen heb ik nu wel het voordeel dat ik kan zeggen dat de wijsheid met de jaren komt. Aan de andere kant had ik vijftien jaar geleden niet verwacht de veertig te halen, dus wat dat betreft kan ik er ook anders naar kijken en blij zijn met het feit dat ik gekregen heb wat ik niet verwachtte.  Het is dus maar net hoe je er naar kijkt.’

Veroni Steentjes