Niet meer kunnen werken… 15 jaar later.
Niet meer kunnen werken… 15 jaar later.
Niet meer kunnen werken doet wel iets met je, veel zelfs. Dat werken mis ik nu, na vijftien jaar in de WAO te zitten, nog regelmatig. Via de MAVO ben ik naar de MEAO gegaan en vervolgens ben ik de HBO-opleiding SPD gaan doen. De SPD Bedrijfsadministratie is een pittige vakinhoudelijke en praktijkgerichte opleiding, waarvan ik de laatste vakken ’s avonds heb gevolgd naast mijn baan als boekhouder. Toen ik 26 jaar was, kreeg ik mijn diploma. Na vier jaar als boekhouder bij een klein bedrijf te hebben gewerkt, ging ik werken als hoofd administratie bij een groter bedrijf werken. Dat paste ook meer bij mijn afgeronde opleiding. Daar heb ik acht jaar gewerkt en groeide ik met mijn functie mee, dat vond ik ook belangrijk.
In december 1998 begonnen mijn rugklachten en een rugoperatie in 2003 zou daar een einde aan maken. Echter het liep anders, de operatie verergerde de pijn, zodat een nieuwe operatie nodig was. Maar daarbij is een medische fout gemaakt en is de zenuwwortel in mijn rug onherstelbaar beschadigd, met alle gevolgen van dien. Door de chronische pijn werd ik (fulltime) bedlegerig en volledig afgekeurd voor werk en belandde ik in de WAO. Dat betekende niet alleen dat ik niet meer kon werken, maar ook financieel had het negatieve gevolgen, terwijl de vaste lasten (hypotheek) waren gebaseerd op twee volledige inkomens.
In de eerste jaren voelde ik me wel schuldig als uitkeringstrekker tegenover anderen. Ik had de voorafgaande jaren, sinds het begin van mijn rugklachten, juist hard moeten knokken om te kunnen blijven werken. “Wat zullen anderen wel niet denken als ze mij op straat zien.’, dacht ik. Later had ik dat niet meer maar dacht eerder: “Ik zou graag met je willen ruilen.” Door maatschappelijk en sociaal toch actief te zijn, heb ik mij aangemeld als vrijwilliger bij Stichting Intermobiel. Dat vulde voor mij het gat dat ik ervaarde doordat ik niet meer kon werken, geen collega’s meer had, niet meer bezig was met je werk. Maar toch was dat niet helemaal hetzelfde, al kwam dat wel in de buurt.
Ik had een uitdagende baan, leuke collega’s en ik kon mijn ei er goed in kwijt. Daarnaast ontwikkelde ik mezelf in mijn functie en kreeg ik taken en verantwoordelijkheden erbij. Nog altijd heb ik contact met enkele collega’s van ruim vijftien jaar geleden, dat vind ik leuk en bijzonder. Het bedrijf waar ik werkte bestaat inmiddels niet meer, maar ik denk nog geregeld aan die periode terug.
Onlangs werd ik door een bedrijf uitgenodigd om op bezoek te komen. Dat bedrijf heet Fleximo BV en zij adviseren andere bedrijven op het gebied van autolease. Bij hen werd ik op kantoor uitgenodigd en ik werd er hartelijk ontvangen. De kantoorruimte en de werkplek is in vijftien jaar behoorlijk veranderd. Wat mij het meeste opviel is dat iedereen een PC heeft met twee schermen! Daar had ik niet bij stil gestaan, dus dat was wel even nieuw voor mij. Terugdenkend aan mijn eigen tijd was dat toen ook erg handig geweest. Ook waren alle bureaus in hoogte verstelbaar. Vroeger plaatsten we houten blokjes onder een bureau om deze op gewenste hoogte te krijgen. Maar vooral die twee schermen, dat leek me wel gaaf en praktisch.
Daarna was het lunchtijd en zat ik met het hele personeel in de kantine. Zij wilden alles over mij weten, mijn ziektebeeld en mijn beperkingen. Ze zien ook niet iedere dag bedlegerige mensen, simpelweg omdat wij behoorlijk aan huis gebonden zijn. Terwijl ik juist erg geïnteresseerd was in hun werk en de software die ze gebruiken. Ze waren net bezig met de voorbereiding op een nieuw en zeer uitgebreid CRM-software systeem (Customer Relationship Management). Dat is software die je helpt om alle data van je klanten te beheren. Het werd een lange pauze.
Geregeld denk ik nog terug aan mijn bezoek aan dat bedrijf. Ja, dat was wel confronterend, want ik had o zo graag zelf deel willen uitmaken van zo’n bedrijf, in een team van collega’s. Maar aan de andere kant vond ik het wel bijzonder leuk om mee te maken en ik kijk er dan ook met een glimlach op terug. Dus mocht je als arbeidsongeschikte de kans krijgen om een bedrijf te bezoeken: doen! Maar ook richting bedrijven wil ik zeggen, nodig eens een lotgenoot uit.
Tot slot wil ik Fleximo en haar werknemers bedanken voor hun gastvrijheid en hun (kostbare) werktijd!
Geschreven door Johan Fiddelaers
Geredigeerd door Jeanine Peters
Februari 2020
Gepubliceerd in Mobiel Magazine mei 2020
Online gezet augustus 2020