Cindy en haar gevecht tijdens de opvoeding

'Ik moet vechten, want drie kinderen rekenen op mij.’ 

Cindy  is 34 jaar en is moeder van drie kleine kinderen. Tijdens haar laatste zwangerschap ontstond ernstige bekkeninstabiliteit. Normaal gesproken herstelt dat binnen een jaar, maar Cindy heeft nu, bijna twee jaar later, nog steeds heel veel pijn. Artsen staan voor een raadsel, maar Cindy kan nog steeds niet accepteren dat ze niet beter zal worden. In de afgelopen twee jaar heb ik veel artsen en therapeuten gesproken. Iedere keer krijg je toch weer hoop als ze zeggen dat verbetering haalbaar zou moeten zijn. Iedere keer worden er lijstjes met plannen opgesteld. Als het ene niet werkt, gaan we gewoon door naar het volgende lijstje. Maar stilletjes aan kunnen er geen lijstjes meer gemaakt worden. De enige optie die over blijft, is leren leven met de pijn. Dat is een hele moeilijke stap, want dat betekent dat ik moet accepteren dat ik niet beter word. Ik moet mijn leven aanpassen aan mijn belastbaarheid. Gelukkig leren de kinderen stap voor stap dat mama niet meer alles kan, maar dat ze ook nog heel veel dingen wél kan. In de praktijk is het wat moeilijker. Ik merk dat ik al mijn pijn en problemen in mijn hoofd opkrop. Ik wil me niet laten kennen en houd me groot. Ik wil namelijk niet dat de kinderen een verdrietige moeder zien, maar juist door de pijn ben ik vaak kortaf en schreeuw ik tegen de kinderen. Dan heb ik achteraf zo’n spijt,maar ik kan er niets aan doen. Ik geef ze dan een extra knuffel en voor hen is het dan weer goed.

Ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen in huis met ze te doen zoals: koekjes bakken, een taart bakken of samen spelletjes aan de tafel doen. Maar ook meehelpen met de was opvouwen, vinden ze geweldig om te doen. Het zijn vaak de kleine dingen waar de kinderen van genieten. Ze zijn trots dat ze mama mee mogen helpen. Daar krijg ik energie van en dat kan ik dan doorgeven aan de kinderen. Ik vind het belangrijk dat ze inzien dat er nog genoeg mogelijkheden zijn, ook al heb je beperkingen. Je kan plezier maken met de kleinste dingen. Door bezig te zijn met de kinderen kan ik even alle ellende vergeten.

Maar daar ligt ook meteen het probleem. Ik probeer mijn pijn weg te stoppen, door te doen alsof het er niet is. Hierdoor kom ik vaak niet aan mezelf toe. Ik moet leren inzien dat de pijn bij mij hoort. Niemand ziet aan de buitenkant mijn pijn. Daarom is het ook makkelijk om dat voor mezelf te houden. Ik volg nu een meditatietraining om te leren te ontspannen met de pijn. De pijn krijgt daarin wel aandacht en dat veroorzaakt vaak verdriet, maar dat mag dan ook. Ik word goed geholpen om dat stap voor stap te verwerken. Als de kinderen ’s avonds allemaal weer in bed liggen, ben ik toch trots dat we weer een dag plezier hebben gehad. De kinderen zijn mijn steunpilaar. Daarom moet ik vechten, want ze rekenen ook op mij.

Geschreven door Cindy 
Geredigeerd door Veroni Steentjes
Grafische bijdrage van Leonie Palsma
Geplaatst door Monique van Dongen
April 2011