Rosi over opvoeden met een lichamelijke handicap over haar zoontje van 4 jaar oud

‘Ik wil het leven beter maken voor mij en mijn zoontje.’ In dit interview maken we kennis met Rosi (27), die samen met haar zoontje  (4) in Oss woont. Rosi lijdt sinds haar geboorte aan hemiparese rechts, ze heeft een drain in haar hoofd en is aan één helft van haar lichaam spastisch.  Ondanks haar handicap leidt ze een druk leven, waarin ze de opvoeding van haar zoontje combineert met een hbo-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening.

Intermobiel
In mei 2006 raakt Rosi ongepland zwanger: ‘Omdat het voelde alsof ik de enige op de wereld was die in die situatie zat, ben ik op het internet op zoek gegaan naar lotgenoten.’ Rosita kwam toen in contact met Intermobiel en sindsdien moderate ze het forum van de stichting. Dat houdt in dat ze over de sfeer waakt op het forum. Ze zorgt er bijvoorbeeld voor dat er geen spammers actief zijn en dat niemand zich op het forum misdraagt. ‘Het kost me weinig tijd, maar het betekent heel veel voor me. Het is fijn om contact te hebben en tips uit te wisselen met andere ouders met een lichamelijke beperking. Hierdoor weet ik dat ik er niet alleen voor sta en dat er altijd wel iemand is die begrijpt wat ik doormaak.’ 

Ook toen Rosi ruim twee jaar geleden ging scheiden, kreeg ze veel steun op het forum. ‘Dat was een moeilijke tijd, maar nu gaat alles gelukkig weer goed met me. Ik heb mijn leven weer op orde. Ik zie zelfs de voordelen van de scheiding: ik heb mijn vrijheid weer terug en kan mijn leven nu indelen zoals ik zelf wil.’

Hbo-opleiding
Zo is Rosi afgelopen september zelfs begonnen met de hbo-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening (MWD)  aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN). Tot nu toe verloopt haar studie prima en heeft ze alleen nog maar voldoendes gehaald. ‘Deze studie past goed bij me, omdat ik graag mensen wil helpen. Bovendien kan ik goed praten, goed luisteren en goed met de computer overweg. Toch is het soms best zwaar, omdat mijn medestudenten een heel ander leven leiden en zich niet altijd in mijn situatie kunnen inleven. Bijvoorbeeld als ik een afspraak met mijn projectgroepje mis, omdat ik naar het ziekenhuis moet. Ook toen ik afgelopen december met de zware sneeuwval te laat op school kwam, was daar helaas weinig begrip voor.’

Voordat Rosi aan deze studie begon, heeft zij vier jaar thuis gezeten omdat ze door haar zwangerschap noodgedwongen moest stoppen met haar studie pedagogiek. ‘Ik wilde heel graag weer gaan studeren, omdat dat thuiszitten niet goed voor me was. Met deze studie wil ik mijn negatieve ervaringen in het verleden omzetten in iets positiefs. Ik haal er veel kracht uit, omdat het fijn is om mijn leven invulling te geven en het biedt me mogelijkheden voor de toekomst. Zo hoef ik straks niet meer rond te komen van een Wajong- uitkering en kan ik mijn zoontje een beter leven bieden.’

Zoontje Inmiddels is haar zoontje vier jaar oud. ‘Ik heb een sterke band met hem en hij betekent alles voor me. Als hij zegt dat hij van me houdt, geeft dat me veel energie. Hij is een vrolijk, lief en rustig jongetje, maar op deze leeftijd ook een beetje opstandig. Het is een echt peutertje met een eigen willetje en dat is weleens lastig. Hij weet namelijk precies wat mijn beperkingen zijn en daar maakt hij soms misbruik van. Dan gaat hij bijvoorbeeld op de grond liggen als hij iets niet mag, omdat hij weet dat ik hem niet op kan tillen.’  Hij heeft een ontwikkelingsachterstand. Dat houdt in dat hij praat op het niveau van een 3-jarige, in zijn motoriek achterloopt en dat hij moeite heeft met het verwerken van prikkels en informatie. Deze achterstand kan hij nog wel inhalen, maar dan heeft hij wel veel extra aandacht en begeleiding nodig. ‘Helaas kan ik hem dat niet geven, maar gelukkig gaat hij vier dagen per week naar de opvang voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Hier wordt hij extra gestimuleerd en krijgt hij logopedie en fysiotherapie.’Die opvang is heel belangrijk voor Rosi, omdat ze er alleen voor staat en haar familie niet in de buurt woont. ‘Gelukkig heb ik sinds een jaar een nieuwe vriend, die heel goed met mijn zoontje op kan schieten en echt een vaderfiguur voor hem is.’

Aanpassingen Rosi adviseert aanstaande ouders met een lichamelijk beperking om de opvang op tijd aan te vragen. Daarnaast raadt ze aan om tijdens de zwangerschap zoveel mogelijk informatie te verzamelen bij een dokter, therapeut of op de website van Intermobiel bij de rubriek opvoeden of via het forum.  ‘Ook is het belangrijk om je goed af te vragen of je extra voorzieningen nodig hebt, zodat je deze op tijd aan kunt vragen. Ik was zelf bijvoorbeeld aan de late kant met de aanvraag van een aangepast bedje met elektrische bodem. Ik begon pas met de aanvraag toen Arjun al zes maanden oud was en had het bedje pas in huis toen hij al vijftien maanden was.’ Hij, maakt nu geen gebruik meer van het aangepaste bedje. Wel ligt er op de galerij een ijzeren plank, zodat Rosi niet met de kinderwagen over de drempels hoeft. Daarnaast heeft ze sinds kort een driewieler, zodat ze gemakkelijker de straat op kan en minder afhankelijk is van de taxi. Sinds ze is begonnen met haar studie, maakt ze gebruik van spraakherkenning op haar computer. Dit is een stuk minder vermoeiend is nu ze zoveel moet typen.

Toekomst
Rosi is op dit moment erg tevreden met de invulling van haar leven en probeert niet te ver vooruit te kijken. Wel heeft ze een paar dromen voor de toekomst: ‘Uiteraard wil ik graag mijn studie afronden en daarna maatschappelijk werkster worden. Ook zou ik in de toekomst graag willen verhuizen naar Groningen, waar mijn huidige vriend woont. Ik ben er nu een aantal keer geweest en ben helemaal verliefd geworden op die stad.’

Tot slot wil Rosi nog een tip meegeven aan jonge ouders: ‘Probeer goed voor jezelf te zorgen, want als je zelf niet gelukkig bent, is je kind ook niet gelukkig. Maar dat geldt eigenlijk voor iedere ouder: mét of zonder handicap. Ik denk alleen wel dat een beperking het opvoeden extra zwaar maakt.’

Geschreven door Anita Boon m.m.v. Rosi
Geredigeerd door Veroni Steentjes
April 2011