Zolang het maar gezond is
Column "Als het maar gezond is"
Marjolein Buis (1988) is een vaste schrijfster van het Mobiel Magazine met veelal bijdragen over opvoeden. Ze heeft een aangeboren bindweefselaandoening. Ze maakt gebruik van een handrolstoel. Ze is in 2021 moeder geworden van haar zoontje Wouter. Ze is zwanger van haar tweede zoontje. Ze deelt wat haar bezighoudt.
Op het moment van schrijven ben ik zwanger van mijn tweede kindje. Net als iedere ouder vind ik dat natuurlijk spannend: hopelijk zal alles goed blijven gaan met mij en de kleine. Wanneer mensen aan een zwangere vragen of ze een voorkeur hebben voor een zoon of een dochter, wat ik overigens een erg persoonlijke vraag vind, volgt als antwoord vaak "als het maar gezond is". En dat wringt bij mij een beetje. Natuurlijk hoop ik niet dat mijn kindje iets mankeert. Het liefste wil ik een zorgeloze zwangerschap hebben en een kind dat op kan groeien zonder problemen. Maar zit dat niet in veel meer dan alleen "gezond" zijn? Ik hoop dat mijn kindje zich op zijn gemak zal voelen, dat hij openlijk kan zijn wie hij is, dat hij regelmatig blij en tevreden zal zijn en dat hij zich veilig zal voelen. Dat ben je niet automatisch als je gezond bent en gezond zijn is geen voorwaarde om gelukkig te kunnen zijn.
Ik zit zelf al meer dan mijn halve leven in een rolstoel, doordat ik een aangeboren bindweefselaandoening heb. Mensen zullen mij om die reden niet snel typeren als ‘gezond’. Betekent dit dat de mensen die tegen mij zeggen ‘Als het kindje maar gezond is.’ geen kind zoals ik ben zouden willen hebben, ondanks het mooie leven dat ik leid? Ik mag hopen van niet, wanneer het mijn familieleden of vrienden zijn die dit zeggen. Ik ben blij dat ik geboren ben, ondanks mijn beperkingen. Natuurlijk wens ik alle kinderen toe dat ze zonder beperkingen mogen opgroeien. Ik hoop dat mijn eigen kinderen dat ook kunnen, maar staat die wens bij mij op nummer 1? Nee. Ik hoop dat mijn kinderen tevreden zullen zijn met het leven dat ze hebben. Dat ben ik zelf namelijk ook!