Dorothy

‘Ik ben op weg om berusting te vinden.’

‘Genieten en steeds sterker in het leven staan’. Dat is het levensmotto van Dorothy Looman, een positieve, krachtige vrouw van 43 jaar. Dat levensmotto is wel eens anders geweest. Op tweeëndertigjarige leeftijd werd er bij Dorothy een goedaardige epidermoid hersencyste uit haar kleine hersenen verwijderd. Dit heeft haar leven veranderd. Zelf noemt ze het leven voor de operatie als Dorothy 1 en haar leven erna als Dorothy 2. Dat klinkt wellicht dramatisch, toch voelt dat niet zo voor haar. Wat Dorothy bedoelt, is dat haar huidige leven totaal anders is dan het leven tot haar tweeëndertigste.

Spanje
Dorothy had een fijne jeugd. Na haar toeristische opleiding is ze op haar achttiende op de bonnefooi naar Spanje gegaan om werk te zoeken. Stapelgek op dat land was ze en is ze nu trouwens nog steeds. Het land, de taal, de cultuur, het eten en drinken, alles wat Spaans is vindt ze geweldig. Dorothy woonde vijf jaar in Spanje. Ze werkte als standplaatshostess, op kantoor, als reisleidster en als gids. Daarna keerde ze terug naar Nederland. Daar werkte ze twaalf jaar in de hotellerie als receptioniste en als assistent-manager met verantwoording voor de receptie en de afdeling sales. Nu ziet haar leven er heel anders uit. 

Cyste De cyste en de operatie die daarop volgde, had een enorme impact. ‘Na de operatie volgde een gecompliceerde ziekenhuisperiode van elf weken, gevolgd door een revalidatieperiode van zeven maanden’, vertelt Dorothy. ‘De cyste heeft de aansturing van de oogzenuw beschadigd. Hier ben ik dit jaar twee keer aan geopereerd en waarschijnlijk zal er nog een operatie volgen. Het ontstaan van de cyste is moeilijk te bepalen. Waarschijnlijk ben ik ermee geboren. Het heeft gedurende 32 jaar zodanig kunnen groeien dat het de hersenen als het ware opzij heeft gedrukt. Na de operatie kon ik in het begin erg weinig, zitten zonder om te vallen lukte bijvoorbeeld nauwelijks. Ik had er letterlijk ‘de kracht niet meer voor.’ Na ongeveer een jaar in een rolstoel te hebben gezeten loop ik nu met een rollator. Ik train en oefen veel en ik merk nog steeds vooruitgang, al ging dat voorheen sneller. Met name mijn spierkracht neemt nog steeds toe. Ik ga er echter niet vanuit dat ik ooit weer de oude word, dat is mij duidelijk. Inmiddels ben ik zover dat ik het voor een groot deel geaccepteerd heb en een plekje heb kunnen geven. Kijk, een cyste komt relatief vaak voor, bij mij zat hij alleen op een rotplek. Enorme pech dus!’

De bewoonde wereld
Veel dingen die voor Dorothy vanzelfsprekend waren, zijn dat nu niet meer. Voor de meeste mensen eenvoudige dingen als opstaan, weglopen, dansen en autorijden, blijven voor Dorothy moeilijk. Ze kijkt wel eens naar hoe eenvoudig andere mensen al die handelingen uitvoeren. De gedachte van ‘hoe doen ze dat toch’, komt dan veelvuldig bij haar op. Toch laat ze zich daardoor niet ontmoedigen. Het is een lange weg geweest om te komen waar ze nu is. Dorothy: ‘In het begin schaamde ik me voor mijn handicap, voor mijn rollator. Er worden vaak grapjes en opmerkingen gemaakt over een rollator en het wordt geassocieerd met oude mensen. Maar in het revalidatiecentrum zag je niet anders. Toen hoopte ik dat ik mezelf ooit weer kon voortbewegen met een rollator. Toen ik de veilige muren van het revalidatiecentrum verliet en weer in de ‘bewoonde wereld’ kwam, was dat wel even schrikken. Ik vond het doodeng en zag mensen naar me kijken. Ik trok me dat erg aan. Ik was meer bezig met de gedachte wat anderen van mij zouden denken, dan me te concentreren op het lopen.’ Daar heeft ze nu een stuk minder last van. Ze is blij met de vorderingen die ze hierin maakt. Haar omgeving is daarbij een grote steun. Iedereen is lief voor haar en wil haar een hart onder de riem steken. ‘Maar niemand, zelfs familie en mijn beste vrienden, kan voelen wat ik voel’, vertelt ze. Dorothy is zich er heel goed van bewust dat ze dat ook niet kan verwachten en dat probeert ze dan ook niet te doen.

Berusting
Inmiddels gaat het goed met Dorothy. Ze woont weer op zichzelf en heeft haar leven ingericht. Ze heeft veel lieve familie en vrienden. ‘Dat is heel waardevol’, aldus Dorothy. Dat is iets positiefs wat ze aan de moeilijke periode heeft overgehouden: ze waardeert veel meer in het leven en geniet van de kleine dingen. ‘Ik kijk met veel meer gevoel en waardering tegen het leven aan’, vertelt ze. In haar aangepaste woning nabij Utrecht zit Dorothy als het even kan in de tuin te genieten van bijvoorbeeld een vogeltje dat zingt. Voor de operatie was Dorothy’s baan het belangrijkste in haar leven. Nu kijkt ze daar volledig anders tegenaan. Momenteel staan de contacten met vrienden hoog op haar prioriteitenlijstje. ‘Ik ben op weg om berusting te vinden’, vertrouwt ze me toe. ‘Soms wordt het me allemaal nog wel even teveel, die momenten worden echter steeds minder. Ik denk ook vaak dat het veel erger had kunnen zijn. Zeker door het contact met Johan van Intermobiel realiseer ik me dat. Ik heb zoveel respect voor de manier waarop hij, maar ook Veroni, met handicaps omgaat. Daar kan ik nog veel van leren. Ik haal heel veel energie uit de contacten met hen. Daarom vind ik het ook zo leuk om mijn bijdrage aan Intermobiel te leveren.’

Intermobiel
Dorothy kwam niet toevallig in contact met Intermobiel. Na haar ervaringen zocht ze naar iets waarbij ze mensen zou kunnen helpen met haar kennis en ervaring. Het liefst op velerlei vlakken. Al surfend op internet kwam ze via www.allegoededoelen.nl bij Intermobiel terecht. ‘Ik vind Intermobiel een zeer mooi, breed en informatief concept. Daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen’, vervolgt Dorothy. Inmiddels schrijft ze verschillende artikelen voor de website van Intermobiel. ‘Met name over wetten en voorzieningen’, vertelt ze. ‘Ik zou graag veel meer leuke onderwerpen aan willen dragen, bijvoorbeeld over het onderwerp uiterlijke verzorging. Ik heb namelijk zelf ervaren dat je ondanks een handicap toch je hobby kunt blijven uitoefenen, hetzij op een iets andere manier. Zelf heb ik een cursus Visagie & Hairstyling gevolgd. Mensen opmaken en kapsel stylen lukt me niet meer goed. Daarom gebruik ik mijn kennis hierover op een andere manier. In dit geval door artikelen te schrijven voor Intermobiel en mensen te voorzien van tips en adviezen.’ Uiterlijke verzorging is niet het enige wat haar interesse heeft. Momenteel is Dorothy in de ban van Chineng Qigong (dit lijkt een beetje op Tai Chi). Het is een Chinese bewegingsleer die zeer effectief is voor het versterken van zowel lichaam als geest. De oefeningen zijn goed te doen vanuit een rolstoel en daarom ook prima geschikt voor mensen met een beperking. Het geeft Dorothy veel rust en ontspanning, bovendien is het goed voor haar lichaam. Dorothy is momenteel bezig om ook hier een artikel over te schrijven voor de website van Intermobiel.

Sterk en positief Al met al blijkt dat Dorothy een lange weg aflegde om de vrouw te worden die ze nu is: een eerlijke, spontane, op sommige vlakken wat onzekere vrouw. Een vrouw die, zoals ze zelf zegt - vooral voor nieuwe dingen - vaak een ‘aanloop’ nodig heeft. Ze is zeker ook een sterke en positieve vrouw. Dorothy: ‘Ik heb geleerd om mij heen te kijken en te denken dat ik het nog zo slecht niet getroffen heb. In het begin was ik constant met mijn lichaam bezig, vooral met de frustraties dat het niet meer is zoals het was en dit ook nooit meer zo zou zijn. Dat deed pijn. Inmiddels ben ik naast het herstel op lichamelijk vlak, vooral bezig om mijn leven weer invulling te geven met dingen die mij interesseren en die ik nog wel kan! Dat maakt het veel minder zwaar en frustrerend, en zoveel leuker! Ik merk dat mijn fysieke herstel veel beter gaat als ik lekker in mijn vel zit: twee vliegen in één klap dus!’

Verbaas jezelf!
Dorothy heeft zichzelf hiermee verbaasd en dat is iets dat ze ten slotte graag aan anderen mee wil geven: ‘Geniet, word steeds sterker, want er is niets leuker dan jezelf verbaasd te doen staan, op wat voor manier dan ook.’ Een boodschap voor lotgenoten, maar zeker ook andere mensen die weliswaar lichamelijk alles kunnen en met een soortgelijk gevoel van ‘anders zijn’ kampen.

Geschreven door Tanja Zwiers-Veldhuis
Geredigeerd door Rosan Wilts
November 2011