De positieve Danielle de Bakker aan het woord

‘Ik wil kinderen inspireren door ze te laten zien dat je ondanks een beperking zoveel meer kan bereiken in dit leven.’

In onderstaand artikel een portret van Danielle de Bakker (1985) die zeker past bij de positieve insteek van denken in mogelijkheden en niet in beperkingen. Danielle heeft ondanks haar korte postuur een drukke lange agenda. Hoe haar leven eruitziet, lees je hieronder.
 

Ik ben Danielle de Bakker (31 jaar) en kom uit Rotterdam. Wat mij typeert is dat ik altijd positief en vrolijk ben. Je kunt gigantisch met mij lachen en je zult mij niet snel chagrijnig zien. Mijn glas is altijd halfvol! Ik word heel erg blij van mijn vrienden en van kinderen blij maken in het Sophia ziekenhuis. Maar ik houd ook van mijn werk als entertainer en de leuke mensen die ik daarin tref.

 

Medisch
Ik ben geboren met Osteogenesis Imperfecta (OI), wat een bindweefsel aandoening is. Bindweefsel fungeert als fundering voor je botten. Mijn kinderarts legde het mooi uit: “Botten zijn als gewapend beton.” Alleen is bij mij die bewapening er niet. Ik breek dus vrij eenvoudig van alles. Nu zijn mijn botten voor iemand met OI best redelijk sterk. Ik zit op een breukpercentage van 21 procent, terwijl de gemiddelde OI’er van mijn leeftijd 50 of hoger haalt. Ik moet uitkijken met onverwachte bewegingen. Als het buiten ijzelt, ga ik niet de deur uit of in mijn elektrische rolstoel. Ik heb een flinke scoliose die gefixeerd is, maar ik ben nog steeds zo krom als een hoepeltje. En klein van stuk, ik ben 1 meter 26 groot. Daardoor ben ik beperkt in het aantal meters dat ik kan lopen. Door mijn scoliose heb ik ook een beperkte longinhoud. Mijn ziekte heeft ook nog als charming side affect dat het een beperkte energie met zich mee brengt. Ik moet dus alles goed plannen en rustmomenten in brengen, wat lastig is voor een feestbeest als ik.

 

Dagvulling
Ik ben sinds 2012 regio ambassadeur van Care4BrittleBones.  Dit houdt in dat ik als ervaringsdeskundige mee ga naar fundraising events of naar meetings met mensen die wat voor onze stichting willen doen. Ik kan ze vanuit mijn perspectief uitleggen wat OI inhoudt in het dagelijks leven.

 

Sophia tv
Ik werk sinds maart 2009 bij Sophia tv. Ik ben zelf patiënte geweest in het Sophia kinderziekenhuis. Ik ben daar onderdeel van het meubilair geweest als zes maanden oude dreumes tot ongeveer mijn achttiende jaar. Ik riep als klein meisje al dat ik daar later wilde werken. Op de middelbare school mocht ik een stageplaats kiezen. Via mijn oude pedagogische medewerker kwam ik in het Sophia terecht. Ik mocht toen stagelopen bij het Ronald McDonald huis Speeldek. Dat is een kinderopvang voor de broertjes en zusjes van de patiënten. Maar door mijn lichaamsbouw bleek kinderopvang niet echt haalbaar te zijn. Op de dagen dat ik er was, kwam ook Sophia tv langs om kinderen uit te nodigen voor de uitzending. Dat is dus eigenlijk wat ik nu iedere week doe. Toen ik in 2009 op verzoek van mijn maatschappelijke werker op zoek ging naar een dagbesteding, heb ik vrijwel direct bij Sophia tv aangeklopt en ik ben er nooit meer weggegaan.

 

Jeetje, wat is het mooiste wat ik daar heb meegemaakt! Er is zo ontzettend veel! Ik denk gewoon het feit dat ik kinderen inspireer met wie ik ben. Dat ze weten dat er dingen mogelijk zijn en dat je ondanks een beperking nog zoveel meer kan bereiken in dit leven.

 

Ambities
Ik heb zoveel ambities dat ik nu voor mijzelf in kaart probeer te krijgen wat ik nu echt het liefste wil doen. Ik zou graag voor de echte televisie aan de slag willen of een eigen castingbureau hebben voor mensen met een beperking. Ik vind werken met kinderen ook leuk. Ik ben nu actief als vrijwilliger in het Sophia en dat doe ik gemiddeld twee dagen in de week, maar soms drie, vier of vijf dagen. Ik doe dat met heel veel liefde en plezier. Maar een volwaardige baan binnen Sophia TV & evenementen zou fantastisch zijn. Want dan kan ik die andere hele grote droom van mij najagen: mijn rijbewijs halen. Mijn ambities blijven me inzetten voor deze kids door inspirerende leuke evenementen voor ze te organiseren. Zo kunnen ze even de ellende vergeten waar ze in zitten. Ik ben onlangs gevraagd of ik wilde deelnemen aan een leuk project van Net 5 in samenwerking met MEE en Philadelphia. Het is een opzet waarin acht jongeren met een beperking worden klaargestoomd om te werken in de horeca. Ik zit in elkaar dat ik van alles wil proberen en ik ga geen uitdaging uit de weg. Het lijkt me erg leuk om te leren koken en te zien of hier misschien mijn toekomst ligt. Benieuwd hoe ik het er in de keuken vanaf breng? Kijk dan vanaf 30 November naar het programma ‘Kitchen Impossible’ op Net 5 waar Arie Boomsma presentator van is en topkok Robert Kranenborg de deelnemers klaarstoomt.

 

Knuffels voor zieke kinderen
Op 12 september waren 750 zieke kinderen van het Sofia kinderziekenhuis door Feyenoord uitgenodigd om bij de wedstrijd van Feyenoord tegen Ado Den Haag te zijn. Tijdens de 12e minuut van de wedstrijd gooiden de ADO-supporters knuffels naar deze zieke kinderen toe. Dit is over de hele wereld viral gegaan. Ik mocht hierbij aanwezig zijn. Ik heb met kippenvel over mijn hele lijf naar de knuffelregen gekeken. Dat die grote stoere kerels dat toch maar mooi even ‘flikken’ voor die kids. WOW! Echt EPIC!

 

Vlogger?
Nou Vlogger, ik ben meer een aspirant-vlogger. Ik ben er nu veel actiever mee bezig en begin het ook steeds leuker te vinden. Ik vlog een deel voor de fun, maar zeker ook met een doel. Ik zet mij graag in om de beeldvorming van kleine mensen en mensen met een beperking te verbeteren. Ik krijg regelmatig van mensen te horen dat ik zo’n leuk leven leid. Ze vinden het leuk om me te volgen. Dus ik dacht waarom die community niet wat groter maken?

 

Humor
Humor is voor mij ontzettend belangrijk. Het is vaak een goede ijsbreker. Mensen vinden het toch raar om iemand tegen te komen die “anders” is. Ze voelen zich ongemakkelijk, en weten niet wat te doen. Een goed getimede grap van mijn kant kan helpen om een gesprek op gang te brengen.

 

Dwergwerpen
Dwergwerpen is een kroegsport waarbij wordt gegooid met kleine mensen. Zo'n klein mens, in beschermende kleding verpakt, wordt daarbij zo hoog of zo ver mogelijk gegooid. In veel landen is een wettelijk verbod hierop aan de orde geweest, maar in weinige daarvan is het ook feitelijk verboden.

 

Op 12 september 2016 tijdens het tv-programma “Ruben en de Idioten” werden de rollen eens omgedraaid en gooide ik met enkele kleine mede collega’s met een volwassen mens als payback time. Ik werk ook als kleine entertainer en dan ben je uiteraard bekend met het fenomeen dwergwerpen. Het is enerzijds idioot, maar als jij dat als klein mens leuk vindt. Why not? Er zijn genoeg kleine mensen die verafschuwen wat ik doe. Hoezo, laat jij je kleineren door met een puntmuts op te lopen? Mijn antwoord daarop is: Van kinds af aan ben ik dol op aandacht, en op entertainen. Mijn vader was sportverslaggever. Mede daardoor ben ik al vroeg geïntroduceerd om in de picture te staan. En dat vond ik meteen leuk! Ik ben dol op feestjes. Als ik daar dan gratis naar toe kan, er nog voor betaald wordt en een avondje lol kan hebben. Wat is daar mis mee? Mensen lachen me ook uit als ik die muts niet op mijn kop heb. Dus dat maakt me echt geen f*ck uit!

 

Make-up
Ik ben DOL op Make-up. Ik heb mijn uiterlijk altijd belangrijk gevonden. Omdat ik de moeite waard ben, en verdorie dat mag de wereld weten. Er is voor mij niets lekkerder, als ’s ochtends lekker te tutten aan mijn beauty tafel. Ik kijk graag tutorials op Youtube. Mijn stijl is sexy stoer. Qua make-up ben ik vrij basic eigenlijk, maar dat is meer omdat ik de extreme kant nog niet goed aandurf.

 

Intermobiel
Ik vind Intermobiel een waanzinnig mooi platform. Ik ben zelf godzijdank nog wel redelijk mobiel, maar ik ben als de dood omdat kwijt te raken. Diep respect voor jou die zich zo inzet. Als Intermobiel mijn hulp ergens bij kan gebruiken, hoor ik het graag!
 

Mijn favoriete lijfspreuk is Show ‘em what you’re made of. Dit staat ook op mijn linkerarm getatoeëerd.
 

Geschreven door Veroni Steentjes
2017