Alma

“Het woord zielig komt niet in mijn woordenboek voor”

Naam: Alma Bosman Geboren: 2 november 1980 Geboorteplaats: Vaassen Positief, opgewekt en grappig. Als ik (Silke) vraag hoe Alma zichzelf zou omschrijven, komen er alleen positieve eigenschappen naar boven. Niet omdat Alma geen negatieve eigenschappen heeft, maar omdat ze zo positief in het leven staat dat negatieve dingen niet eens in haar op komen.

Alma’s jeugd
Alma is opgegroeid als tweede dochter in een gezin van vijf kinderen. Vroeger droomde ze ervan om zwemonderwijzeres te worden. In het eerste jaar van die opleiding gaat het echter mis. Op zeventienjarige leeftijd komt ze tijdens een bijbaantje in de supermarkt met haar arm klem te zitten. Langzaam gaat haar arm steeds minder goed functioneren. Na een maand trekt haar huisarts de conclusie: “Als het is wat ik denk dat het is, dan is het goed mis,” en met dat gegeven wordt Alma van het kastje naar de muur gestuurd. Pas twee maanden later krijgt ze voor het eerst de term posttraumatische dystrofie te horen, maar verdere uitleg blijft uit.

Jongerenweekend met lotgenoten
Om meer informatie te krijgen, gaat Alma naar een weekend voor jongeren met posttraumatische dystrofie. Het was georganiseerd door de jongerencommissie van de patiëntenvereniging voor mensen met posttraumatische dystrofie. “Dat weekend is voor mij best belangrijk geweest. Je leert er gewoon heel veel van. Dat je ondanks je beperking lekker door kunt gaan met je leven. Het was een gezellig weekend met veel lol.” Maar de afloop is minder plezierig. Tijdens het weekend wordt Alma gestoken door een insect net boven haar linkerenkel. Al snel is het weer mis: posttraumatische dystrofie. Na haar enkel raakt Alma’s heup geïrriteerd, en omdat ze haar nergens fatsoenlijk kunnen helpen, wordt het van kwaad tot erger. Op tweeëntwintigjarige leeftijd is ze overal ‘uitbehandeld,’ en gaat ze weer bij haar ouders wonen in de inmiddels aangepaste woning.

Studie
Intussen is Alma begonnen met een nieuwe opleiding; SPW. Haar eindstage levert haar nog een hoop problemen en ergernis op. Bijna moet ze met de opleiding stoppen, als ze geen geschikte stageplek vindt. ”Ga maar naar huis en leuke dingen voor jezelf doen,” krijgt ze te horen. Zo gemakkelijk laat ze zich echter niet uit het veld slaan. Met behulp van Stichting Ziezon weet ze een regeling te treffen en slaagt ze uiteindelijk met een dubbele acht. Dat SPW-diploma is dan ook haar grote trots. Dit moest natuurlijk ook uitgebreid gevierd worden door met een limousine opgehaald worden.

Hobby’s
Vervelen doet Alma zich zeker niet. Naast haar grote hobby kaarten maken, zit ze geregeld achter haar computerscherm om gedichten en verhalen te schrijven. Omdat ze weer iets op sportgebied wilde gaan doen, is ze begonnen met rolstoeldansen. Helaas kan ze deze hobby niet meer beoefenen. De betreffende vereniging is opgedoekt, en andere verenigingen zitten te ver weg. Ook gaat af en toe naar de schouwburg in Apeldoorn. Laatst is ze bijvoorbeeld naar de musical Catz geweest. “Dat was sowieso een droom om dat te mogen zien. Ik heb wat met dat nummer memories. Dat blijft voor mij gewoon een heel belangrijk nummer.” In november gaat Alma naar Paul de leeuw en ook de musical Tarzan staat nog op haar verlanglijstje.

De toekomst
Alma kijkt niet echt naar de toekomst, maar leeft liever bij de dag. Het standaard ´huisje-boompje-beestje´ leven ziet ze wel zitten, bij voorkeur in een Fokuswoning en met een eigen hulphond. Wellicht wordt ze dan – met haar SPW-achtergrond – wel aangenomen bij de Kindertelefoon. Alma wil graag wat bereiken in haar leven. Met het schrijven van gedichten en boeken hoopt ze iets voor de samenleving te kunnen betekenen. Erg trots is ze dan ook op haar gedichtenbundel ´Vlindertje die nog klein is´. Met haar gedichten hoopt ze andere mensen aan het denken te zetten. Dat de wereld niet stopt met draaien, en dat je gewoon mee moet draaien met de wereld. Dat het gras bij jezelf ook groen zat is, en dat je daarvoor echt niet bij de buurman hoeft te gaan kijken. En haar gedichtenbundel loopt nog goed mee in de top ook. Alma droomt ervan dat één van haar boeken ooit een keer in de top tien te vinden is. Ook is ze bezig met haar eigen biografie, maar dan niet zo´n zielige biografie: “Ik stel me dan voor dat als iemand mijn biografie in de trein leest, dat die dan vreselijk hard moet lachen om dingen, maar ook wel eens een tissue nodig heeft. ”

Alma nu
Leven met een lach en een traan, maar vooral met veel lol en plezier. Dat is typisch Alma. Ze staat positief in het leven, en staat ondanks haar eigen problemen altijd voor anderen klaar. Als er iets is wat ze juist níet is, dan is het wel zielig. Ze heeft er dan ook een hekel aan als mensen medelijden met haar hebben. Van ´gehandicaptenkorting´ moet ze al helemaal niets hebben. Haar beperking heeft haar juist veel mogelijkheden gegeven. ‘Ik heb nu dingen bereikt die ik anders niet bereikt zou hebben. Ik geniet veel meer van dingen. Ik denk beter na, en het heeft gewoon mijn leven verrijkt. Als ze me een toverstok zouden geven en ik zou het weer terug wensen dan denk ik dat ik het niet gedaan zou hebben.‘ Wel beseft ze dat ze er nog lang niet is, en nog veel moet leren en groeien. Ze is nog een ´vlindertje dat nog klein is´, en ook dat is alleen maar een positief gegeven.

Gedicht: Vlindertje dat nog klein is Vlindertje dat nog klein is Zo klein als een rupsje ben ik nog. Ik moet nog in mijn cocon groeien tot een mooie vlinder broeien. zo een met veel kleuren pracht mooi, lief en zacht. Eerst moet ik nog even groeien om tot die mooie vlinder te bloeien. daar heb ik nog veel tijd voor en ik ga door, want op een dag kruip ik als een mooie vlinder mijn cocon uit. Alma Bosman

Geschreven door Silke van Deelen m.m.v. Alma Bosman
Geredigeerd door Veroni Steentjes