Zonnestralen

De stilte lijkt gevallen, het eind van mijn geloof.
Hoe hard ik ook om hulp roep, iedereen lijkt doof.
Ik zou willen dansen in de regen, als ik zeker weten kon,
dat ik daarna op zou drogen in de warmte van de zon.
Ik wil weer stralen. 
Alles uit leven halen,
maar al die diepe dalen
Ze blijven in mijn hoofd rondmalen.
En dan is daar de zon, mijn passie en inspiratie in dit verstijfde bestaan,
Mijn enige bron van hoop en licht.
Hij houdt de balans in evenwicht
en roept telkens weer mijn naam.
Hij beschermt mij met zijn stralen, tegen demonen, trollen en geesten,
die in mijn hoofd willen feesten,
Wanneer de maan mij komt halen.
Ik wil gelukkig zijn,
klimmend uit een diep ravijn.
Genietend van de zonneschijn
kunnen zeggen wat is het leven fijn.
Maar willen stralen helpt niet,
want het leven is veel mooier als je echt geniet
En dat je luisterend naar het ritselende riet,
kunt zeggen leven zonder geluk is het leven niet.
Ik besluit dus dat ik gelukkig ben, dat ik aan dit leven wen.
en dat ik voor vervelende dingen niet meer weg ren,
maar denk aan al het moois dat ik nu ken.
Ik besluit dat ik gelukkig ben.

Laura de Groof
oktober 2008