Mijn gedachten

Er was eens een tijd dat ik alles kon, ik hoefde me nooit zorgen te maken voordat de dag begon.
Die tijd is nu geweest, en als ik veel pijn heb, en verdrietig ben, mis ik die tijd het meest.
De pijn is zo duidelijk aanwezig, dat zijn van die dagen dan ben ik niet altijd bezig.
Ik haat die pijn die er voor zegt dat ik niet meer alles kan wat ik wil.
In mijn geest hoop ik, dat ik nog steeds gezond ben, maar dan kom ik terug in de werkelijkheid,
en realiseer ik me, ik ben niet meer een van hen.
Ik ben moe van al het uitleggen, mensen kunnen soms niet luisteren en weten niets te zeggen.
Mensen vinden het duurt te lang, hoe vaak moet ik nog zeggen, dit is GEEN griepje ik heb levenslang.
Je hebt zoveel mensen met goede bedoelingen om je heen, ze kunnen je pijn nooit wegnemen,
in je hart voel je jezelf dan nog zo alleen.
Soms heeft de buitenwereld me nog in haar greep en in haar macht, dat zijn dan die nare dagen
dat ik verdrietig ben en net moet doen of ik lach.
Sorry, als ik moet zeggen dat ik niets meer kan, dat kun je 3 keer zeggen tegen bepaalde mensen daar worden zei dan moe van!
Ze zeggen je moet positief blijven, ja, zelfs dat lukt me dan even niet.
Hoe kan ik dat nou als ik nog zoveel wil doen.
De pijn en de moeheid houden dat tegen, en dan komen mijn tranen, het lijkt wel een stortbui regen. Maar iedere dag begin ik het te leren, door mijn dag beter in te delen, dat heet DOSEREN.
Mijn hersenen draaien op volle toeren, ik wil dat gene wat ik doe zolang mogelijk blijven doen.
Waarom laat mijn lichaam mij dan in de steek, waarom is er geen dag meer die meer op vroeger leek.
Nee, mensen zeggen je moet het accepteren, maar als ik dat doe dan lijkt het wel of ik het weet te hanteren.
Er is EEN les blijf vechten, geef liefde en blijf leven, want dat is iets wat ik mijn man, kinderen en vrienden kan geven.
Geen negativiteit, en voor ons is er geen wonder, iedere dag als ik op sta lever ik een strijd. Ik wil nog niet ten onder, ik probeer te genieten van de kleine dingen met mijn ogen wijd.
En als ik een goede dag heb denk ik het is me gelukt, mijn dag kan voor vandaag niet meer stuk.
Ik straal en ben trots op mezelf, en dan heb je weer die mensen die zeggen: he, je word beter en het gaat vanzelf.
Maar als je zoveel pijn hebt is je leven soms een hel, maar er komt een tijd als DIE mensen iets overkomt begrijpen ze het wel.
Dus voor de LAATSTE keer: dit gaat niet weer over, het is er steeds en telkens weer, ik hoop dit niet weer te moeten herhalen NIET MEER!
Daarom, zijn mensen die het echt menen en je lief hebben en die begrijpen zo belangrijk!
We begrijpen elkaar, en hebben aan een half woord genoeg!
Luister naar elkaar!
HET IS NOOIT TE VROEG...........................

Carin