Verslag Veroni concert Rood Marco Borsato

'Ik had dit uitje zeker niet willen missen. De naweeën zijn altijd heftig, maar ja andersom kom je nergens meer als je je daardoor laat leiden. '

Met bed naar het concert Rood van Marco Borsato in het Gelredome

Toen ik hoorde dat Marco Borsato in het Gelredome kwam, dacht ik daar wil ik bij zijn. Tenminste mits het kon met de infuusbehandeling. Gelukkig was dat het geval. Vorig jaar ben ik voor het eerst naar het concert van Anastacia in het Gelredome geweest, dus ik weet dat je er moet bed naar toe moet kunnen. Alleen dan moet je wel een kaartje hebben. De kaartjes hebben ons de nodige zorgen en frustratie gekost. Zo bleek weer eens dat de wet gelijke behandeling niet geldt als je als gehandicapte naar een concert wilt. Na de nodige dreiging van Emile hebben we toch kaartjes gekregen. Jo-Ann wilde ook graag met haar man meegaan, dus we zijn met zijn vieren gegaan.

’s Avonds vlug opschieten me optutten om op tijd, rond 19.00, in het Gelredome te zijn. Ik had van mijn zusje het shirtje zonder mouwen geleend wat speciaal voor dit concert ontworpen is door Tato bob. Ook hadden we mijn bed rood gemaakt met de grote Ferrari handdoek. Ik zou dus niet uit de toon vallen qua kleur. Verder een deken meegenomen, want het was erg koud.

Jo-Ann zou ook rond 19.00 in het Gelredome zijn met haar man en de taxi. Al snel bleek hoe druk het is in en rondom het Gelredome. Veel mensen probeerden toch daar te parkeren, terwijl overal stond dat het vol was. Ze hielden de boel dus aardig op. Gelukkig kregen we deze keer wel de nodige medewerking van de security. De bus kon dus dichtbij de ingang L gezet worden. Emile kon me met bed uitladen en binnen zetten en daarna de bus weer dichtbij weg zetten. Het was erg koud dus de deken was geen overbodige luxe.

Het was erg indrukwekkend om binnen te zijn in het Gelredome. Er waren erg veel mensen en bijna iedereen was in het rood. Zo kon je dus lekker mensen kijken. Het was al druk en als ik naar beneden keek, konden we iedereen zien die drinken bestelde. Ik moest nog stroom zien te regelen, want ik keek precies tegen de ijzeren balken aan van de afzetting voor me. Het duurde even, voordat dat geregeld is maar het is gelukkig goed gekomen.

Jo-Ann had de nodige vertraging en kwam pas rond 19.45 aan. In de tussentijd werd de nodige muziek gedraaid met veel reclame op de grote beeldschermen. We hebben nog gesms’t kijk op www.intermobiel.com maar helaas werd dit niet getoond. Het concert begon rond 20.00. Ilse de lange maakte haar optreden. Ze zong van haar nieuwe album Escape de nummers The lonely one en de great escape. Daarna zong ze het bekende nummer I am not so tough. Ze vroeg het publiek om mee te zongen. Ik kende dit liedje erg goed en galmde dus hard mee. Na deze nummers trad ze af.

Er was een korte pauze en met het nodige tromgeroffel werd duidelijk dat het concert nu echt zou beginnen. Natuurlijk opende het concert zich met het nummer Rood. Gaaf om te zien dat bijna iedereen in het rood was en dat iedereen met volume meezong. Het gaf kippenvel. Ook was het podium mooi opgemaakt met de kenmerkende gitaar en de tekst symphonica in rosso. De beelden op het scherm versterkten het nummer. Ook waren er prachtige danseressen in doeken die allerlei acrobatiek kunsten uithaalden. Erg indrukwekkend dus.

Ik kon vanuit bed het podium wel goed zien, maar alleen zag je Marco en andere zangers niet als ze de zaal inliepen. Dat was wel jammer. Het hokje van de verkoop zat net in mijn beeldveld. Als we het bed naar achteren deden, zag ik het podium weer niet. Ik ben toch maar voor het podium gegaan. Via de schermen zag je de artiesten en muzikanten wel van dichterbij.

Mij viel de zang van Marco Borsato erg mee. Ik vond hem niet altijd een goed zanger. Hij kan liedjes wel erg overtuigend en gevoelig brengen. Veel liedjes van zijn album kende ik dus ik zong veel mee. Dat geeft toch nog een extra dimensie aan het beleven.

Er waren ook nog de nodige extra gasten zoals Julian Thomas. Ik had al op de site van Marco Borsato gelezen dat hij de gast zou zijn. Ik kende hem niet, maar hij kon super goed zingen en piano spelen. Ik wist niet dat hij Nederlands was. Daarna kwamen Ali-B en zijn neef Yes-r om de nodige rap te brengen. Als laatste kwam Lucia Silvas. Ze was niet erg groot, maar ze had een dijk van een stem waar je kippenvel van kreeg. Ze zong twee nummers alleen en daarna zong ze natuurlijk met Marco Borsato het bekende lied: Everytime I think of you.

De stewards werkten die avond niet echt geweldig mee, maar gelukkig de security wel. Het hoofd van de security gaf aan Emile aan dat we ook voor de drukte weg konden door de EHBO post te gebruiken. We besloten toch tot het einde te wachten, omdat we ons niet wilden haasten. Gelukkig wilden 4 sterke mannen van de security ons helpen met het bed naar de bus te rijden. We moesten midden door een rij mensen. Twee hielpen het bed duwen en sturen en de andere twee maakten een vrije baan. Zo was ik om half 12 moe maar voldaan thuis. De dag erna voelde ik me kl… alsof ik naar het ziekenhuis was geweest voor een infuusbehandeling. Veel adl’ers vroegen ook of ik naar het ziekenhuis was geweest. Nee, het was het concert van Marco Borsato.
Ik had dit uitje zeker niet willen missen. De naweeën zijn altijd heftig, maar ja andersom kom je nergens meer als je je daardoor laat leiden.

Emile zat het hele concert naast me, dus we hebben samen erg genoten van dit hele spektakel. We kunnen hier toch weer een geruime tijd op teren. Groetjes Veroni Steentjes