Dystrofie

Een ziekte met een naam, maar zonder een gezicht,
Van buiten bijna niet te zien wat het van binnen in mij heeft aangericht.
De wanhoop, het verdriet, vermoeidheid en de pijn,
Ze worden soms niet begrepen, in een wereld waar alles toch te zien moet zijn.
Ik lach en doe vrolijk, want dat is men van mij gewend, niet altijd meer even oprecht,
Het sloopt me soms van binnen, en ondanks hen die zielsveel van me houden, blijft het een lang en eenzaam gevecht.
Het doet pijn, ik ben niet meer wie ik ooit was, Ik kan niet alles meer wat ik ooit kon,
Maar altijd schijnt ook nog voor mij de warme levenszon.
Ik heb mijn gezin, familie en vrienden, zij kennen mijn enige wens,
Ze luisteren en beschouwen me niet als zieke maar als mens!!!

J@nneke Meijer-Hemmen