peuterzwemmen

Peuterzwemmen met papa.

Sinds januari 2001 heb ik naast CRPS (Complex Regionaal Pijn Syndroom)  in mijn been, het ook in mijn hand/pols. Hierdoor leek er een einde te komen aan al mijn activiteiten. Want met een beperkte handfunctie en heel veel pijn, zijn dingen zoals; werken, autorijden, je kind aan en uitkleden en dergelijke, niet meer mogelijk zoals daarvoor. Niet alleen mijn gewone activiteiten stopten, maar ook de activiteiten met mijn zoon en dat vond ik misschien nog wel het moeilijkst.

Zo kon ik dus niet meer naar het baby/peuterzwemmen met mijn zoon (toen bijna 2). Waar ik zo hard voor geknokt had met mezelf, kon niet meer. Dat deed me ontzettend veel verdriet en pijn. Wat voor moeder was ik toch, als ik niet eens kon gaan zwemmen met mijn kindje. Wat zou mijn zoon wel niet denken van mij, nu dat niet meer kon. Mijn zoon, een echte waterrat die zich helemaal vrij en gelukkig voelt in het water, moest ik vertellen dat het zwemmen niet meer kon. Ik dacht op dat moment helemaal niet aan de optie dat hij kon zwemmen met zijn vader.

Zowel mijn man als ik hebben het altijd heel belangrijk gevonden dat onze zoon vroeg op zwemmen ging, daar er hier in de buurt heel veel ‘open’ water is. Mijn man kon op zijn werk regelen dat hij de ‘zwemochtend’ als vrije ochtend kreeg. En dus kon mijn zoon gewoon blijven zwemmen, gelukkig. Voor hem veranderde alleen dat voortaan papa mee ging in plaats van mama. De momenten dat het met mij goed gaat, ga ik wel mee om te kijken. De eerste keer dat ik dat deed, zat ik met tranen in mijn ogen aan de kant te kijken. Mijn zoon vond het nog steeds heerlijk; lekker spetteren in het water. Maar wat deed mijn hart pijn, want ik had daar in het water bij hem moeten zijn. Inmiddels zwemt mijn man al 1,5 jaar met onze zoon. En ze vinden het beide prachtig. Het is een echt vader-zoon moment geworden. Ze hebben hun eigen (totaal anders dan het mijne) ritme gevonden: samen naar het zwembad gaan, omkleden zwemmen, douchen en dergelijke. Beiden genieten er van. Eenmaal thuis vertelt mijn zoon wat hij allemaal gedaan heeft en zo ben ik er dan toch ook een beetje bij geweest. Ruim 3 jaar geleden had ik met moeite de stap gezet om te gaan babyzwemmen met mijn zoon. Nu terugkijkend zou ik er nooit meer zo moeilijk over gedacht hebben. De tijd dat hij en ik samen gezwommen hebben, zal ik nooit meer loslaten uit mijn gedachten. Het zwemmen was echt ‘ons’ ding. Maar nu geniet ik ervan te weten dat het peuterzwemmen ‘hun’ ding is geworden.

Geschreven door: Indry
Geredigeerd door Evy
November 2011