Annelies vertelt over haar ligrolstoel, brancardbed en aangepaste bus

'Het kost heel wat zweet en tranen om met de mondbesturing te leren rijden. Maar het geeft een heerlijk gevoel als ik met mijn tweede hulphond Abe naar buiten kan.' Annelies (40) vertelt in onderstaand artikel over haar aparte ligrolstoel, brancard bed en aangepaste bus. Aan het eind geeft ze nog wat tips mee als je te maken hebt met de gemeente en andere instanties.

Voorstellen
Mijn naam is Annelies Henning, 40 jaar, geboren en getogen in Rijssen. Samen met mijn hulphond woon ik zelfstandig in een woonzorgcomplex. Ondanks mijn vele beperkingen probeer ik zoveel mogelijk uit het leven te halen. Dankzij familie, vrienden, mijn hulphond en geloof in God krijg ik telkens de kracht om te blijven strijden voor een waardevol leven.

Rolstoel
In 1986 word ik op mijn 20e plotseling ernstig ziek. Na een hersenoperatie volgt er een langdurige revalidatie. Dan komt voor het eerst een rolstoel in mijn leven. Helaas worden mijn beperkingen steeds groter. In 1991 krijg ik een scootmobiel en een elektrische binnenrolstoel. Het is een verademing om zelfstandig met mijn eerste hulphond naar buiten te gaan. Als het steeds moeilijker wordt om op de scootmobiel te komen, krijg ik een elektrische rolstoel voor binnen en buiten.

In 2000 krijg ik een ernstig rolstoelongeluk, waarbij de orthese van de onderbouw van de rolstoel afknapt. Doordat mijn armfunctie geheel wegvalt, betekent dat ik de joystick niet meer met mijn hand kan bedienen. Na uitgebreid onderzoek adviseert RTD Het Dorp kinbesturing. Opnieuw moet ik veel grenzen verleggen. Gelukkig heb ik doorgezet en na het nodige oefenen, kan ik weer zonder hulp met Asly naar buiten.

In 2004 slaat het noodlot opnieuw toe. Ik krijg tijdens onze vakantie in Frankrijk opnieuw een ernstig rolstoelongeluk met vreselijke gevolgen. De rechterkant van mijn gezicht, tong en het slikreflex zijn namelijk verlamd. Dit betekent nóóit meer kunnen eten en drinken. Er volgt een spannende tijd waarin voor mijn leven wordt gevreesd. Als het er naar uitziet, dat ik toch in leven blijf, gaan we met de gemeente, Meyra en de rolstoelfabrikant rond de tafel. Mijn oude rolstoel wordt afgekeurd. Alle partijen willen meewerken aan de uitdaging om een goede rolstoel te creëren, die ik zelf kan besturen. Ik ga af op het advies van de rolstoelfabrikant. Doordat ik ingewikkelde aanpassingen nodig heb, kan ik helaas niets uitproberen.

Na ruim een jaar van veel samen denken, praten en testen, krijg ik een nieuwe elektrische rolstoel met een nieuwe ligorthese. Door het verminderde gevoel in mijn gezicht kan ik niets meer met de kinbesturing. Het blijkt verschrikkelijk moeilijk te zijn om een ander besturingssysteem te vinden. Dit besturingstraject heeft veel tijd, geduld en frustraties gekost. Ondertussen is er overleg met de gemeente over de gemaakte vorderingen. De WVG-medewerkster komt geregeld kijken. Uiteindelijk blijkt het ei van Columbus mondbesturing te zijn. Bij de tandarts wordt een afdruk gemaakt van de linkerkant van mijn kaak. De tandtechnicus maakt hiervan een mondbitje, dat de Meyra op de joystick bevestigt. Een gedeelte hiervan betaalt de zorgverzekeraar en de rest betaal ikzelf. Het kost heel wat zweet en tranen om hiermee goed te leren werken. Maar het geeft een heerlijk gevoel als ik met mijn tweede hulphond Abe naar buiten kan. Dit dankzij een stuk vernuftige techniek anno 2006. Het onderhoud van de rolstoel gebeurt door Meyra.  

Toch kleven er ook nadelen aan dit brancardbed. Omdat deze vrij zwaar is, kan alleen mijn vader het brancardbed duwen. Wederom zoeken we naar een oplossing voor dit probleem. Via via komen we bij de Wetenschapswinkel van de Universiteit Twente terecht. Zij brengen ons weer in contact met een ingenieur. Hij biedt zijn hulp aan. Bij de Meyra kopen we zelf een brancardbed op het elektrische onderstel van een rolstoel. Aan de hand van het ontwerp van de ingenieur wordt het bovenstel van het brancardbed inclusief de vering op het elektrische onderstel gemonteerd. Nu kunnen ook andere familieleden en vrienden een dagje met mij uit. We zijn allemaal erg blij met het eindresultaat!  

Rolstoelbus Door mijn steeds verslechterde gezondheidssituatie hebben we helaas weinig plezier gehad van de aangepaste Opel Combo. Na zeven jaar kun je opnieuw aanspraak maken op een bijdrage voor autoaanpassingen. Na lang zoeken in Nederland komen we uiteindelijk terecht bij de Fiat garage in Rijssen! Daar kopen we een Fiat Ducato die we laten aanpassen met een bijdrage van de gemeente. Een arts van Argonaut bepaalt in opdracht van de gemeente, dat ik niet in staat ben om te reizen met gemeentelijk aangepast vervoer. Deze procedure heeft veel tijd gekost. Dit is zoals de meeste aanvragen verlopen met strijd, geduld, frustraties en teleurstellingen. In deze strijd heb je mensen om je heen nodig die met je méé strijden! Deze rolstoelbus laten we bij de firma Mobiel ombouwen tot camper, zodat we maar één kwartaal per jaar belasting hoeven te betalen. Op 15 februari 2002 maken we ons eerste ritje mét onze nieuwe rolstoelbus en mét het brancardbed. Inmiddels hebben we al heel wat kilometers gemaakt. Dit hulpmiddel heeft mijn wereld enorm vergroot. We kunnen nu een dagje uit gaan of familie en vrienden bezoeken.

Brancardbed Door mijn gezondheidstoestand lig ik grotendeels van de dag op bed. Tijdens een Zonnebloemvakantie word ik geadviseerd om op een brancard mee te gaan naar de stad. Op zo’n moment moet je een drempel over. Want je gaat toch niet op een bed de stad in?! Na uitgebreide gesprekken besluit ik om toch mee te gaan. Na afloop ben ik blij, dat ik het gedaan heb. Thuis gekomen wordt hierover verder gesproken. Natuurlijk is het een hoge drempel om op een brancard in het openbaar te treden. Anderzijds kun je hierdoor wat leuks ondernemen. Zodoende ontstaat het idee om een brancardbed te laten maken. Via via komen we in contact met de firma Mobiel, die begin 2002 een brancardbed bouwden aan de hand van het Zonnebloembed met mijn wenslijst. Het door ons zelf bekostigde brancardbed is 1.90 m. lang en 75 cm. breed. De beide zijkanten kunnen eraf, zodat we door een ‘normale’ deur kunnen. Er gaat dan echt een wereld voor me open. Heel bijzonder om bijvoorbeeld weer een concert te bezoeken. Dit is iets wat ik in jaren niet meer heb gedaan.

Tips
Tot slot nog enkele tips. Zorg dat je een goed contact hebt met de gemeente. Na het aanvragen van een aanpassing houdt de vinger aan de pols. Als je niet regelmatig contact hebt, is de kans groot, dat jouw aanvraag onder in de la komt te liggen. Denk zelf goed mee gedurende de hele procedure. Meestal heb je veel geduld, tijd, energie en moeite nodig, voordat alles goed is afgehandeld. Maar over het algemeen wint de aanhouder! 

Geschreven door Annelies Henning
Annelies Henning is helaas in 2006 overleden. Ze was een positief voorbeeld voor veel mensen.