De dieren van Marianne

We hebben een aantal dieren: 3 kippen (ook wel "De Tokkies" genoemd"), 2 cavia’s (Bolle en Zwarte), 2 poezen (Max en Sammie) en een hond (Kibu).  Binnenkort komen er ook nog 2 geitjes bij. Ik ben mijn hele leven al gek op dieren geweest. Dieren zijn altijd lief. Ze roddelen nooit. Ze nemen je zoals je bent. Al heb je pijn, al zie je er niet uit. dat maakt ze niet uit.  Dat is de reden waarom ik al mijn hele leven mijn hart aan dieren heb verloren!

De kippen zijn onze laatste aanwinsten. Moeder en 5 kuikens (van nog maar 1 dag oud). Ze groeiden op tot mooie kippen: 3 hanen en 2 hennetjes. We hebben 1 haan gehouden. Helaas zijn Kibu en de kippen een keer samen ontsnapt en heeft Kibu een hennetje doodgebeten. Hoe rot dat ook is, dat blijft de natuur. En voor mij was het weer een leermoment... De kippen zijn minder werk als ik van te voren dacht. Ze poepen op 1 plek. Dat is makkelijk weg te halen. De eitjes leggen ze steeds in het zelfde nestkastje. Ik had het van te voren niet gedacht, maar je kunt je toch erg hechten aan kippen. Ze herkennen je en reageren op je. Ik vind het heerlijk om naar ze te kijken. Vaak lig ik op mijn stretcher naast de ren alleen maar naar ze te kijken.

Dan hebben we nog 2 poezen. Die zijn al heel wat verhuisd. Hier op de boerderij hebben ze het heel erg naar hun zin. Ze liggen vaak bij me. Vooral Sammie is aanhankelijk. En gek genoeg ook het meest vijandig tegen vreemden. Ze vechten vaak om een plekje boven de verwarming voor het raam. Voor het raam staat een vogelhuisje. Hun vorm van vermaak. Lekker vanuit binnen naar buiten kijken. In de avond tv kijken met de poezen op mijn schoot. Schatten zijn het!

Dan hebben we de 2 cavia’s. Met hun gepiep vind ik die veel leuker als konijnen. Ze reageren op het minst geringste gekraak van een zakje. Dan piepen ze heel wat af. Dan kan je ze echt niet vergeten! Wat me wel tegenvalt, is het werk. Ze poepen en piesen heel wat af. Daardoor moet je de kooi vaak schoonmaken. Dat is voor mij toch wel heel erg zwaar.  Als ze doodgaan, neem ik dan ook niet weer cavia’s. Al vind ik ze wel echt heel erg lief hoor! 

Als laatste, maar zeker niet de minste hebben we dan nog onze hond Kibu. Hij is helemaal op mij ingesteld. Houdt me altijd goed in de gaten. Vroeger als ik de trap opkroop bleef hij dicht bij me.  Kijkt elke keer weer om, om te kijken of het wel goed met me gaat. Als het nodig is dan beschermt hij mij ook. Ik ben een keer omsingeld om mijn scootmobiel door een groepje jongeren. Dat vond Kibu minder geslaagd. Na wat gegrom waren ze zo weg! Hier op de boerderij heeft hij het enorm naar zijn zin. Lekker rennen en ravotten. Dat is wel goed voor hem! Ik laat hem nog altijd wel uit op mijn scootmobiel. Alleen al omdat het voor mij goed is om er uit te gaan. Als ik me te slecht voel om weg te gaan op de scootmobiel dan laat ik hem in de "tuin". Dat is wel makkelijk hier. Er is ruimte zat!

Het is heerlijk om dieren te hebben. Het is een heel stuk afleiding. Je kan er ook je liefde aan kwijt. Ik praat wat af met die dieren. Kan ook erg genieten als die dieren het naar hun zin hebben. Als ik aan het begin had geweten dat ik gehandicapt zou worden,had ik geen hond genomen. Ik denk nu echter dat het heel goed voor me is. Ik moet er uit blijven gaan. En ik kan mijn verdrietjes bij hem kwijt. Hij vindt het niet eens erg! Ik kan het iedereen die een handicap heeft aanraden!
Groetjes Marianne