Thirza, de hulphond van Joyce

Zo als iedereen houd ik van mijn zelfstandigheid. Op de een of andere manier voel ik me zelfstandiger als ik een hond voor hulp moet vragen dan een persoon. We hadden thuis al een hond, een husky, en die hielp me al wel eens als ik slecht zag met het lopen buiten ( jaren geleden). Zij deed het echter voor mij en had er niet echt plezier in. Dus ging op zoek naar een hond die geschikt zou zijn als hulphond én er ook nog eens plezier aan zou beleven. Na overleg met onze dierenarts kwam ik uit op een Labrador.

Een dikke 4 jaar geleden, ben ik zelfstandig gaan wonen en een paar weken later was Thirza Chayka van het Nanbagt er. Een prachtige zwarte labrador. De eerste paar weken na haar komst verbleven Thirza en ik bij mijn moeder. Hoewel we altijd honden hebben gehad, was het voor ons de eerste pup. Binnenshuis speelde en trainde ik met haar en buitenhuis zorgde mijn moeder er voor dat ze met zo veel mogelijk dingen in aanraking kwam. Als het ging, was ik natuurlijk ook van de partij. Na een paar weken ging ik weer naar huis en was ze twee dagen per week tijdens “kantooruren” bij mij en in het weekeinde was ik bij haar.

Mijn moeder zorgde er voor dat Thirza haar gehoorzaamheidscursussen liep en samen voedden wij haar zo op. Het was de bedoeling dat zij na het eerste jaar van de stichting “de hond kan de was doen” een opleiding zou krijgen, maar dat liep anders. Toen ik even voor haar eerste verjaardag contact met de stichting opnam, bleek niet alleen dat er geen dossier van mij was, maar ook dat ik niet geschikt was voor een opleiding daar. Ik was niet fit genoeg en ze konden niets beginnen met het gedeelte “blindengeleiding”. Dus heb ik besloten om haar, met ondersteuning, zelf op te leiden. Hiervoor heb ik me uitgebreid ingelezen in de materie en heb ik contact gehad met mensen die op internet een verhaal hadden staan over het (zelf) opleiden van een hulphond. De ondersteuning bestond uit hulp via het internet van hondentrainers, met name mensen die allerlei soorten hulphonden trainde. De meeste mensen leerde ik via via kennen of kende ik al, maar waarvan ik niet wist dat ze honden trainden. Daarnaast had ik zo nu en dan hulp van een “real life” trainer. Dat heeft goed uitgepakt en Thirza kan alles doen wat voor mij noodzakelijk is. Uiteraard is een hond nooit uitgeleerd en daarbij vind zij het heel leuk om nieuwe dingen te leren; een voordeel en plezier voor ons beiden.

Trouwens, Thirza heeft ook een handicap. Ze is heel klein gebleven voor een Labrador, waardoor ze vaak moeilijk dingen die hoger liggen pakken kan of aan lichtschakkelaars en deurklinken kan komen. Doordat haar onderkaak veel kleiner is dan haar bovenkaak heeft zij ook meer moeite met het oprapen van kleine dingen van de grond. Tenslotte zijn haar voorpoten in verhouding tot haar achterpoten te kort, hetgeen voor chronische rugklachten zorgt. Echter zoals ieder van ons trekt ze zich weinig tot niets van haar beperkingen aan. Hooguit maakt er positief gebruik van, omdat ze met haar uiterlijk de harten van iedereen steelt. Ze leeft haar leven gewoon en geniet ervan! Groetjes Joyce Koonen