Anneke: Ouderparticipatie dl 1, operatie zoon Stijn (3)

‘Daar stond het grote bed klaar waar ik samen met Stijn op kon rusten.’

‘Mijn zoontje van 3 moest geopereerd worden. Zijn keel- en neusamandelen werden verwijderd en hij zou, voor de vijfde keer, nieuwe buisjes krijgen. Stijn werd namelijk, toen hij 13 maanden oud was, voor de eerste keer geopereerd. Deze keer zou ik meegaan naar de operatiekamer. Hiervoor hebben ze in het ziekenhuis van alles voor ons geregeld.
Ondanks mijn beperkingen was het heel goed te doen. Natuurlijk kost het heel veel energie, omdat het een spannende dag is en niet alles is zoals thuis.’ Als ouder wil je natuurlijk je zoon of dochter bijstaan als ze naar het ziekenhuis moeten voor een operatie. Anneke Brauers is een moeder met een lichamelijke beperking. Anneke (32) is bijna 5 jaar getrouwd met Mauirce en moeder van Stijn. Door posttraumatische dystrofie is ze rolstoelgebonden en heeft ze een zeer beperkte handfunctie. In dit artikel schrijft zij over de opname van haar driejarige zoon Stijn. Zoals zij zelf krachtig verwoordt: ‘Ouderparticipatie stopt niet bij ouders met een beperking!’

Liggen als het nodig was
‘In tegenstelling tot de andere keren moesten we nu de hele dag blijven, in plaats van een halve dag. Op de kamer waar Stijn lag en een ander kindje dat geholpen was aan keelamandelen, kreeg ik een groot bed. Zodoende kon ik ook liggen als dat nodig was. Mijn rolstoel mocht niet mee de operatiekamer in. Daarom was er een rolstoel van het ziekenhuis helemaal schoongemaakt. Toen we aan de beurt waren, ben ik overgestapt op die rolstoel. Een verpleegkundige duwde mij en een andere verpleegkundige duwde Stijn in zijn bedje over de gang. Ze duwden ons zo dat we naast elkaar rolden. Zoals een lopende ouder naast het bedje met het kind meeloopt, echt ideaal. We hoefden nergens om te vragen, ze hielden er rekening mee om alles te laten verlopen als altijd.’

Stickers ‘Met het aantrekken van de operatiekameroverall was er hulp, die mag namelijk de grond en dergelijke niet raken. Dat ging even lastig, maar lukte uiteindelijk helemaal. Ondertussen werd het pyjamaatje van Stijn uitgetrokken. Hij kreeg super coole stickers op zijn borst geplakt. De pedagogisch medewerker die er was voor de operatie had namelijk op die stickers de knuffels van Stijn nagetekend. De kno-arts en de anesthesist kwamen nog om te vragen of alles goed lukte en of er nog extra hulp nodig was. Dat gaf een goed gevoel: iedereen was duidelijk op de hoogte was van mijn aanwezigheid. En iedereen wilde dat dit voor mij net zo zou verlopen als voor elke andere vader of moeder.’ Nog een kusje ‘De pedagogisch medewerker had het briljante idee om Stijn op mijn schoot onder narcose te laten brengen. Heerlijk was dat, je kind zo dichtbij je, met op zijn schoot zijn drie knuffeltjes. Het enige nadeel was dat hij me niet zag. Maar hij voelde mijn rustige ademhaling en mijn rustige hartslag. Bovendien hoorde hij mij tegen hem praten. Ik hoop dat het voor hem net zo rustig en prettig was als voor mij. Daarna werd hij heel voorzichtig van mijn schoot op de operatietafel gelegd en kon ik hem nog een kusje geven. Daarna werd ik uit de operatiekamer gerold, met een brok in mijn keel natuurlijk. Ik liet daar wel mijn kind achter. Met het uittrekken van het overall was er ook hulp.’

Even rusten
‘Er werd nog een keer aan de verkoeverkamer doorgegeven dat ze mij moesten halen vanwege de rolstoel. Ze wisten dat al en het stond ook duidelijk beschreven in Stijn zijn dossier. Een extra keer kan echter nooit kwaad, na een krappe vijftien minuten werd ik opgehaald. Omdat het rustig was op de verkoeverkamer, werd ik gelijk opgehaald toen Stijn klaar was. Ik kreeg dan ook het advies om hem vooral niet wakker te maken. Enige tijd later, toen Stijn helemaal goed wakker was en al gedronken had, werden we opgehaald door de verpleegkundigen van de afdeling. Daar stond het grote bed klaar waar ik samen met Stijn op kon rusten. Heerlijk was dat, ook om mijn lijf even rust te kunnen geven. Met Stijn ging het de eerste uren helemaal super en we mochten ‘s avonds ondanks wat verhoging bij Stijn lekker naar huis.’

Ouderparticipatie
‘De eerste keer dat Stijn naar het ziekenhuis moest, werd er moeilijk gedaan over de ouderparticipatie. Want het ging nu om een ouder met een beperking. Wij gaven toen aan dat ouderparticipatie niet mag stoppen als ouders een beperking hebben. Daarop hebben ze alles in het werk gesteld en met zeer goed resultaat. Tegen alle ouders met een beperking, zou ik willen zeggen: Ga er van te voren niet vanuit dat je niet mee zou kunnen of mogen met je kind als die geopereerd moet worden. Vraag er naar, zeker ziekenhuizen met een certificaat voor kindvriendelijkheid (http://www.kindenziekenhuis.nl/) zullen mogelijkheden zien. Zij gaan uit van het welzijn van het kind en niet van andere zaken. Al staan veiligheid en gezondheid natuurlijk altijd voorop.’

< Lees hier het vervolg op dit verhaal >

Bron: Mobiel Magazine, jaargang 7 - december 2011
Geschreven door Anneke Brauers (februari 2011)
Geredigeerd door Rosan Wilts
Februari 2012