0-5 jaar

Inhoud:

Ouderparticipatie dl 2 Anneke 
Ouderparticipatie dl 1 Anneke 
Zindelijk worden Cindy
Carnaval en een kinderlokker Cindy
Sneeuwpret Anneke
Zelf doen!  Cindy    
Leren lopen  Anneke  
Nee  Stijn  
Babyzwemmen (vervolg)  Anneke
Borstvoeding geven als je een lichamelijke handicap hebt. Rosita
Sinterklaas  Elsa 
Kinderfeestje deel 1  Elsa 
Kinderlijke onschuld  Elsa 
Zomervakantie  Elsa 
De doop van Stijn  Anneke 
Een nieuwe opa  Elsa  
Klimmen op de rolstoel  Anneke
Baby zwemmen  Anneke
Kleuterliefde   Elsa 
Het dragen, tillen en vervoeren van Arjun het eerste jaar Rosita
4 jaar en naar de basisschool Elsa
Op stap met je kindje Marinda
Leren traplopen Marinda
Als je zelf ziek bent Marinda 

Zelf doen!

Dennis is op 2 september jl. 3 jaar geworden. Dennis zit midden in de 'zelf-doen-fase'. Soms is dat ontzettend lastig, maar ik buit het soms ook wel uit. Bijvoorbeeld 's ochtends met het aankleden, dan moet hij het van mij zelf doen. Vaak mag hij ook zelf zijn kleren uitkiezen en uit de kast pakken. Het hangt allemaal op een haakje en hij vindt het stoer om eraf te halen. Maar als hij dan klaagt dat het niet lukt, dan ben ik ook wel zo dat ik niet help. Tenzij het echt fout gaat. Vaak geef ik hem wel de gelegenheid om dingen ook zelf te doen, behalve als het echt gevaarlijk is. En wonder boven wonder gaat het heel dikwijls goed. Dus ik zou andere ouders echt aanraden, laat het ze gewoon proberen. Heb geduld en laat je kind trots zijn op zichzelf, omdat hij het (bijna) zelf kan!

Groetjes, Cindy

Klimmen op de rolstoel
Wat is er nou leuker als je negen maanden oud bent en je net ontdekt hebt hoe je je moet optrekken en hoe je moet klimmen, dan de rolstoel van je moeder. Het maakt daarbij overigens niet uit of je mama nou wel of niet in die stoel zit. Oké, als ze er niet in zit, is het makkelijker. Ook voor mijn mama is dat makkelijker. Als ik dan weer eens mijn hoofd stoot aan de onderkant van de rolstoel en mijn mama zit er nog in, dan kan ze me niet troosten. Dat is dan voor mama en mij wel moeilijk. Maar ja de drang om eronder te kruipen, blijft toch veel groter. Ach mam, weet je wat we af spreken: ‘Ik kruip er gewoon voorlopig nog wel onder, dus trek jij me aan mijn beentjes er onderuit als ik niet verder kan oké!!!”
Dikke knuffel Stijn. 
 

Kleuterliefde
In december 2007 is voor mij de wereld opengegaan van het basisonderwijs. Toen werd Shifra 4 jaar en is ze gestart in groep 1/2a. Een klas met iets van 28 jonge en oudere kleuters. In het begin voelde Shifra zich nog wat onwennig in de klas, maar nu heeft ze haar draai gevonden. Het is een komen en gaan van vriendjes en vriendinnetjes, die willen komen spelen. Maar op een gegeven moment werd het me toch teveel en ging ik duidelijk over mijn grenzen. Nu heb ik met Shifra afgesproken dat er één á twee keer in de week naar schooltijd iemand mag komen spelen van kwart over 3 tot 5 uur. Dat is voor mij goed te doen en zo heeft Shifra toch ook haar dingen. Nu is Shifra onze eerste en ik dacht in mijn onschuld dat ik pas met vriendjes en liefdesperikelen te maken zou krijgen als Shifra 16 plus zou zijn. Maar niets is minder waar!

Op een dag komt Shifra zingend thuis met een liedje van Mega Mindy. Toby Toby ik heb vlinders in mijn buik… Opeens stopt ze met zingen en zegt: ik heb vlinders in mijn buik van Dennis. Ik schiet een beetje in de lach, maar wordt meteen boos aangekeken. Mám, ik ben echt verliefd hoor op Dennis. Ik ga later met hem trouwen. Voordat ik het weet, hebben we het over verliefd zijn en over vriendjes. Ik ben wel een beetje verbaasd dat ze verliefd is op Dennis, omdat Jesper hier al twee keer is komen spelen. Ze kreeg van hem mooie schelpen en zelfs prinsessenpennen. Dus ik vraag vindt je Jesper dan niet liever? Hij vindt jou in ieder geval wel heel lief. En ik vind Jesper ook een lieve jongen. Meteen word ik afgekapt. Mám, ik maak zelf wel uit met wie ik ga trouwen. Ze loopt verder zingend weg over Mega Mindy. Nou, daar sta ik dan met mijn goede gedrag! Ik weet weer mijn plaats. Deze mama moet nog veel leren.
Geschreven door Elsa Groenheide

Het dragen, tillen en vervoeren van Arjun het eerste jaar
Als Arjun naar beneden moest, deed ik hem in een draagzak, maar daarvoor is hij nu te zwaar.  Nu vraag ik iemand anders om hem naar boven en naar beneden te dragen. Als ik alleen ben draag ik hem zittend de trap af. Naar boven kan ik niet, dat moet altijd iemand anders doen.

Ook kon ik Arjun vrij makkelijk tillen. Nu hij groter is, gaat dat een stukje moeilijker. Ik kan hem nu nog maar kort en kleine stukjes dragen. Voor grotere afstanden laat ik Arjun zelf kruipen en anders doe ik hem in de kinderwagen. Mijn kinderwagen is heel erg belangrijk voor mij, want daarmee kan ik Arjun makkelijk verplaatsen en hem veilig  laten zitten, zonder dat hij wegkruipt.

Toen Arjun 6 maanden was, ben ik begonnen met het aanvragen van een aangepast bedje en een aangepaste box, want als de bodems omlaag moeten, kan ik hem niet meer eruit halen. Het bedje werd niet goedgekeurd, maar de box wel. Het is heel moeilijk om een aangepast meubelstuk aan te vragen. Dit komt, omdat ik het nodig heb i.v.m mijn handicap en mijn kind geen handicap heeft. Want wil je dat aanvragen, dan moet het kind een handicap hebben. Maar gelukkig wilde mijn zorgverzekering het wel vergoeden. De box krijgt een elektrisch verstelbare bodem en deurtjes.

Regelmatig gaan we met Arjun op stap. Als mijn man meegaat, levert dit niet zoveel problemen op. Als ik lopend ergens naar toe ga, gaat dat wel makkelijk, want Arjun zit dan gewoon in de kinderwagen. Maar als ik met de taxi wegga, dan moet ik ook nog een autostoel meenemen en dat is soms wel eens lastig aangezien ik niet met een autostoel en kinderwagen kan lopen. De autostoel, moet ik dan meestal ergens achterlaten en later weer ophalen. Toen Arjun nog in de maxi-cosi paste, was dit niet zo’n probleem, want ik kon de maxi-cosi gewoon op het onderstel van mijn kinderwagen klikken.
Rosita

4 jaar en naar de basisschool
Ja het is zover mijn Shifra is in December 4 jaar geworden. Een groot feest want nu is mevrouw groot. In haar hoofd had ze zoiets van als ik 4 ben ga ik naar de grote school en kan ik mezelf aan en uitkleden en zelf veel doen. Tot die tijd hield ze vol dat ik het maar moest doen ze was nog te klein jaja lekker bijdehand. Volgens mij maakt het helemaal niet uit of je in dit geval nu een moeder bent met of zonder beperking. Je kind naar de basisschool brengen is een hele stap. Voor moeder en kind. Eerst heeft ze twee ochtenden gewend voor de kerstvakantie. Met lood in mijn schoenen bracht ik haar weg tussen al die oudere kleuters, stond daar mijn meissie mijn baby. Dapper zonder tranen namen we afscheid, maar toen ik thuis was voelde ik me heel alleen en hoopte maar dat ze het zou redden in die grote boze buitenwereld. Jaja mijn gevoel voor drama heb ik nog. Twintig minuten voordat de school afgelopen was stond ik alweer op het schoolplein om vanuit een strategisch plekje mijn meissie te observeren. En toen kwamen bij mij de tranen. Ze zat helemaal niet stil in een hoekje ze was uitgebreid het klaslokaal aan het vegen en ging lekker haar gangetje. Ja en toen wist ik ze is echt groot en dat is weer en stukje loslaten. Zij kan die ochtend en middag zonder mij en nu moet ik nog leren zonder haar mijn ritme weer te krijgen. Nu gaat ze morgen voor de derde week alweer naar school, ze gaat hele dagen en ze vind het fantastisch. Ze heeft een hele lieve juf die de groep goed aankan (knap hoor met 25 kleuters), een juf waar veel mag maar waar nee ook nee is. Donderdag is ze met de klas naar een theatervoorstelling geweest, ze zit er helemaal in en vind steeds meer haar draai. Nu moeders nog.

Waar ik wel even aan moest wennen waren de nieuwsgierige blikken van andere ouders toen ik met mijn scootmobiel Shifra kwam brengen op school. Voor mij is het zo vanzelfsprekenddat ik door die blikken toch weer even werd geconfronteerd met het anders zijn. Na de eerste week kwamen de vragen. Sommige kijken nog een beetje zielig naar mij.maar als ik een dikke glimlach geef dan hoop ik dat ze zien dat het best goed met me gaat hoor en dat ik alles behalve zielig ben. Wel ben ik heel maf maar dat is een ander probleemhihihi Dus morgen karren Shifra en ik weer naar school en begint weer een nieuwe week met vast weer heel wat verhalen en avonturen.
Elsa 

Op stap met je kindje
Dit vind ik één van de moeilijkste dingen als gehandicapte moeder. Je kunt niet zomaar even weg en bent grotendeels afhankelijk van anderen. Mensen staan er niet zo bij stil, maar ik kan niet eens alleen naar de supermarkt met mijn kindje. Alleen als zij een keer bij opa en oma is, ga ik op de scootmobiel naar de winkel toe. Ik ben bijna een jaar lang bezig geweeest met een aangepaste scootmobiel. Dit liep keer op keer fout bij de gemeente en/of de leverancier. Inmiddels is de hele boel afgewezen, en kan ik alleen nog in beroep gaan hiertegen (wat ik ook zeker nog ga doen!).
Mijn vader heeft meteen na de geboorte van Sophie ervoor gezorgd, dat ik haar mee kon nemen in de fietskar. Later bleek dat je hier officieel toestemming moet vragen bij de gemeente, iets wat ik nog steeds niet gedaan heb. Het zal wel, ik kan nu op stap met haar, en anders duurt het weer een eeuwigheid. Mijn vader heeft gewoon die bijbehorende stang aan de scootmobiel vast gemaakt, waar normaal de scooter mee vast wordt gezet in de taxi (op een dusdanige manier dat ie nog wel vast gezet kan worden in de taxi nu). In het begin legde ik haar in de maxicosi in de fietskar. Ik had er twee, zodat ik één maxicosi in de fietskar kon laten staan. Dit vond ik zelf handiger, omdat het nogal zwaar was voor mij om dat ding elke keer te tillen. Ook ging ze vanaf dat ze een maand oud was regelmatig mee in de draagzak. Al snel werd dit helaas echter te zwaar voor mijn rug. Wel kreeg ik van de gemeente een aanpassing op mijn rolstoel: de Connect Kid. Hierdoor kun je de maxi cosi op de rolstoel vastklikken. Echter heb je hiervoor wel een speciaal model maxi cosi nodig, omdat ie anders niet past. Even rekening mee houden, dus! Ik vond de Connect Kid niet zo heel handig en toen Sophie heel klein was, gingen we ook niet zo vaak met haar op stap op deze manier. Nu ze iets groter is, gaat ze mee in de buggy, die iemand anders moet duwen. Wel heb ik ook een opvouwbare scootmobiel (die ik van mijn ouders gekregen heb!), dus zo kan ik er toch naast rijden.

Als je zelf ziek bent
Het is erg lastig je kindje te verzorgen als je zelf niet lekker in je vel zit. Soms is het mogelijk hulp te krijgen via een PGB, maar hier zijn strenge regels aan verbonden. Zelf krijg ik dan ook geen hulp, want mijn partner is gezond en hij moet dus maar alles doen dat ik niet kan. Dat hij een drukke baan heeft, speelt geen rol. Gelukkig heb ik wel hulp van mensen uit mijn directe omgeving. Mijn schoonouders passen één dag in de week op Sophie en als het nodig is ook vaker. Dit is geen vaste dag, zodat er niet allerlei verplichtingen aan zitten. Het is maar net hoe het uitkomt. Op deze dag kan ik wat klusjes in huis doen of een beetje uitrusten.

Maar soms heb ik ook erg veel pijn en moet ik het toch zelf doen. Deze dagen zijn zwaar! Zeker als Sophie dan ook niet lekker is, bijvoorbeeld vanwege doorkomende tandjes. Op zulke dagen ben ik blij als het half 8 is en ze in haar bedje ligt.

Toen Sophie nog een kleine baby was, nam ik haar soms gewoon mee naar bed en ging daar wat lezen, televisie kijken of op mijn laptop wat doen (slapen deed ik alleen als zij ook sliep, want ik was bang, dat ze anders uit bed viel of ik per ongeluk op haar zou rollen). Nog voordat ze vier maanden oud was, ging ze al rollen en met zes maanden rolde ze om en om. Rustig op bed liggen was er vanaf toen niet meer bij. Ik zet haar niet vaak voor de televisie (principe kwestie), maar soms is het wel handig. Babytv is dan ook dé uitvinding! Dit zit meestal wel in het extra pakket bij de digitale televisie. Maar een dvd'tje van Bumba doet het hier ook altijd goed. Verder is het meestal een beetje zien hoe het gaat. Op dagen dat ik veel pijn heb, doe ik gewoon alleen het hoognodige. En als ik het echt niet trek, ga ik beneden op de bank liggen.
Marinda, mama van Sophie (15-09-2006)

Het zou ook leuk zijn als hier een stukje over één van jouw belevenissen/ervaringen met je zoon/dochter komt! Mail ons o.v.v opvoeden.

Groetjes Stichting Intermobiel