Anneke: Ouderparticipatie dl 2, het vervolg

‘Meer dan moeder was ik op dat moment niet. Een geweldig gevoel, zeker in deze situatie.’

< het vervolg op Anneke: Ouderparticipatie dl 1, operatie zoon Stijn (3) (lees hier) >

‘Met Stijn ging het de eerste uren helemaal super en we mochten ‘s avonds ondanks wat verhoging bij Stijn lekker naar huis’, zo eindigt het  artikel waarin Anneke Brauers vertelt over de opname van haar driejarige zoon in het ziekenhuis. Anneke (32) is bijna 5 jaar getrouwd met Maurice. Door posttraumatische dystrofie is ze rolstoelgebonden en heeft ze een zeer beperkte handfunctie. Helaas bleef het voor Stijn niet bij deze ziekenhuis-opname. In dit vervolg komt een ander aspect van ouderparticipatie in het ziekenhuis aan bod. 

‘En dan staat je wereld stil….. De operatie van mijn zoon leek goed verlopen. Want op de dag van de operatie mocht hij ondanks wat verhoging naar huis, om daar verder aan te sterken. Helaas ging het thuis steeds slechter. Uiteindelijk werd Stijn binnen 48 uur na zijn thuiskomst met enige spoed weer opgenomen. Daar kwam weer ouderparticipatie ter sprake, wat op dat moment inhoudt om 24/7 bij je kind te kunnen zijn. Geweldig dat iemand dat bedacht heeft, want ik had mijn zoon nooit alleen gelaten. Doodziek en dan zonder zijn moeder…..echt niet dus! En dat hoefde ook niet’, getuigt Anneke. Moeder ‘Toen duidelijk was dat Stijn in het ziekenhuis moest blijven, vroegen ze wat er nodig was voor mij om bij hem te kunnen zijn. CRPS type 1 in meerder lichaamsdelen, beperkte handfunctie, rolstoel, pijn, spasme, verkrampingen, het maakte niets uit. Niets uitleggen, maar gewoon regelen. Meer dan moeder was ik op dat moment niet. Een geweldig gevoel, zeker in deze situatie. Onze bedden werden exact naast elkaar geplaatst. Zodat ik liggend in bed bij Stijn kon om hem te troosten, voor te lezen of iets dergelijks. Ik kon gebruik maken van de aangepaste badkamer van de afdeling praktisch tegenover onze kamer. Normaal gebruiken ouders de badkamer buiten de afdeling, maar daar was alleen het toilet aangepast. Naar het toilet gaan, was voor Stijn niet mogelijk omdat ik zijn infuusstandaard niet mee kon nemen vanwege de rolstoel. Daarom zochten ze naar een potje, dat Stijn op bed kon gebruiken. Zo hoefde ik Stijn niet steeds uit en in bed te tillen. Uitspoelen van kleding, bij ongelukjes, werd gedaan. Het openen en sluiten van gordijnen werd gedaan, enzovoort, enzovoort’, somt Anneke op.

Energie
‘Het verblijf kostte mij meer dan genoeg, mijn lichaam heeft er onder geleden. Alles is veel zwaarder, omdat de zorg vele malen groter is. Overdag was mijn man er, dan  nam hij grote delen van de zorg over. Thuis moest natuurlijk ook het nodige gebeuren, zoals de verzorging van onze huisdieren, schoonmaken en het doen van boodschappen. Dus hij kon er niet altijd zijn om met mij de zorg te delen. Het ziekenhuis heeft wat ons betreft weer punten gescoord in het kader van ouderparticipatie. Deze situatie was vooraf niet te voorzien. Toch zijn er met zoveel gemak dingen geregeld die specifiek voor mij goed zijn. Dat is voor de verpleegkundigen natuurlijk ook makkelijk. Door zich aan te passen,  kon ik zoveel mogelijk zorgen voor mijn eigen kind. Daardoor konden zij zich richten op de medische handelingen’, concludeert Anneke. ‘Na een paar dagen mocht Stijn gelukkig weer naar huis om daar verder aan te sterken. Hij is nu een dikke 2 weken thuis. We merken elke dag dat het weer iets beter gaat. Hij is er nog niet en dat zal ook nog wel even duren. Maar we komen er wel!’

Geschreven door Anneke Brauers (februari 2011)
Geredigeerd door Rosan Wilts
Februari 2012