Toen er geen internet was

Vroeger en nu
Als we wat meer willen weten over opvoeden of onze handicap/ziekte, kunnen we heel makkelijk het één en ander zoeken op het internet. Ook is de computer voor veel van ons een belangrijk luikje met de buitenwereld. De laatste maanden kan ik met de elektrische rolstoel weer zelfstandig naar buiten. Mijn wereldje is weer wat groter geworden. Maar de computer de deur uit. Nee, daar zou ik toch niet aan moeten denken! Want ik lig nog steeds een groot deel van de dag op bed en zo is de computer nog steeds een belangrijk luikje met de buitenwereld. 
Zoals wij nu computeren en internetten, dat hadden ze vroeger niet. 

Margreet Jonkers moest zo'n 30 jaar geleden vooral alleen uitzoeken, hoe ze haar kinderen moest opvoeden.  Margreet schreef dan ook: "Ik wou dat ik vroeger zo’n communicatiemiddel had."  Margreet, nu 61, kreeg toen ze 11 maanden oud was polio. Hierdoor is ze verlamd geraakt aan haar benen en armen.  Ze verplaatst zich in de elektrische rolstoel, heeft 2 volwassen dochters en is oma van 3 kleinkinderen. Margreet heeft voor ons opgeschreven hoe zij vroeger met haar handicap haar kinderen opvoedde en verzorgde.
Jo-Ann

Verzorging in de babytijd
Door de verlamming aan mijn benen en armen, kan ik zelf geen transfers maken. Daarom kreeg ik toen de kinderen klein waren, een traplift waar ik met de rolstoel op kon staan. Zo kon ik zelf ook op de 1e verdieping komen en bij mijn kinderen boven komen.

Toen mijn kinderen baby waren, had ik een box waarin op de vloer nog een vloer was aangebracht. Deze vloer kon door een hendel weer omhoog gedraaid worden. In bed lagen ze in een soort vastbindlakentje. Dat vond ik veiliger in bed, omdat ik ze niet op kon tillen. Ze kregen al heel vroeg lage bedjes, zodat ze er uit konden in geval van brand.

Je wordt vanzelf inventief. Zo gaf ik ze de fles in een stoeltje met harde rug, waarbij ik hun armpjes vastbond, zodat ze de fles niet weg konden meppen. Om een boertje te laten, kiepte ik het stoeltje omhoog. Verluieren kon ik niet. Daarom smeerden we hun billetjes altijd maar dik in met zalf voor het geval dat mijn man of de hulp (door de week) weg moest en ik er alleen voor stond. Ik herinner me dat de oudste een keer onder de vleugel wegkroop en dat ik haar toen met de helping hand teruggetrokken heb. Voor het geval dat ze zou wegkruipen als ik alleen was, deden we haar expres een gladde leren broek aan.
Margreet

Toen ze groter werden
Onze 2 dochters schelen 4 jaar. Toen ze klein waren ging ik wel eens met ze wandelen. Ze liepen dan mee aan een leidsel, zodat ze niet van me weg konden lopen. Als er dan wel eens een schoenveter losging, zei ik: “Nu gaan we samen kijken wie ons aardig genoeg lijkt op straat, om te vragen of ze je veter vast willen strikken”. Hierdoor zijn de kinderen heel open geworden.
 
Mijn jongste dochter was heel huishoudelijk. We hadden toen ze een jaar of 3 was een logee op de 2e etage. Zij ging daar wel even de wc schoonmaken, omdat mamma dat niet kon. Ze deed de schuifdeur achter zich dicht bovenaan de trap en kreeg die later niet meer open. Schreeuwend hebben we gecommuniceerd. Gelukkig raakte ze niet in paniek. Ze bleef rustig wachten tot ik de buurvrouw had gebeld en haar kwam bevrijden.

Ze moesten bij mij veel opruimen tijdens het spelen. Anders had ik geen rijbanen meer. Bij mijn kleinkinderen ben ik nu lang zo precies niet, maar ik houd wel vast aan m’n doorgangen.

In ons huis ging de traplift tot de 1e verdieping. Op de 2e etage waren 2 fijne kamers, maar die kon ik niet aan de kinderen geven, omdat ik er niet kon komen. Gelukkig kon ik de traplift op slot doen als er andere kinderen kwamen spelen. Zo konden ze geen kattekwaad uit halen. Maar de hulpen gebruikten ten onrechte de lift ook wel eens. Iets wat niet altijd goed ging. Zo is er een keer een emmer onder de lift geplet en heeft er één met de strijkplank 2 gaten in het plafond gestoten.
Margreet