|
.gif)
|
Maar jouw moeder is altijd thuis
Afgelopen week logeerde Rebecca bij haar vriendinnetje. Die avond waren ze aan het stoeien en gek doen door het huis met de moeder van haar vriendin. Toen ze uitgestoeid waren zegt Rebecca tegen haar vriendinnetje: "zulke dingen kan ik niet doen met mijn moeder". Waarop haar vriendinnetje gelijk reageerde "maar jij hebt niet steeds oppas in de vakantie, want jouw moeder is altijd thuis". Antwoorde Rebecca: "ja en doordat mama bij intermobiel is kon ik mee naar de racewagens, mama is er altijd, ik kan bij haar op schoot in de rolstoel, we konden ook op vakantie en door de aanhanger konden we ook met zijn allen weg".
De kinderen zijn dus heel direct tegen elkaar en laten elkaar zien wat ze wel hebben. Een paar maanden terug had Rebecca ook zoiets gezegd en toen vertelde haar vriendinnetje wat ze allemaal had. Nu kwam Rebecca er gelijk zelf mee, kennelijk heeft ze er dus over nagedacht.
Ik zei nog tegen m'n vriendin: 'maar al ben ik altijd thuis, ik ben er niet altijd voor ze". Maar dat speelt niet mee, dat je thuis bent dat vinden ze fijn. Het niet steeds van hot naar her te hoeven omdat papa en mama naar hun werk moeten. Dat je thuis aan het werk bent en niet de hele dag met ze bezig kan zijn, zien ze niet eens. Want ze kunnen gaan en staan waar ze willen, als er iets is gebeurd kunnen ze naar mama. Ze hoeven niet naar oma of de buurvrouw.
Al ben ik beperkt, ik ben thuis en dat vinden de kinderen fijn, dus wat wil ik nog meer!
Jo-Ann
|
|
.gif)
Loslaten
In het woordenboek staat bij loslaten: niet vast blijven zitten of niet langer vasthouden. Dit woord kan natuurlijk op heel veel dingen betrekking hebben. Maar ik wil ingaan op het loslaten van je kinderen. De afgelopen jaren heb ik wel gemerkt dat iedere ouder, met of zonder handicap, er anders mee omgaat. Soms hoorde ik dingen en dan dacht ik, al kan ik zelf niet goed uit de voeten, ik zou het niet doen. Maar misschien heeft dat ook te maken met hoe je kind is. Want als ik naar mijn eigen kinderen kijk, dan zijn het twee heel verschillende meiden. Gerianne is een meisje met een grote zelfstandigheid. Toen ze zes was kon ik haar al met een gerust hart naar de winkel laten gaan. Terwijl andere ouders zoiets hadden, doe jij dat, durf jij dat. Maar met de jongste durfde ik dat op die leeftijd nog niet aan. Rebecca is in tegenstelling tot Gerianne veel roekelozer.
Ik kwam de afgelopen maand voor een nieuw dilemma, de kinderen samen naar het zwembad laten gaan. Poe, wat vond ik dat moeilijk. Want ik ging express elke keer mee, maar ik trek het niet altijd. En elke keer even wegbrengen zit er niet in, daarvoor is het te ver weg. Natuurlijk had ik niet tegen de meiden gezegd dat ik steeds meeging omdat ik Rebecca niet goed alleen durfde te laten gaan. Ik zei gewoon dat het gezellig was, en dat ik daar lekker kon kletsen. Waarom durf ik dat toch niet los te laten? Komt het door de andere moeders die het er over hebben dat ze hun kind nog niet alleen durven te laten gaan. Of wil ik mijn jongste toch nog klein houden. Of zou het simpel komen, omdat ik min of meer gedwongen word. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het ook een beetje kinderachtig van mij is. Tenslotte heeft ze het hele jaar door elke week gezwommen, zodat ze in de zomer met haar zus samen naar het zwembad kon gaan. Ze kan ook achterop bij Gerianne, dus het fietsen is het niet. Het is heel simpel, ik vind het moeilijk om haar los te laten. Maar het moet! Net als mijn oudste dochter volgend jaar met de schoolkeuze. Ze zou graag naar een school willen waar je ook veel aan sport doet. Oops, zo'n school zit niet in Barneveld, wel in Ede. Maar wil ik dat wel, NEE! Barneveld is zo dichtbij, 7 minuten fietsen en ze is op school. Ede is zo groot, moet ze met de bus of dat eind fietsen. Nee, dat vind ik maar niets. Reeël, nee natuurlijk niet. Want toevallig zijn hier die scholen, maar vroeger moest ik zelf toch ook naar Rotterdam fietsen. Gelukkig heb ik nog een half jaartje om er aan te wennen, want tegen die tijd word er over de schoolkeuze gepraat.
Een ding weet ik wel, vastbinden kun je je kinderen niet, loslaten wel. Maar de vraag is, hoe ga je er mee om. Verbied je alles maar omdat je het niet aandurft, of gun je ze toch een stukje vrijheid en geef je ze daardoor een stukje vertrouwen.
Jo-Ann |
|
.gif)
|
Loslaten
Het onderwerp loslaten houd mij bezig en is een onderdeel in de fase van het leven waarin ik zit met Shifra. Een fase die mijn levenlang duurt denk ik. Ik vond het al zo dapper van mij dat ik Shifra naar de peuterspeelzaal liet gaan. Niet omdat ik dat nou zo leuk vond maar omdat ik weet dat het goed is voor haar en ik het haar niet wil ontzeggen.Nu staat de volgende stap voor de deur, over een half jaartje gaat ze naar de basisschool. Ik vind het doodeng. Heb je het over loslaten, straks zit ze 5 dagen in de week op school waar een jufrouw een deel van de opvoeding overneemt. Het voelt als een knoop in mijn maag. Maar het is een natuurlijke manier van loslaten en heus ik kom er wel overheen.
Maar sommige dingen wennen niet, het verplicht loslaten omdat het niet anders kan. Zo wil Shifra graag leren fietsen, voor ons huis is een mooi plantsoen waar je dat goed kan leren. Dus zij op de fiets met zijwielen en ik erachter aan in mijn elro. De eerste twee rondjes gaan goed en ze wil het zelf proberen. Dapper laat ik haar los. Ze gaat van een helling af en botst tegen een steiger bijna over de kop het water in. Ik was er snel maar het voelde alsof het uren duurde voordat ik haar in mijn armen had en kon troosten. Helemaal geschrokken en flink overstuur huil ik met haar mee, die rotziekte ook. Kon ik er maar achteraan rennen, dan was dit niet gebeurd. Kon ik maar… Even heb ik last van zelfmedelijden maar ik weet dat dit niets oplevert, dus houd ik maar op.
Het gaat mij niet eens om dit voorval. Het gaat dieper. Het gaat om mijn meisje, die steeds groter wordt en die ik moet loslaten. Mijn meisje kan ik niet altijd beschermen voor pijn, verdriet en andere nare dingen. Ik moet loslaten en hopen dat er net zoals bij het fietsincident een engeltje op haar schouder zit die haar beschermt. Maar het is ook loslaten van mijn beeld over de toekomst en kijken hoe het loopt.
Elsa
|
.gif)
|
Babyboom
Op de peuterspeelzaal en in onze vriendenkring zijn er heel wat baby’s op komst, voor Shifra een reden om zich daar eens in te verdiepen. We hebben nu dus al moeder-dochter gesprekken waarvan ik had gedacht dat die pas zouden komen als ze 16 plus is. Ach ja hoe dom kun je wezen als moeder. De vragen beginnen meestal voorzichig. "Mam ik kom uit jouw buik hé?" "Ja schat jij hebt in mijn buik gewoond." "Mam?" "Ja Shifra." "Wanneer komen mijn broertje of zusje in jouw buik?" Bij deze vraag begin ik het al redelijk warm te krijgen. Maar ik blijf rustig en zeg: "nou lieverd, er komen geen broertjes en zusjes meer in mijn buik." "Waarom niet mam?" "Omdat ik jou al heb Shifra, dat vind ik zo fijn en ben ik zo blij mee." Pfff ze zegt even niets meer.
Ja totdat een lieve tante haar een zwangere barbiepop gaf. Toen werden onze gesprekken heftiger en kreeg ik het veel warmer. De barbiepop heeft een dikke buik die je er af kunt halen en daar zit dan echt een baby barbie in. De bolle buik kun je dan even opbergen en dan draai je de platte buik naar voren en klaar is je bevalling en je hebt gelijk je ideale figuurtje terug. Ja leuk die pop, maar het levert weer genoeg gespreksstof op. Dus met de pop in haar hand werden er weer even wat vragen gesteld: "mam".."ja schat?" "Mag ik je buik even zien." "Ja hoor, maar waarom?" "Nou kan jou buik nu ook open?" "Nee Shifra hij kan niet open want er zit geen baby meer in." "Maar ik kan dan toch gewoon wel kijken mam net zoals bij barbie? " "Nee lieverd, bij echte mama’s gaat dat wat anders." "Hoe dan mama?" Ja en nu heb ik het pas echt warm. Met drie jaar vertellen over de bloementjes en de bijtjes gaat me wat ver. Zeggen dat kindjes geboren worden vanuit je plassertje levert weer rare gedachten gangen op. Durft ze nooit meer te plassen want stel je voor dat er een baby uitkomt. Waar zijn toch al die opvoedkundigen als ik ze nodig heb??? Ondertussen kijkt Shifra me nog met vragende ogen aan. En heel zwak en met schaamte zeg ik tegen Shifra; "ik weer het niet meer zo goed. misschien weet ik het weer als ik wat groter ben." Met medelijden kijkt Shifra me aan. "Geeft niets hoor mam, als ik het weet vertel ik je het wel."
Elsa
|
|
| |
.gif)
Niet voor je dochter?
Gerianne kwam 8 weken geleden thuis, dat ze 14 mei een spreekbeurt had en haar werkstuk moest inleveren. Ze ging gelijk enthousiast aan de slag, want ze wilde het zo snel mogelijk afhebben. Ik dacht dat wil ik wel eens zien, maar hield wijselijk mijn mond. De eerste twee weken zat ze regelmatig met haar neus in de boeken, maar toen het mooier weer werd was ze toch liever buiten als binnen. Ze was er wel regelmatig mee bezig, maar ze was ook weer zo afgeleid, keek op internet naar de stand van de voetbal of ging een spelletje doen. Als ik dat dan zag, zei ik wel eens ‘zo schiet het niet op hoor’. Maar tegelijkertijd wilde ik haar ook niet teveel opjutten, want op haar manier was ze er erg druk mee. Ook wilde ze het allemaal zelf uitzoeken en uitpuzzelen. Gezien de tijd dat ze er mee bezig was geweest had ik afgelopen vrijdag wel verwacht dat ze bijna klaar was. Maar dat was dus niet zo en het weekend moest ze er nog flink tegenaan.
Zondag vroeg Gerianne of ik haar wilde helpen. Ik was 't erg zat en dacht aan al de dingen die ik ook nog moest doen. Maar ook aan de vorige keer dat we in botsing lagen, want ik kan nog wel eens ongeduldig reageren. Ik zie dan dingen en vertel hoe ze het beter kan doen, maar Gerianne vind dat dan niets. En ik denk dan waarom moet ik helpen en raak geirriteerd. Daarom zei ik: ‘vraag het maar aan papa die kan het heel goed, en die is veel geduldiger’. Toen zei Gerrit tegen mij:‘je doet voor alles en iedereen wat achter de computer, en dan zou je het voor je dochter niet kunnen? Je moet gewoon doen hoe zij het zegt, en dan gaat het echt wel goed. Want zo doe ik het ook en daarom werkt het.’
Au, dat deed wel even zeer. Maar Gerrit had natuurlijk wel gelijk en daarom ben ik samen met Gerianne aan de slag gegaan. Ik keek haar tekst na, en schreef op wat zij zei en we waren een aantal uurtjes zoet. En eigenlijk ging ’t best wel goed, soms reageerde ik kriebelig maar wat Gerrit zei werkte wel. Hij heeft ook nog een stukje met haar doorgelopen en zo kon ze maandag een mooi werkstuk inleveren.
Gelukkig weet ik dat meer moeders er zijn die met zoon of dochter in botsing liggen als het om huiswerk gaat. Zaterdag sprak ik hier nog een moeder over en ook zij schuift het om die reden liever door naar papa.
Maar al hebben anderen dat ook, het is natuurlijk geen excuus. En al deed het even zeer, ik ben wel blij dat ik Gerrit zijn raad heb opgevolgd. Ik heb er van geleerd, dat als mijn dochter me nodig heeft met het huiswerk, ik me gewoon wat meer moet geven. En als ze mijn advies niet wil opvolgen, dan is het oké. Het is haar werkstuk en zij kiest er dan voor om het zo te doen. En dan maakt het niet uit of ik heel moe ben, want als ik gewoon doe hoe zij het wil, dan gaat het goed.
Jo-Ann
|
.gif)
|
Mama pubertijd
Toen ik zwanger was, wist ik bijna zeker dat het een jongetje zou worden. Groot was de verrassing toen daar onze mooie meid Shifra kwam. Ik was op slag verliefd op haar. Wat meteen opvalt aan Shifra is dat ze eigenlijk altijd vrolijk is. Nu sta ik ook wel positief in het leven dus ik hoop dat ik het naar haar uitstraal.
Shifra is heel levenslustig en heeft energie voor tien! Dat geeft soms wel wat wrijving tussen ons. Maar meestal lost zich dat vanzelf op. Nu Shifra bijna 3 en half is is het een echte meid met een eigen willetje.
Zo heeft ze het voordurend over dat zo lang en rood haar wil, zoals de kleine zeemeermin. Ze wil rode lippen en rode nagels. Ik met mijn goede gedrag dacht dat deze discussies pas zouden komen als ze 14 is, maar nee hoor! Het leuke van dit alles is dat ze het niet van mij heeft. Ik heb kort haar en draag nooit geen make-up. Hihihi ik heb geen eens make-up.
Dus wat doe je er dan mee als moeder. Toen ik hoorde dat de buurvrouw de stad in ging heb ik haar toch maar gevraagd om 2 kleurtjes nagellak mee te nemen. Shifra was dolblij! Dus gisteren heb ik haar nageltjes van de handjes rood gelakt en haar teentjes licht blauw. Ik vind het niks, maar Shifra straalt en iedereen moet naar haar handjes en voetjes kijken.
Deze strijd heeft Shifra gewonnen, maar dat rode haar..... ja daar moet ze toch echt nog heel wat jaartjes mee wachten. Tot die tijd leer ik te tutten als een echte meid, ben ik op zoek naar leuke jurkjes en probeer ik dapper staartjes te maken in Shifra's haar. Het lijkt wel of ik in de puberteit zit.. de mama puberteit!
Elsa
|
 |
.gif)
| |
Rondslingeren
De afgelopen maand heb ik zomerkleding gekocht voor de kinderen. Een paar dingen in de winkel, maar het meeste toch wel online. Want dat vond ik net wat makkelijker. Want ik wil wel graag met ze winkelen, maar toch merk ik dat het bergen energie kost en dan is online toch net zo makkelijk. Maar nu heb ik het binnen en de kasten van de kinderen liggen nu vol. Truien, shirtjes met lange en korte mouwen, lange broeken,drie kwart broeken en een rokje of kortebroeken voor het warme weer. En dan ook nog de voetbaltenue's en trainingspakken. En de kapstop die hangt vol met jassen, winter en zomer. Ik laat het nog maar liggen, want al is het wel uitzonderlijk mooi weer, het kan volgende week nog wel eens heel koud zijn. April doet wat die wil tenslotte. Zo ging Rebecca maandag met een hemdje naar school, een dag later met een shirt met lange mouwen. s'Morgens trekken ze nog wat graag een jas aan, om zodra het zonnetje schijnt tussen de middag te roepen 'mam mag ik zonder jas naar school'. Ik doe er maar niet meer moeilijk om, als ze het koud krijgen doen ze dus echt wel die jas aan. En ziek worden ze er echt niet door, want je word niet ziek van het zonder jas buiten lopen als het koud is. Alleen als je nu net een virus bij je draagt, dan kan het zijn dat dat de das omdoet. Dus ik heb besloten om me hier niet meer zo druk om te maken.
Waar ik me wel druk om maak is het rondslingeren van spullen. Want het lijkt wel of met het mooie weer het rondslingervirus in huis is gekomen. Jassen, schoenen, gymtassen, ze laten het zo makkelijk liggen waar ze het uitdoen. En overal vind ik dan wat hier een trainingsjas, daar een borstel, elastiekjes, een kopje en dan heb ik het maar niet over mijn eigen spullen. Want als ik zo de kamer rond kijk dan zie ik een spijkerjas (want stel je voor dat ik het koud krijg), een pet, m'n tas, wel allemaal aan dezelfde stoel, maar toch... Of naast me op mijn kastje, mijn studieboeken, papieren en afstandbedieningen, zonnebril. Dan denk ik, ik geef zelf nu ook niet echt het goede voorbeeld. Maar waar moet ik het laten, zodat ik het wel binnen handbereik heb. Het hangt in ieder geval op 1 plek. Maar de kinderen, die kunnen best zelf hun jas ophangen en hun tas opruimen. Naar mijn bescheiden mening is de bank toch geen kapstok. Ik moet nu opeens denken aan die Nanny die in zo'n tvprogramma komt en dan alles in een vuilniszak stopt, zodat ze leren opruimen. Misschien ga ik toch maar eens met de vuilniszak aan de gang, ik knikker alles er in wat ik tegenkom. En als ze vragen waar het is mogen ze het terugverdienen. Met een beetje geluk leren ze het dan heel gauw af. Weet je wat, ik ga nu gelijk woord bij daad voegen en de jas en tas van Gerianne in de vuilniszak stoppen. Tenslotte heb ik vanmiddag al 4 keer gezegd, ruim je jas op.
Jo-Ann
|
.gif)
Voetbalplaatjes
Misschien heb je ze ook wel in huis de voetbalplaatjes van de Plus, of heb je de reclame gezien. Een paar weken geleden heeft de plus ook zijn deuren in Barneveld geopend. Wij hebben 2 voetballertjes in huis en die hebben papa overgehaald om daar boodschappen te doen. Want hun wilde ook de voetbalplaatjes en zo een boek vol krijgen. Ze moesten wel samen delen, maar dat was geen probleem. Papa heeft boodschappen gedaan bij de plus, de meisjes ruilden op school en ik had voor de grap een oproep geplaatst op onze website. En dat grapje heeft meer dan 100 plaatjes opgeleverd, dus het ging opeens heel hard. Maar hoe minder plaatjes je moet, hoe moeilijker het ruilen word. Ze moesten nog 22 plaatjes, dus zo ben ik afgelopen zondag samen met Gerianne op marktplaats gaan speuren om ze te helpen het boek vol te krijgen. Hier zijn we flinke tijd zoet mee geweest, maar het is gelukt.
Het kostte me wel een paar postzegels, maar ik vond het dat waard. Ik was die dag best beroerd en dit koste me weinig inspanning. Zo ben ik toch met de kinderen bezig geweest met iets wat ze leuk vinden. Het geeft voldoening als je ziet hoe blij de kinderen er mee zijn. Zo zie je maar weer, het hoeft niet altijd iets bijzonders te zijn. Maar ook die kleine dingentjes zijn voor de kinderen al heel veel waard.
Jo-Ann |
.gif) |
.gif)
 |
De schommel
Ik ben Diana, ik ben getrouwd en ik heb 2 jongens. Donny is 8 jaar en Davy is 4 jaar. Donny heeft autisme en is lichamelijk gehandicapt. Ik heb een pacemaker en ben diabetisch.
Voor mij is opvoeden van onze kinderen soms erg zwaar. Als ik niet goed zit met de diabetisch dan moet Davy soms de rol van zijn vader overnemen en dat is voor Davy ook moeilijk.
Ik vind het vooral moeilijk als Davy en Donny naar de speeltuin willen. Ze willen dan op schommel, maar ik kan hun niet zelf optillen, dus soms moet je dan nee zeggen. Maar gelukkig is de wijkbeheerder er ook vaak en die zet ze dan even op de schommel.
Diana
|
|
